Biografie, wspomnienia

Ta niepoprawna politycznie jak jej bohater, bogato ilustrowana, wyjątkowa książka z mnóstwem anegdot z życia redaktora to wielka gratka dla fanów Stanisława Michalkiewicza, ale i jego adwersarze, którzy uważają go za kontrowersyjną postać, znajdą coś dla siebie. To także książka o epoce, w której żył i żyje, dlatego pojawiają się znane nazwiska, takie jak prezydent Wałęsa, prezydent Duda, prezydent Kwaśniewski, prezydent Trump, prezydent Reagan, prof. Balcerowicz, Tusk, Michnik, prof. Geremek, gen. Jaruzelski, gen. Kiszczak, Gierek, Urban, Cejrowski, prof. Gwiazdowski, Korwin-Mikke, Łysiak, Ziemkiewicz, Gadowski, Braun, Czuma, Kaczyński, Kisielewski, o. Rydzyk czy Stalin. Nie brakuje ostrych słów i dosadnych sformułowań.

W swym krótkim życiu Aleksander Wielki rozgromił i usunął w cień potęgę Persji, przekroczył Hindukusz i zapanował nad ziemiami należącymi dzisiaj do Pakistanu. Stworzył w ten sposób gigantyczne królestwo rozciągające się od Adriatyku po subkontynent indyjski. Ogromny sukces zawdzięczał jednak nie tylko własnemu geniuszowi i niespożytej energii. Jego fundamentem były dokonania ojca. Historia namalowała Filipa II jako starca, którego śmierć z rąk zamachowca umożliwiła Aleksandrowi przejęcie władzy – był on jednak postacią o wiele bardziej znaczącą. Przez dziesiątki lat twardej wojaczki i przebiegłej dyplomacji zjednoczył swój kraj i podbił całą Grecję. Jego syn odziedziczył to wszystko w najdogodniejszym momencie i wieku, by okryć się jeszcze większą chwałą. We dwóch odegrali wielką rolę w krzewieniu greckiej mowy i kultury na olbrzymim obszarze, czego konsekwencje były liczne i doniosłe. To dzięki temu Nowy Testament spisany jest w grece, a greckojęzyczne cesarstwo „rzymskie” – Bizancjum – przetrwało w Lewancie tysiąc lat od upadku ostatniego cesarza rządzącego w Italii.

Autorytatywna, a przy tym przystępnie napisana książka Filip i Aleksander to najnowsza z cyklu cieszących się uznaniem prac Adriana Goldsworthy’ego o tematyce starożytnej – mistrzowskie dzieło znawcy historii.

Jana Szuro, zadał sobie trud odtworzenia biografii Stanisława Hrebendy, brata swojej babki Anny Szuro z domu Hrebenda. Mamy tu prawdziwą paletę wspaniałych postaci związanych z Krakowem przełomu XIX. i XX. stulecia, pierwszej wojny światowej, a także międzywojnia. Bohaterowi książki dane było spotkać się bezpośrednio z ludźmi, którzy podobnie jak on walczyli o niepodległość i płacili za nią własnym życiem. Stanisław Hrebenda, który był oficerem CK Austrii a później odrodzonego Wojska Polskiego, walczył na wielu frontach m.in. włoskim i polsko-bolszewickim. Zginął w Katyniu. Pośmiertnie został awansowany przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego na stopień pułkownika WP. Książkę czyta się doskonale – ma kształt scenopisu, niemal gotowego do adaptacji. Autor przygotowując tę pozycję bazował m.in., na pamiętnikach samego Stanisława Hrebendy oraz jego małżonki - Mani. 

Brawurowa historia polskiej arystokratki, jednej z najlepszych agentek alianckich w czasie II wojny światowej.

Spisane przez Klementynę Mańkowską w latach osiemdziesiątych sensacyjne wspomnienia ukazały się w Polsce dopiero w 2003 roku, w bardzo ograniczonym nakładzie. Obecne wydanie Mojej misji wojennej zawiera wstęp syna autorki, Krzysztofa Mańkowskiego, napisany specjalnie do tej edycji, oraz wiele zdjęć z rodzinnego archiwum.

W 1939 roku Michał Krupa został aresztowany we wschodniej Polsce, wówczas okupowanej przez ZSRR, i oskarżony o szpiegostwo na rzecz Niemiec. Piekło zaczęło się dla niego od przesłuchań i tortur w osławionym więzieniu śledczym na moskiewskiej Łubiance. Uznany za winnego, został zesłany na Syberię do łagru Peczora. Tam na co dzień spotykał się z wyrafinowanym okrucieństwem i próbował przetrwać w skrajnie trudnych warunkach, w których więźniowie skazani na katorżniczą pracę na ogół nie przeżywali roku. Niemalże cudem zdołał się wydostać z łagru w ogólnym chaosie, który zapanował po niemieckiej inwazji na Związek Radziecki. Odbył morderczą podróż z Syberii do Afganistanu, gdzie wreszcie znalazł się w bezpiecznym miejscu.

14 lutego 1989 roku, w dzień świętego Walentego, do Salmana Rushdiego zadzwoniła dziennikarka BBC z wiadomością, że autor został „skazany na śmierć” przez ajatollaha Chomejniego. Po raz pierwszy usłyszał wtedy słowo fatwa. Jego przewina? Napisał powieść pod tytułem Szatańskie wersety, której zarzucano, że jest  „przeciwko islamowi, Prorokowi i Koranowi”.
Tak się zaczyna ta niesamowita historia o pisarzu zmuszonym do ukrywania się, przenoszenia z jednego domu do drugiego, wiecznie w towarzystwie uzbrojonej obstawy. Poproszono go, by wybrał sobie nowe nazwisko, którym mogłaby się posługiwać policja. Pomyślał o pisarzach, których uwielbiał, i kombinacjach ich imion; i wtedy zaświtało mu: Conrad i Czechow – Joseph Anton.

3 książki w jednej!