Henryk Sienkiewicz

Koniec XVII wieku. Rzeczpospolita u kresu swej potęgi. Wielkimi krokami zbliża się odsiecz Wiednia i wiktoria polskiego oręża.

Sienkiewicz w porywający, mistrzowski sposób plącze losy bohaterów, piętrzy przeszkody, nie daje kochającym sercom spokoju i radości; aż do ostatnich stronic książki trzyma w napięciu Czytelnika zaniepokojonego czy wszystko dobrze się skończy.

XIX stulecie zbliża się do końca. Polski dwór i Warszawa, pełne piękna i uroku miejsca, których już nie ma.

On – Leon Płoszowski – młody, oczytany, patrzący na świat analizującymi oczami filozofa, dumny z powątpiewania o wszystkim. Ona – Aniela P. – pełne dobroci, wyrozumiałości, wewnętrznego i widzialnego piękna dziewczę ofiarujące swe serce Płoszowskiemu.

A pomiędzy nimi: koszmarne skutki nieodpowiedzialności w słowach i czynach, konsekwencje pochopnych decyzji czy braku zdecydowania i zrozumienia życiowych celów; przede wszystkim jednak... związek z kimś innym.

Sienkiewicz w pełnym dramatu arcydziele kreśli przejmujący obraz losu bohaterów; zderzenie różnych systemów wartości prowadzi do rozwiązań złych lub niedostatecznie dobrych, a obsesyjny egoizm wiedzie na skraj przepaści.

Wiry Henryka Sienkiewicza, które oddajemy właśnie do rąk współczesnego czytelnika to – można śmiało stwierdzić – jedna z ostatnich już „białych plam” polskiej literatury, powieść dość gruntownie zapomniana, o której wspominało się jeśli w ogóle jedynie półgębkiem, powtarzając obiegowe przekonanie, iż są one nieudanym łabędzim śpiewem starzejącego się już wielkiego pisarza, zgorzkniałego i odległego od rzeczywistości.

Sienkiewicz w swych korespondencjach z podróży statkiem, koleją, konno i pieszo ukazuje niezwykle porywający obraz kolonizacji kontynentu. Przybliża trud przeprawy przez ocean, bujny rozwój miast, szał gorączki złota oraz groźne, piękne i dziewicze stepy, pustynie i góry.

 Koniec XIX wieku. Sielski podwarszawski dwór i stolica Królestwa Polskiego niemal u szczytu swego powabu.

Sienkiewicz z całą mocą pragnie przekonać Czytelnika jak ważnym jest kierowanie się katolickimi zasadami moralnymi; że nawet drobne im uchybienie prowadzi do niebezpieczeństw i tragedii, zaś trzymanie się ich ratuje życie i szczęście.

Przedstawiamy książkę, którą zna chyba każdy Polak! Od pokoleń przygody Stasia i Nel zagubionych na afrykańskim lądzie fascynują, ciekawią, wzruszają i sprawiają, że nie można oderwać się od lektury.

Czternastoletni chłopiec i ośmioletnia dziewczynka uciekają z rąk porywaczy i szukają drogi do domu pośród groźnej afrykańskiej przyrody - niesprzyjającego klimatu, dzikich zwierząt, nie zawsze przyjaźnie nastawionych tubylców, groźnych dla życia chorób i wszelkich innych niebezpieczeństw. Czy wyjdą z tego cało i jakim sposobem?

Niemiecka Afryka Wschodnia lat dziewiećdziesiątych XIX wieku. Niezwykły nadmorski Zanzibar i dziewicze obszary dzisiejszej Tanzanii.

On - Henryk Sienkiewicz - znany i wielbiony powieściopisarz, zagorzały wędrowiec i myśliwy, dociekliwy analityk ludzi i świata. Ona - Afryka równikowa - egzotyczna, kształtowana przez Arabów i Hindusów, dzika, pełna zwalczających się plemion murzyńskich, i cywilizowana... rękoma europejskich misjonarzy.

Sienkiewicz prezentuje Czytelnikowi epicką opowieść o Legionach Polskich we Włoszech walczących w szeregach tyrana Europy z nadzieją odzyskania niepodległości własnego kraju. Dodatkiem do książki jest zbiór kilkunastu noweli i opowiadań znanych i mniej znanych. 

Sienkiewicz na tle bawiącego się i uczącego barwnego środowiska studentów dobitnie pokazuje do czego prowadzi niezdecydowanie oraz płytkość posiadanych zasad i wyznawanych wartości.

„ Nobel Sienkiewicza” Cezarego Cybulskiego  jest to książka zawierająca ważne informacje dotyczące postaci  Henryka Sienkiewicza  jako laureata Nagrody Nobla. Czytelnik może znaleźć w niej niespotykane w wielu opracowaniach dane dotyczące tła historycznego oraz okoliczności przyznawania prestiżowego dla każdego pisarza wyróżnienia.

„Niesamowite. Słuchając tej interpretacji, człowiek ma nieodparte wrażenie, iż Sienkiewicz napisał tę powieść po to, by mogła być przeczytana przez Pana Globisza…"

Dzięki tej interpretacji na nowo odkrywam język bohaterów "Potopu" i z dziką satysfakcją cytuję go we współczesnej codzienności. Doskonała dykcja aktora powoduje, że i w codziennych rozmowach mam wyjątkową ochotę nie śpieszyć się, nie mówić skrótami, rezygnować z "medialnego" kodu, który bynajmniej nie ma nic wspólnego z pielęgnowaniem polszczyzny, z kulturą języka. Jestem przekonana, że ta interpretacja powieści uczyni wiele dobrego dla zachwaszczonego polskiego języka. Być może uświadomi także młodym, którzy zechcą w ten sposób przeczytać "Potop", że warto wrócić do źródeł języka, dbać o jego czystość.