Literatura piękna

Miłosierdzie to ostatnia powieść Jeana Raspaila. Może dlatego też tak bardzo osobista, metafizyczna, a nawet religijna. Rozciągnięta pomiędzy wstrząsającą zbrodnią i przejmującą wiarą. Stary Mistrz zdaje się podawać w niej antidotum, które choć bardzo potrzebne, to, podane bez znieczulenia, jest bardzo bolesne. Być może nie przypadkiem pierwsza jego dawka trafia najpierw do czytelnika w Polsce.

Hurra Zara zbiera i przywołuje ulubione tematy i bohaterów często znanych już z innych powieści i opowiadań Jeana Raspaila. Z tym, że tam są zawsze bohaterami drugiego planu, tu wychodzą na plan pierwszy, pojawiają się w pełnej krasie, dają się poznać i zrozumieć. A przede wszystkim pozwalają lepiej poznać i zrozumieć raspailowski świat wartości, wyobrażeń i emocji.

Oczy Ireny Jeana Raspaila to wspaniała opowieść, którą można by nazwać "romansem metafizycznym". Rozgrywa się ona w przepięknych bretońskich plenerach, pełnych wrzosowisk, ostrych klifów, cichych zatok i rozhukanego morza.

Swój tajemniczy urok powieść ta zawdzięcza dwóm kobietom: Irenie, zielonookiej blondynce, oraz Aldzie, brunetce o pięknym spojrzeniu błękitnych oczu.

Uosabiają one dwa przeciwne żywioły, jak woda i ogień, dzień i noc, Bóg i Diabeł...

Wzruszająca i wstrząsająca historia powstania wandejskiego opisana dla młodzieży i dorosłych. Bogato ilustrowana książka Marka Robaka opisuje przebieg, główne wydarzenia oraz historie bohaterów powstania i idee im przyświecające. 

Młody chłopiec, syn niderlandzkiego kupca, pragnie zostać rycerzem. Niestety jego marzenia mogą się nie spełnić. Leży bowiem w gorączce, walcząc o życie. Czy tajemniczy zakonnik zdoła go uratować? Kim jest wybawiciel i jaki sekret skrywa?

Śmiertelne starcie Imperium Osmańskiego z chrześcijańską Europą w formie powieści!

"Nie zabijaj" rzekł Pan.

Ale człowiek nie słuchał. Zabijał siebie i inne gatunki. (...) Z czasem ludzka inteligencja przesunęła granice poznania tak daleko, że wynaleziono i udoskonalono broń, na którą nie było żadnej ochrony.

Broń nuklearną.

Ale wkrótce do naszego arsenału przybędzie jeszcze jedna broń. Jeszcze straszliwsza i bardziej niszcząca. Zabierająca życie wybranych grup istot żywych bez uszczerbku dóbr materialnych.

Broń genetyczna. I to będzie koniec wszystkiego, co żyje.

Książka ta jest – jak twierdzi sama pisarka – przykładem twórczości mizantropa z odrobiną ostatniej nadziei w ludzkość.

Jest to książka, nad którą pracowałam przez ponad półtora roku, choć tak naprawdę jest skutkiem moich wieloletnich obserwacji i przemyśleń na temat otaczającej nas rzeczywistości. Opowiada o życiu w wielkim mieście, problemach w budowaniu relacji między ludźmi i zahacza o tematy trudne, jako że od polityki i historii nie da się uciec – mówi autorka, dodając: Moja powieść to przede wszystkim pochwała zdrowego rozsądku.

Jeżeli interesują Cię media głównego ścieku, nie bierz książki. Ale jeżeli wiesz, że informacja i wiedza jest siłą, to książka dla Ciebie. Autor jest naukowcem w dziedzinie Hi-Tech, dzięki studiowaniu w USA i pracy w kompaniach elektronicznych daje rzeczywisty obraz NWO, który działa poprzez nowe technologie: elektronikę, GMO, Mind Control.

Jacek Kowalski, autor Niezbędnika Sarmaty, po wyprawie w średniowiecze i do Słodkiej Francji (Niezbędnik krzyżowca, Niezbędnik trubadura) powraca do Rzeczypospolitej Szlacheckiej - aby modlić się, śpiewać, pić i bić w towarzystwie konfederatów barskich, poznając naszą Duszę Anielską i Czerep Rubaszny. Niektóre ich obszary penetruje jako pierwszy.

Gra w króla to powieść, w której czytelnik odnajdzie wiele wątków i postaci znanych z innych, notabene późniejszych, książek tego autora – Pedra de Lunę, Pikkendorfów czy Jego Wysokość Antoniego de Tounensa, pierwszego króla Patagonii.

Nic w tym dziwnego - wszyscy oni są mieszkańcami świata marzeń, królestwa pod niebiesko-biało-zieloną flagą Patagonii. Ich wspólną cechą jest przedkładanie świata wyobrażonego nad ten uznawany przez większość ludzkości za realny. Oni nie bawią się w królestwo, ale prowadzą ze światem i samymi sobą swoistą grę – grę w króla.

Pewnej nocy na szeregu wysepek u wybrzeży Bretanii pojawiły się metalowe tablice z wymalowaną lilią Burbonów i napisem: „Filip VII Faramund, król Francji, wziął to miejsce w posiadania 29 kwietnia 2000 roku.”