Historia Polski

– Kto, kiedy i w jaki sposób zdecydował o tym, że w Warszawie będzie prowadzona walka?
– Według jakiego planu akcja miała być przeprowadzona?
– Jak i na jakiej podstawie wybrano moment rozpoczęcia walki?
– Jaką rolę w tych decyzjach warszawskich odgrywało oczekiwanie pomocy sowieckiej?
Ostatnio, po zapoznaniu się z drugim wydaniem wspomnień płk. dypl. Iranka-Osmeckiego i ze wspomnieniami mjr. dypl. Jaźwińskiego, powstały jeszcze dwa pytania:
– Kto wywierał wpływ na decyzje obierane w Warszawie w 1944 r.?
– Kiedy Komenda Główna AK przeszła od nastawienia konkretnego i racjonalnego do emocjonalnego i irracjonalnego?
Odpowiedzi i wyjaśnienia, do których zdołałem dotrzeć, znajdują się w umieszczonych w tej książce dziewięciu opracowaniach.”

Zbrodnia katyńska na narodzie polskim, skazana przez dziesiątki lat na zakłamanie lub zapomnienie, była najstraszniejszym owocem komunistycznej ideologii i moskiewskiego imperializmu. Cały czas trwa walka o wyjaśnienie wszystkich aspektów ludobójstwa z 1940 r., jego sprawiedliwe osądzenie, a przede wszystkim o to, by w świadomości historycznej Polaków i innych narodów obecna była prawda o Katyniu. Publikacja ta ma być małą cegiełką w rosnącym, pomimo trudności, murze rzetelnej wiedzy o Katyniu.

"Żołnierze! Spotkał was ten zaszczyt niezmierny, że pierwsi pójdziecie do Królestwa i przestąpicie granice rosyjskiego zaboru, jako czołowa kolumna wojska polskiego, idącego walczyć za oswobodzenie ojczyzny” – mówił do szeregów I Kompanii Kadrowej Józef Piłsudski. Wkrótce potem utworzono słynną I Brygadę Legionów, a jej żołnierze mężnie walczyli na polach wielu bitew, m.in. pod Krzywopłotami, Konarami i Kostiuchnówką.

Jednym z legionistów był Wacław Lipiński, który swe wojenne przeżycia zawarł w tomie zatytułowanym "Szlakiem I Brygady". Dzięki tej książce dziś, sto lat po tych doniosłych wydarzeniach, przemierzamy wraz z Autorem bojowy szlak Legionów, nucąc w duchu znaną nam wszystkim melodię: "My, Pierwsza Brygada…"

Opublikowana po raz pierwszy w 1925 roku praca, której reprint przedstawiamy, stanowiła kompendium ówczesnej wiedzy i doświadczenia w zakresie przeciwdziałania i zwalczania szpiegostwa oraz dywersji.
Jako posłowie zamieszczono rys historyczny omawiający dzieje polskiego kontrwywiadu wojskowego w latach 1918-1939.

Zbiór artykułów poświęconych działaniom polskiego wywiadu prowadzonym w czasie II wojny światowej w Rumunii, początkowo skoncentrowanych na terenie okupacji sowieckiej, a po czerwcu 1941 – okupacji niemieckiej.

Kolejny tom pracy zbiorowej, która stanowi zbiór artykułów autorstwa badaczy wywodzących się z kilku ośrodków akademickich, archiwistów, pracowników IPN, jest przybliżeniem czytelnikowi tematyki funkcjonowania wywiadu Wojska Polskiego (Oddział II w latach 1918–1945 kolejno: Sztabu Generalnego, Sztabu Głównego, Sztabu Naczelnego Wodza, Oddziału Informacyjno-Wywiadowczego Sztabu Naczelnego Wodza)  z uwzględnieniem rezultatów najnowszych badań.

Publikacje zawarte w tomie ułożone zostały tematycznie. Blok pierwszy otwierają teksty dotyczące przeglądu kadr, którymi dysponowano na wychodźstwie wojennym i organizowania struktur polskiego wywiadu działającego na obczyźnie; kolejny zawiera artykuły omawiające wybrane „afery”, a całość zwieńcza materiał prezentujący osiągnięcia polskiego wywiadu w czasie II wojny światowej.

Zbiór tekstów dotychczas rozproszonych w różnych wydawnictwach i periodykach, a także do tej pory niepublikowanych. Artykuły dotyczą działalności polskiego wywiadu w latach 1918–1939.

Relacja z prac ekshumacyjnych prowadzonych w latach 1991 i 1994-1996 w miejscach masowych mordów, dokonanych przez Sowietów na polskich oficerach. Autor był obserwatorem i uczestnikiem tych prac.

W książce jest też relacja z wyprawy w 1997 r. do Kotłasu, śladami stryja Stanisława (1898-1944) – ofiary stalinowskiego reżimu, któremu niniejszą książkę Stanisław Mikke zadedykował.

Dwa tomy publicystyki historycznej poświęconej agenturze okresu PRL oraz tzw. transformacji ustrojowej z PRL do III RP.

„To nie jest jeszcze jedna książka o agentach! To opowieść o konsekwencjach ich dawnych uwikłań i roli jaką odegrali w budowie postkomunizmu. To także próba odpowiedzi na fundamentalne pytania: kto nie pozwolił im się przyznać i dlaczego antykomunizm jest w Polsce sierotą?”.

Sławomir Cenckiewicz