Religia, historia Kościoła

Opowieść o życiu Hildegardy z Bingen - wszechstronnie uzdolnionej, niezwykle aktywnej i energicznej mniszki przedstawiona została przez Elżbietę Wiater na tle fascynującej epoki rozkwitu średniowiecza. Autorka odsłania przed czytelnikami tajemniczy świat średniowiecznych klasztorów, barwnie opisuje życie benedyktyńskich mniszek i mnichów, stara się przybliżyć wizję świata, wzory zachowań i dominujące wartości ówczesnej kultury.

Rozległe doświadczenie arcybiskupa czyni jego analizę autorytatywną. Jego tekst posiada również cechę, która może być – zwłaszcza dla osób, które tylko słyszały o arcybiskupie – nieoczekiwana: jest wybitnie umiarkowany. Jeżeli autor jest „buntownikiem” (jak się nam nie przestaje mówić!), to nadzwyczaj spokojnym i uprzejmym.

Pius XII mówił o Polsce dużo, więcej niż o innych narodach. Wzgląd na dobro prześladowanych nakazywał mu jednak największą ostrożność w doborze słów. Przewidywał, że Hitler i Stalin nie będą się z nimi liczyli i nie zmienią pod ich wpływem swoich rozkazów, będą za to ważyć każde słowo Ojca Świętego, by w odwecie za nie pomnożyć liczbę ofiar.

Książka Katechizm poręczny ma formę dialogu. Jej kanwę stanowi zapis wybranych archiwalnych odcinków audycji radiowej, w której ks. Piotr Pawlukiewicz odpowiada na listy radiosłuchaczy. Tematyka audycji jest różna, tak jak różne są problemy, z którymi radiosłuchacze zwracają się do księdza Piotra. Spoiwem całości jest nauczanie Kościoła; w takiej perspektywie, chrześcijańskiej i katolickiej, omawiane są tematy poruszane przez słuchaczy.

Czytelnicy, którzy zechcą sięgnąć po tę książkę, znajdą w niej wyjaśnienie wielu istotnych kwestii dotyczących wiary, religii, moralności. Mamy nadzieję, że posłuży ona zwłaszcza tym, którzy zmagają się z podobnymi wątpliwościami i dylematami, jak te przedstawione w książce, i może błądzą w poszukiwaniu właściwej drogi.

Choć od emisji audycji Katechizm poręczny w Radiu Józef minęło już kilkanaście lat, poruszane w niej tematy są ciągle aktualne. Te „lekcje katechizmu na przykładach z życia”, „głośne odpowiedzi na ciche pytania”, jak mówiono o programie, nie mają określonego terminu ważności; nie starzeją się, bo dotyczą spraw ponadczasowych.

Źle wychowanej w domu młodzieży szkoła nie przerobi radykalnie, tym bardziej, że i sama swój personel nauczycielski czerpać będzie w tym środowisku, w którym niedomagania wychowania rodzinnego tak bardzo dają się odczuwać brakiem silnie wychowanych charakterów.

Fragment książki.

Paulina Jaricot w pierwszej kolejności nie jest inicjatorką Dzieła Rozkrzewiania Wiary, Żywego Różańca - które rozsiały się po całym świecie. Jest kobietą pochwyconą przez Boga, której nie można zrozumieć, nie próbując jej spotkać w jej doświadczeniu mistycznym.

Rozeznanie – czy to ludzkie, czy chrześcijańskie – owocuje zawsze życiem w pełni. Rozeznanie to odpowiedź, stale odnawiana, na pytanie: „Jakim ma być człowiek, co miłuje życie i pragnie dni, by zażywać szczęścia?” (Ps 34, 13). Który pragnie, czyli dąży do spełnienia swego ludzkiego powołania.

Modlitwa może być czysta – gdy płynie ze szczerego serca, które pragnie otwierać się na działanie Boga. Czasem nie wiemy, jak się modlić, czujemy się w tym nieporadni, niezręczni, znudzeni. Podsłuchując modlitwy zapisane w Biblii, możemy nauczyć się oczyszczać naszą modlitwę ze zbędnych naleciałości, tak by stała się autentyczna, otwarta, prawdziwie skupiona na Bogu.

Człowiek, nie posiadający łaski poświęcającej, nie ma w sobie życia Bożego, przeto uczynki jego nie mają wartości dla życia wiecznego z Bogiem.  Człowiek taki jest jakby dzikim drzewem, nie posiadającym soków szlachetnych, drzewem, które tylko dzikie owoce rodzi. Ażeby się doczekać z takiego drzewa owoców dobrych, ogrodnik zaszczepia na nim latorośl szlachetną i sprawia, że drzewo zaczyna szlachetne owoce przynosić.

Książka ta obejmuje wybór tekstów z pisma „Pielgrzym” z 1890 roku od pierwszej niedzieli po Nowym Roku do świąt Wielkiej Nocy.

Przedrukowywane teksty koncentrują się na sprawach duchowych, przedstawiają naukę katolicką w tradycyjnej postaci z końca XIX w. Homilie różnią się od większości współczesnych kazań, są bowiem wykładem nauki Kościoła wywodzonej z Pisma Świętego i przekładanej na konkretne zalecenia, jak tę naukę realizować w życiu codziennym.

W religii chrześcijańskiej przedmiotem wiary są prawdy, objawione przez samego Bo­ga. Kto wierzy w Objawienie Boskie, musi oczy­wiście przyjąć naukę objawioną jako bezwzględnie pewną i obowiązującą prawdę. Niewiara byłaby nieufnością i nieposłuszeństwem wobec Boga. Prze­jęty właśnie tą pewnością, że dogmaty co do treści swej są prawdą objawioną, uważa Kościół kato­licki zachowanie i obronę wiary dogmatycznej za swój święty obowiązek.
Stąd się też tłumaczy, dlaczego Kościół nie to­leruje nieuznania nawet jednego dogmatu.