Literatura piękna

W jednym z rzymskich kościołów pewien mężczyzna wyjawia w konfesjonale straszny grzech. Wkrótce potem zostaje zamordowany. Okazuje się, że ten człowiek, to ksiądz, który ukradł tajne dokumenty z archiwów watykańskich. Były to listy dwudziestowiecznej mistyczki, Marii Valtorty, która w roku 1949 na prośbę Watykanu wskazała na rzymskie katakumby, jako miejsce prawdziwego grobu świętego Piotra Apostoła. Podważyła tym samym oficjalną wersję, według której Apostoł pochowany jest pod bazyliką watykańską. To wstrząsające odkrycie, jednak w istocie chodzi tu o kwestie znaczniej większej wagi: o sukcesję apostolską i prymat papieża, a ostatecznie o sam Kościół.

Pasjonująca powieść wywołująca ciarki na plecach podczas lektury.

Lenin Antoniego Ferdynanda Ossendowskiego – jedna z pierwszych polskich powieści biograficznych – ma wiele odsłon. To historia życia człowieka, który sam siebie przygotował do roli przywódcy tłumu i realizacji okrutnego celu. Opowieść o wodzu potrafiącym manipulować zarówno swoimi bezkrytycznymi zwolennikami, jak i najbardziej zagorzałymi przeciwnikami. To także relacja z działań tyrana przedkładającego rewolucję nad jakiekolwiek kompromisy polityczne. Narastająca fala „czerwonego terroru” dotykała zwykłych ludzi, którzy próbowali radzić sobie w obliczu spowodowanego rządami bolszewików upadku kraju, gdy bieda, ludzka niesprawiedliwość i bezprawie były jeszcze gorsze niż w najbardziej ponurych okresach caratu.

"Jednak zaciekawiły mnie słowa: "Zagadkowa śmierć", pani Bloodwood była wówczas około osiemdziesięcioletnią panią i śmierć w jej wieku czasem się zdarza i nikt nie określa takiej śmierci jako zagadkowość, tajemnicę czy zagwozdkę. Jednak gdy zaczęłam czytać artykuł, z owej gazety, włosy za każdym kolejnym zdaniem, coraz bardziej, stawały mi dęba. Prasa podawała, że panią Bloodwood znaleziono w kukurydzianym polu za jej domem. Leżała na wznak na brązowo zielonym kocu, obok którego leżały różne narzędzia służące do renowacji antyków [...]"

Powieść Anny Wilowskiej.

Książka ta jest – jak twierdzi sama pisarka – przykładem twórczości mizantropa z odrobiną ostatniej nadziei w ludzkość.

Jest to książka, nad którą pracowałam przez ponad półtora roku, choć tak naprawdę jest skutkiem moich wieloletnich obserwacji i przemyśleń na temat otaczającej nas rzeczywistości. Opowiada o życiu w wielkim mieście, problemach w budowaniu relacji między ludźmi i zahacza o tematy trudne, jako że od polityki i historii nie da się uciec – mówi autorka, dodając: Moja powieść to przede wszystkim pochwała zdrowego rozsądku.

„Polska fantastyczna” to zbiór najważniejszych tekstów Trzebińskiego. W tomie znalazł się groteskowy dramat Aby podnieść różę…, obszerny wybór jego wierszy oraz całość publicystyki kulturalnej i literackiej.

Niniejsza książka to zbiór legend, opowieści i podań związanych z Sandomierzem i ziemią sandomierską, aby ocalić je od zapomnienia...

Kolejna powieść Artura Kawki. Oparta na prawdziwych wydarzeniach, które miały miejsce w czasie II wojny światowej na terenie Częstochowy. Opowieść o piekle niemieckiej okupacji i odwadze ludzi, którzy ryzykując życiem swoim i bliskich, nie zaprzestali walki o Polskę.

Czy błyskotliwy plan napadu na niemiecki bank w Częstochowie się powiedzie ? Czy uda się im wygrać nierówny pojedynek z szefem częstochowskiego gestapo, SS-Hauptsturmfuhrerem, Wilhelemem Libnerem zwanym powszechnie przez polską ludność "Diabłem" ?

Intrygująca mieszanka intymnego dziennika i gier literackich, w których prawda przenika się ze zmyśleniem, a gest twórczy mierzy się ze zbiorowymi mitami.

Książka brawurowa, ekshibicjonistyczna, nieoczywista.

Autor rozpaczliwie próbuje wyjść poza plemienny pakiet poglądów, przebić bańkę, zerwać zasłony. Szuka ocalenia w nowej szczerości.

Akcja sensacyjnej powieści KRWAWE TROPY rozgrywa się w Białymstoku w latach 1924-25. To czasy kiedy na terenach Kresów aktywnie działają komunistyczne siatki szpiegowskie, których celem jest destabilizacja sytuacji politycznej i społecznej w tym regionie. 

Obszerna powieść szpiegowska, która trzyma w napięciu do ostatniej strony. Przypomina literaturę anglosaską w klimatach Johna le Carré. To typ książki, w której konwencja sensacji jest tylko pretekstem. Z każdą kolejną stroną czuje się coraz wyraźniej, że tak naprawdę intencją autora jest wzbudzenie głębszej refleksji nad otaczającą nas rzeczywistością. Z ogromną radością oddaję w ręce czytelników «Znamię błyskawicy» i jako wydawca – życzę miłej lektury.

Witold Gadowski