Literatura piękna

Otto III to dwudziestoletnie genialne cesarskie dziecko, któremu powierzono władzę nad największa potęgą chrześcijańskiego świata. Od trzeciego roku życia w cesarskiej koronie. Otoczony najwybitniejszymi umysłami epoki. Zmęczony władzą, znajduje upodobanie w ekstazie.
Bolesław Chrobry to trzydziestotrzyletni mężczyzna. Świadomy siebie, rozgrywający sojusze. Kocha kobiety, seks, szaleńcze polowania, przyjaciół, mocne wrażenia. Pragnie korony i dla niej gotów jest na wszystko. Europa wchodzi w rok tysięczny.

Dwubiegunowa konstrukcja Gry w kości poprzez osobne sekwencje dworu piastowskiego, cesarskiego i papieskiego - świata Bolesława Chrobrego i świata Ottona III - wiedzie do spotkania w Gnieźnie w marcu 1000 roku. Każdy z władców zagra wtedy o wszystko.

Ignacy odłożył pióro do kałamarza i przebiegł wzrokiem tekst, który właśnie napisał. "Tak - pomyślał - tak chyba będzie dobrze. Czytelnikom moim należą się słowa takiego pożegnania i wyznania. Pójdzie jutro na stronę tytułową. Da Bóg, że będą je sobie przekazywać z rąk do rąk i w ten sposób pożegnam Lublin i okolicę.

Jedna z pierwszych w polskim tłumaczeniu powieści libertariańskich!

Akcja tej opowieści z kluczem i morałem rozgrywa się w Afryce Zachodniej, gdzie Charles Knight, poszukiwacz złota i spekulant w dziedzinie wydobycia metali szlachetnych wpada na trop międzynarodowej szajki oszustów, którzy na sprytnym kłamstwie i wyrafinowanej intrydze tworzą firmę wydobywczą mającą zrewolucjonizować rynek metali szlachetnych. Charles organizuje grupę ludzi, którzy chcą ujawnić oszustwo. Sam wpada w tarapaty i tylko szczęśliwy los pozwala mu uniknąć śmierci.

Autor podjął temat wyzwoleńczego ruchu oporu skrajnego odłamu ugrupowania EZLN, tj. armii im. Zapaty w stanie Nowy Meksyk, które próbuje dokonać aktu terrorystycznego na zaporę wodną w Picheeta, żądając tym samym wstrzymania pomocy USA dla Meksyku w zwalczaniu powstańców. W zażegnaniu kryzysu politycznego FBI z narażeniem życia pomaga pisarz, który w ten sposób próbuje uwolnić się od podejrzeń pomysłodawcy tegoż aktu.

W czterech opowiadaniach ukazany został dramat polskich bohaterów, upodlonych, niszczonych i skazanych na zapomnienie. Książka dotyka spraw niezwykle bolesnych dla narodu polskiego. Losy głównych bohaterów na tle tragicznych wydarzeń XX wieku przedstawione zostały bez cienia politycznej poprawności. Błędy nazywane są błędami, kłamstwo – kłamstwem, a zdrada – zdradą.

Trzy boiskowe historie – sędziego piłkarskiego, trenera i młodego piłkarza, które łączą się ze sobą i przeplatają, są pretekstem do ukazania gorzkiej prawdy o polskiej piłce nożnej na różnych szczeblach rozgrywkowych: korupcji, ustawiania wyników meczów, skorumpowanych sędziów i bezwzględnych działaczy sportowych.

Piłkarskie bagno jest co prawda fikcją literacką, ale inspiracją do jej napisania były rzeczywiste historie, zarówno te zasłyszane, jak i te, o których można było przeczytać na pierwszych stronach prasy. Wszystko to okraszono wątkami obyczajowymi i kryminalnymi.

Książka pokazuje, jak marzenia i młodzieńcze ideały utalentowanego piłkarza z niewielkiej miejscowości zderzają się z brutalnym światem zawodowego futbolu przesiąkniętego brudem, fałszem i zepsuciem; w którym sportowa rywalizacja jest tylko tłem istoty współczesnej piłki nożnej: układów, biznesów i mafijnych koneksji działaczy, sędziów i zaprzedających się piłkarzy.

Śmierć generała Wojska Polskiego wydaje się nieszczęśliwym wypadkiem, jednak jego dzieci nie przyjmują do wiadomości oficjalnych ustaleń. Rozpoczynając swoje prywatne śledztwo, wkraczają w niebezpieczny świat służb wojskowych, politycznych rozgrywek i dokładnie zaplanowanych zbrodni. Jakie tajemnice i sekrety zostaną odkryte? Komu zależy na utrwaleniu oficjalnej wersji przebiegu tragedii? Z jakimi siłami będzie musiała się zmierzyć trójka rodzeństwa? Czy uda im się ustalić prawdę o śmierci ojca?

„Pierwszy tom Pism zawiera niedrukowane od ponad 80 lat, często nieznane opowiadania, krytykę literacką oraz publicystykę Czesława Straszewicza. Jest próbą zapełnienia swego rodzaju białej plamy w obrazie autora Turystów z bocianich gniazd, ale także literatury międzywojennej. Jest to również próba weryfikacji tej twórczości, kiedyś budzącej wielkie zainteresowanie i równie wielkie nadzieje, a czasem też spory, a potem zapomnianej.”

(ze wstępu Macieja Urbanowskiego)

Wyróżnia się w epistolograficznym dorobku Straszewicza blok listów z Giedroyciem oraz Nowakiem-Jeziorańskim i dziennikarzami z Radia Wolna Europa. W najlepszych literacko listach Straszewicz w pewnym sensie powielał poetykę swojej prozy z okresu Turystów z bocianich gniazd, może nawet jakoś były te listy owej prozy laboratorium. Myślę o tych zwłaszcza, które przybierają cech gawędy i w których pojawiają się żartobliwe gry słowne, barokowe zdania, wspomniana autoironia, która pozwala pisarzowi poruszać sprawy intymne, wstydliwe jakby, mianowicie te, które związane są z jego skrajnie trudnymi warunkami życia w Urugwaju, ale też pisarskim paraliżem.

Ta książka nie może pozostać obojętna. Obojętna dla historii literatury, a także dla krytyki i wiedzy historycznej. Aby rozumieć sytuację powojennej Polski, trzeba czytać źródła z epoki, źródła powstałe w tak zwanym wolnym świecie, poza krajami Układu Warszawskiego. (…) Drugi tom oprócz par utworów fikcjonalnych (proza narracyjna, dramat) koncentruje się na formach publicystycznych.

W drugim tomie satyry na brytyjski system sądowniczy klasyczna powieść nabiera detektywistycznego charakteru. Dickens prowadzi czytelnika tropem morderstwa, podsuwa fałszywe wskazówki i ukryte przesłanki, przez co Samotnia staje się prekursorem współczesnych kryminałów.

Zarówno wyjątkowa konstrukcja jak i społeczno-prawnicza tematyka czynią tę powieść zaskakująco współczesną. Doczekała się wielu adaptacji scenicznych, radiowych oraz telewizyjnych, i wciąż zyskuje uznanie czytelników.