Literatura piękna

Koniec XVII wieku. Rzeczpospolita u kresu swej potęgi. Wielkimi krokami zbliża się odsiecz Wiednia i wiktoria polskiego oręża.

Sienkiewicz w porywający, mistrzowski sposób plącze losy bohaterów, piętrzy przeszkody, nie daje kochającym sercom spokoju i radości; aż do ostatnich stronic książki trzyma w napięciu Czytelnika zaniepokojonego czy wszystko dobrze się skończy.

XIX stulecie zbliża się do końca. Polski dwór i Warszawa, pełne piękna i uroku miejsca, których już nie ma.

On – Leon Płoszowski – młody, oczytany, patrzący na świat analizującymi oczami filozofa, dumny z powątpiewania o wszystkim. Ona – Aniela P. – pełne dobroci, wyrozumiałości, wewnętrznego i widzialnego piękna dziewczę ofiarujące swe serce Płoszowskiemu.

A pomiędzy nimi: koszmarne skutki nieodpowiedzialności w słowach i czynach, konsekwencje pochopnych decyzji czy braku zdecydowania i zrozumienia życiowych celów; przede wszystkim jednak... związek z kimś innym.

Sienkiewicz w pełnym dramatu arcydziele kreśli przejmujący obraz losu bohaterów; zderzenie różnych systemów wartości prowadzi do rozwiązań złych lub niedostatecznie dobrych, a obsesyjny egoizm wiedzie na skraj przepaści.

Wiry Henryka Sienkiewicza, które oddajemy właśnie do rąk współczesnego czytelnika to – można śmiało stwierdzić – jedna z ostatnich już „białych plam” polskiej literatury, powieść dość gruntownie zapomniana, o której wspominało się jeśli w ogóle jedynie półgębkiem, powtarzając obiegowe przekonanie, iż są one nieudanym łabędzim śpiewem starzejącego się już wielkiego pisarza, zgorzkniałego i odległego od rzeczywistości.

Sienkiewicz w swych korespondencjach z podróży statkiem, koleją, konno i pieszo ukazuje niezwykle porywający obraz kolonizacji kontynentu. Przybliża trud przeprawy przez ocean, bujny rozwój miast, szał gorączki złota oraz groźne, piękne i dziewicze stepy, pustynie i góry.

 Koniec XIX wieku. Sielski podwarszawski dwór i stolica Królestwa Polskiego niemal u szczytu swego powabu.

Sienkiewicz z całą mocą pragnie przekonać Czytelnika jak ważnym jest kierowanie się katolickimi zasadami moralnymi; że nawet drobne im uchybienie prowadzi do niebezpieczeństw i tragedii, zaś trzymanie się ich ratuje życie i szczęście.

Niemiecka Afryka Wschodnia lat dziewiećdziesiątych XIX wieku. Niezwykły nadmorski Zanzibar i dziewicze obszary dzisiejszej Tanzanii.

On - Henryk Sienkiewicz - znany i wielbiony powieściopisarz, zagorzały wędrowiec i myśliwy, dociekliwy analityk ludzi i świata. Ona - Afryka równikowa - egzotyczna, kształtowana przez Arabów i Hindusów, dzika, pełna zwalczających się plemion murzyńskich, i cywilizowana... rękoma europejskich misjonarzy.

Sienkiewicz prezentuje Czytelnikowi epicką opowieść o Legionach Polskich we Włoszech walczących w szeregach tyrana Europy z nadzieją odzyskania niepodległości własnego kraju. Dodatkiem do książki jest zbiór kilkunastu noweli i opowiadań znanych i mniej znanych. 

Początek drugiej połowy XIX wieku. Królestwo Polskie; wciąż sielskie, spokojne i szlacheckie Mazowsze.
On – Ksawery Wymysłowski – młody, przystojny, dobrze wychowany ziemianin, dumny autor „kodeksu małżeńskiego”, szukający kandydatki na żonę. Ona – Ksawera Padlewska – śliczna, urocza i zaradna gospodyni. A także – Kamila z Dębia – wszystkich zachwycająca i... odtrącająca.

Sienkiewicz na tle bawiącego się i uczącego barwnego środowiska studentów dobitnie pokazuje do czego prowadzi niezdecydowanie oraz płytkość posiadanych zasad i wyznawanych wartości.

Listy Nikodema to niezwykle ważna książka. Ważna dla wierzących, i dla niewierzących. Dla ufnych i wątpiących. Dla szczęśliwych i cierpiących. Dla zakochanych w Jezusie i odrzucających Go. To przepiękne studium ludzkiej natury przeplatane historią życia Jezusa, Jego Matki i uczniów. Wszystko opisane przez rabina Nikodema, członka Sanhedrynu, człowieka wątpiącego, bojaźliwego i przygniecionego cierpieniem, którego życie po spotkaniu ze Zbawicielem nie było już takie samo.

Pierwsza połowa dziewiętnastego wieku. Pełne uroku, sielskie pogranicze Mazowsza i Podlasia oraz staromiejska Warszawa - mała, choć kwitnąca stolica Królestwa Polskiego.

Korzeniowski iodąc nas przez świat sztuki, subtelnie i błyskawicznie zmusza do zastanowienia nad tym, co w życiu jest prawdziwie ważne, głębokie i zbawienne.