Religia, historia Kościoła

Eucharystia jest przedłużeniem Wcielenia. Podobnie jak Druga Osoba Trójcy Przenajświętszej – „Słowo” – zeszło na ziemię, by przyjąwszy ciało ludzkie przynieść ludziom zbawienie, tak też i po wniebowstąpieniu przychodzi Chrystus na ziemię i jest obecny pod postaciami eucharystycznymi, by zastosować to zbawienie do każdego z ludzi.

Apologetyka podręczna księdza Stanisława Bartynowskiego SI (1870–1947) należy do klasycznych podręczników apologetycznych pierwszej połowy XX wieku.

Trudno wobec zarzutów bronić wiary, której podstaw się nie zna lub dobrze nie rozumie. Jak trwałość każdej budowy zależy od trwałości jej fundamentu, tak siła i stałość przekonań religijnych inteligentnego katolika, po łasce Bożej, zależy od gruntownego zrozumienia prawd, stanowiących fundament, na którym opiera się cała katolicka wiara. Kto te fundamentalne prawdy raz zgłębi i o nich rozumowo się przekona, ten zyska na zawsze dla swej wiary trwałą i na rozumie opartą podstawę.

Dogmatyka jest to nauka teologiczna, wyjaśniająca naukowo dogmaty Kościoła. W ścisłym i właściwym znaczeniu słowo „dogmat” oznacza prawdę religijną, którą Bóg objawił, a Kościół jako naukę objawioną podaje do wierzenia. Aby prawda wiary była dogmatem, nie wystarczy, by była objawiona, lecz musi być i oficjalnie przez Kościół podana da wierzenia.

Ta książka ma na celu podanie w sposób zwięzły nauki o podstawach i prawdach wiary, poznawanie których jest obowiązkiem każdego katolika. Zrozumienie dogmatyki ułatwia w dużym stopniu zrozumienie harmonii dogmatów, światopoglądu katolickiego i posłannictwa Kościoła.

Książka ta w sposób przystępny ma wskazać katolikom świeckim, co zawdzięczają Kościołowi katolickiemu, a do czego względem niego są obowiązani, aby ich w ten sposób wprowadzić w głębsze zrozumienie świętego naszego Kościoła.

„Nauczycielu dobry! Co dobrego mam czynić, abym miał  życie wieczne?” (Mt 19, 16). Było to pytanie młodzieńca,
którego los obdarzył bogactwami tego świata, a który zauważył, że życie wieczne jest o wiele większym skarbem.
Przyszedł do Boskiego Nauczyciela, aby dowiedzieć się, co jeszcze musi zrobić, aby zapewnić sobie tak wielką nagrodę.
Był młodym i bogatym właścicielem ziemskim, który prowadził życie bez skazy.
„Przestrzegałem wszystkich przykazań od młodości – powiedział – co jeszcze powinienem uczynić?” Jezus spojrzał na młodzieńca z miłością, ponieważ taka dusza była droga Jego Najświętszemu Sercu i powiedział: „Jeśli chcesz być doskonałym, idź, sprzedaj co masz, i daj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie; i przyjdź, pójdź za mną” (Mt 19, 21).
Minęło dwa tysiące lat od tamtej chwili, ale bez wątpienia ten sam głos wciąż szepce w uszach wielu chłopców i dziewcząt: „Jest jeszcze jedna rzecz, której chcę od ciebie: i przyjdź, pójdź za mną”.

fragment książki

Leon XIII zachęcał panujących, aby w tamtych krytycznych czasach nie odrzucali pomocy podawanej im przez Kościół. Te same napomnienia powtórzył znowu z wielką siłą w tej encyklice (dziękując też za okazane mu dowody czci z okazji jego biskupiego jubileuszu), wykazując, że religia chrześcijańska swymi ustawami kładzie niespożyty fundament trwałości i porządku w społeczeństwach ludzkich oraz jasno i zrozumiale wykłada o stosunku władzy duchownej do władzy świeckiej.

Nie piętnowanie poszczególnych objawów, niezgodnych z nauka Kościoła i przeciwnych tradycyjnym poglądom na państwo, wyrażanym przez Stolicę Apostolską, ale nauczanie oparte na głębokim poznaniu nauki Chrystusa, na jej żywym odczuciu i zrozumieniu tych niewyczerpanych etycznych zdrojów, jakie wlewała w dawny i nowożytny organizm państwa, było zadaniem tej encykliki. Leon XIII nie napiętnował żadnego kierunku w prawie państwowym, w życiu politycznym, społecznym i naukowym, ale wskazał zakażone źródła, grożące klęskami i katastrofami nowożytnemu państwu.

W encyklice Ojciec Święty unika wszelkiej „politycznej mądrości”, opierając się jedynie na etyce Chrystusowej. Uważając wolność za jeden z najwspanialszych darów, jakie ludzkość otrzymała od Stwórcy, poucza zarazem, że w żadnej dziedzinie życia społecznego nie ma absolutnej wolności, oprócz jednej — czynienia dobrze, czyli zasługiwania się dobru publicznemu. Wolność zatem — naucza papież Leon XIII — zawsze i wszędzie powinna dążyć do wyżyn obywatelskich, do poświęcenia pracy swego życia i własnych interesów na rzecz chwały Bożej i dobra bliźnich.

"Bez trudu domyślacie się, drodzy Bracia, że mówimy o tej sekcie ludzi, którzy są określani różnymi i prawie barbarzyńskimi nazwami – socjaliści, komuniści a nawet nihiliści, a którzy rozproszeni po całym świecie i związani między sobą najściślej nieprawym przymierzem już nie kryją się pod osłoną ciemności tajemnych zebrań, lecz otwarcie i pewni siebie wychodzą na światło dzienne z zamiarem przyjętym już wcześniej, rozbicia fundamentów społeczeństwa cywilizowanego."

Fragment wstępu

W przeciwieństwie do współczesnych ekumenistów papież Leon XIII powiada, że jego troska zmierza ku przywołaniu zbłąkanych do owczarni powierzonej pieczy najwyższego pasterza dusz Jezusa Chrystusa. Celem encykliki jest przedstawienie prawdy o Kościele, aby w ten sposób usunąć uprzedzenia tych, którzy tkwią w błędzie dotyczącym boskiej natury Kościoła. Albowiem prawowity Kościół Chrystusowy jest oczywiście jeden, ale tylko ten, który został założony przez Jezusa Chrystusa.

W tej jednej z najsłynniejszych encyklik „ekonomicznych” papież Leon XIII odrzuca zasadę socjalistyczną, wedle której państwo powinno zagarnąć wszelką własność prywatną i zamienić ją w dobra publiczne, gdyż sprzeciwia się ona naturalnym prawom każdego człowieka, wykrzywia powołanie państwa i godzi w spokój i bezpieczeństwo publiczne. Postuluje, aby podstawą, na której należy oprzeć dobrobyt ludu, była nietykalność własności osobistej, a także by zaradzać złu przez pomoc i współdziałanie Kościoła.

Jednym z największych czcicieli i propagatorów Różańca św. był św. Ludwik Maria Grignion de Montfort. Kapłan ten na początku XVIII w. w książeczce pod tytułem Przedziwny sekret Różańca świętego przypomniał lub uświadomił niezliczonym rzeszom katolików na całym świecie ogromną ważność tej modlitwy.