Historia Polski

Gdyby zapytać przechodnia na ulicy, z czym kojarzą mu się Kresy, bez namysłu odpowie: Lwów, Wilno, Nowogródek, niektórzy dorzucą jeszcze Krzemieniec.

A przecież Kresy to nie tylko legendarne stolice polskości, to także zaścianki i stanice.

To również zapomniane Kresy – te w dawnych Inflantach Rzeczypospolitej. To właśnie stamtąd pochodziło wielu artystów, polityków i wojennych bohaterów, którzy znakomicie zapisali się na kartach polskiej historii. To na uniwersytecie w Dorpacie biło polskie serce, a na politechnice w Rydze kształciły się młode kadry techniczne odrodzonego państwa polskiego. Musimy stale o tym przypominać.

Historyk, Magdalena Ogórek, prowadzi brawurowe śledztwo tropiące niemiecką grabież dzieł sztuki z okupowanych ziem Rzeczpospolitej. Trafia m.in. do zamku pod Wiedniem, którego właściciel, jeszcze 70 lat po wojnie, podpisywał się „Horst von Wächter, syn gubernatora”.

Książka została wydana ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Pierwsza powieść o dramatycznych losach polskiej rezerwy złota w czasach drugiej wojny światowej.

Wielkie przyjaźnie i wielkie emocje. Wielka rozgrywka wywiadów. Odwaga, brawura i sensacja, kiedy trzeba – chłodna kalkulacja prawnicza. Oficerowie od zadań specjalnych, bankierzy i pierwsza polska medalistka olimpijska.

Pierwsza praca historyczna wyczerpująco i obiektywnie opisująca wspólne dzieje Żydów i Polaków w XX wieku. Autor - polski historyk od lat pracujący w Stanach Zjednoczonych - szczególną uwagę poświęca wpływowi stereotypów polskiego antysemityzmu i żydokomuny na stosunki miedzy tymi społecznościami. 

Polacy wiedzą mniej o Inflantach niż o Sumatrze i Borneo – stwierdził już półtora wieku temu Gustaw Manteuffel. Za dawne Kresy Rzeczypospolitej uważa się dziś wyłącznie tereny Ukrainy, Białorusi i Litwy. Mało kto pamięta, że ziemie dzisiejszej Łotwy dzieliły przez ponad dwa stulecia losy naszego kraju, a wielu jego mieszkańców dobrze zasłużyło się dla polskiej historii i kultury. Wiedza o naszych rodakach w Łatgalii, jak obecnie nazywane są dawne Inflanty polskie, wciąż jest znikoma nad Wisłą.

1 września 2009 roku odbywały się uroczyste obchody 70 rocznicy wybuchu drugiej wojny światowej. Lech Kaczyński udał się tego dnia na Westerplatte i tam wygłosił piękne, patriotyczne przemówienie. Donald Tusk spędzał ten dzień w swoim rodzinnym Sopocie. Doszło wówczas do dwóch nadzwyczajnych zdarzeń: na obchody rocznicy przyleciał premier Rosji Władimir Putin (wygłosił przemówienie, które wywołało wiele kontrowersji).

10 lipca 1941 roku, w trakcie II Wojny Światowej, w niewielkiej miejscowości Jedwabne na Podlasiu doszło do potwornej zbrodni! Do stodoły położonej na obrzeżach miejscowości siłą spędzono około 300-400 jej mieszkańców, a następnie... SPALONO ŻYWCEM. Ofiary były w większości pochodzenia żydowskiego.

Zbrodnią tą od dwudziestu lat obciążani są Polacy. Przeprosili za nich prezydenci Kwaśniewski i Komorowski, a IPN podżyrował taką wersję. Jest ona smutna, ale... czy prawdziwa? Na to pytanie odpowiada fundamentalna praca naukowa pt. "Jedwabne. Historia Prawdziwa", którą od dwóch lat tworzy zespół Fundacji "Najwyższy Czas!"... i w końcu, dzięki wsparciu Darczyńców, publikuje!

Dwadzieścia reportaży pokazuje dramat Powstania Warszawskiego przez pryzmat losów pojedynczych osób. Suma tych zdarzeń to ciąg epizodów historycznych, które ukazują dramaturgię walk Powstańców z okupantem niemieckim. To opowieść o ludziach w różnym wieku, którzy za cenę życia walczyli o wolność i niepodległość swojej Ojczyzny.

Filmy Barei czy Chmielewskiego ukształtowały w nas sentymentalny obraz PRL-u.

Cenzura i jeden oficjalny punkt widzenia starannie zaciemniały rzeczywisty obraz „najweselszego baraku w obozie socjalistycznym”. Jednak i w tamtych czasach nie wszystko udawało się zamieść pod dywan. Były afery, które dotykały sfer szczególnie wrażliwych i wymykały się spod kontroli władzy. Okoliczności wielu z nich do dziś nie udało się wyjaśnić.

Dopiero po ponad 75 latach wychodzi na jaw prawda o rzeczywistym położeniu i losie Polaków pod komunistyczno-rosyjskim panowaniem w latach 30. XX w. Nasi rodacy byli tam, mniej więcej od 1932 r. obywatelami drugiej kategorii, tak jak później Żydzi w niemieckiej III Rzeszy. A potem, w 1937 r., decyzją władz i niestety przy poparciu dużej części sowieckiego społeczeństwa, zostali skazani na zagładę.

Jacek Komuda udowodnia, że wiedza historyczna może być podana w sposób inspirujący młode pokolenie. Autor zgromadził informacje niedostępne dotychczas polskim czytelnikom, skrywane do niedawna w ukraińskich i rosyjskich archiwach a wszystko podlał zawiesistym sosem sarmackiej gawędy. Dzięki temu – po stuleciach – możemy wreszcie zrozumieć przyczyny zwycięstw Rzeczpospolitej nad zbuntowaną kozaczyzną jak i upokarzających klęsk, które wojska zaporoskie zadały wojskom koronnym. To arcyważna pozycja pomagająca zrozumieć fenomen sztuki wojennej
I Rzeczypospolitej.

Układ o Przyjaźni, Współpracy i Pomocy Wzajemnej z dnia 14 maja 1955 r. nazywany Układem Warszawskim, był sowieckim dyktatem narzuconym przez „Braci Moskali” państwom Europy Środkowo-Wschodniej.
Wbrew sloganom nie było w nim miejsca na „przyjaźń, współpracę i pomoc wzajemną”, chyba, że służyło to sowieckiej imperialnej racji stanu. Szefem Paktu Warszawskiego zostawał zawsze z automatu sowiecki marszałek, a poszczególne piony organizacyjne Układu Warszawskiego były w istocie prostym przedłużeniem ministerstwa Obrony ZSRS.