Stefan Kisielewski

Pełne wigilijnej refleksji i specyficznej przekory felietony Kisiela niepozbawione są jednak też rozmyślań nad stanem ducha Polaków oraz fascynacji polską tradycją i obrzędowością: „Niech się wali, niech się pali, a w Polsce obchodzi się Wigilię Bożego Narodzenia w tradycyjnej pięknej formie, zawsze takiej samej”.

Trzeci tom felietonów zebranych Stefana Kisielewskiego zawiera teksty z lat 1976-1981 opublikowane poza zasięgiem cenzury – w drugim obiegu oraz w paryskiej „Kulturze”. Początkowo felietony nie dopuszczone do druku w „Tygodniku Powszechnym” drukował u siebie Jerzy Giedroyc, z czasem Kisiel zaczął pisać teksty przeznaczone już tylko do „Kultury”. W niniejszym zbiorze Stefan Kisielewski – jak napisał we wstępie Michał Szyszka – to już w mniejszym stopniu prześmiewca, lecz w istocie osoba pisząca poważnie, o sprawach poważnych i arcypoważnych.

Stefan Kisielewski był prawdziwym człowiekiem renesansu, a dosłownie człowiekiem orkiestrą – kompozytorem, pianistą, felietonistą, posłem na Sejm, diarystą, redaktorem, nauczycielem, autorem powieści, a w końcu także krytykiem muzycznym.
W niniejszym tomie zebrana została twórczość Kisielewskiego, która łączy w sobie dwie jego największe pasje: muzykę oraz słowo pisane.

Ostatnia w pełni ukończona powieść Kisielewskiego, która jest ukoronowaniem jego twórczości prozatorskiej - tak jak sam Kisiel pełna jest kontrowersji, budzi irytację, czasem gniew, a czasem rozbawienie. To powieść-fotografia, w zamierzeniu autora - polemiczna fotografia polskiego losu. Pisana u kresu PRL-u ma wydźwięk antytotalitarny. Kisiel nie oszczędza tu nikogo - ani władzy, ani opozycji, wszyscy bowiem zatruci są jadem totalitaryzmu.