Wychowanie klasyczne

Katolicka Etyka Wychowawcza w czasach kryzysu wychowania na skutek upowszechnienia teorii antypedagogiki i relatywizmu moralnego okazuje się być szczególnie aktualną. Istotne wymiary jej niezbędności i aktualności są wyznaczone przez konieczny związek, jaki dostrzega o. Woroniecki, pomiędzy etyką a antropologią, oraz pomiędzy pedagogiką i etyką. Ponieważ wychowanie jest oddziaływaniem na drugiego w celu umożliwienia mu pełnego rozwoju, musi się opierać na wiedzy o tym, kogo wychowywać, i do jakich postaw i celów.

Książka O wychowaniu przypomina nam, że podstawowe zasady wychowania wypływają z wiary. W dobie opierania działań wychowawczych na psychologii, a nierzadko i biologii, takie podejście zmusza chrześcijańskich rodziców do postawienia na nowo pytania: „Jak wychowywać?”. Odpowiedź, którą odnajdziemy w książce generałowej Zamoyskiej, pozwala oprzeć proces wychowania na solidnym fundamencie głębokiej, przemyślanej i sprawdzonej przez wieki katolickiej pedagogiki.

Celem wychowania jest pomóc człowiekowi w osiągnięciu celu życia – szczęścia wiecznego w miłosnym zjednoczeniu z Bogiem. Tę podstawową, a dziś nawet w środowiskach pedagogów katolickich zapomnianą prawdę przypomina autor prezentowanej książki. Nie myślmy jednak, że jest to książka wyłącznie o wychowaniu religijnym. Jest w niej ukazany cały obszar tej trudnej, a zarazem wzniosłej dziedziny życia, jaką jest wychowanie.

W książce Tajemnica szczęścia ojciec Marian Pirożyński przedstawia program kształcenia charakteru chrześcijańskiego - środkami naturalnymi i nadprzyrodzonymi. Autor przypomina, że tylko młodzi entuzjaści reformujący i formujący siebie mogą budować wielkie dzieła i sprostać trudnym czasom.

W swojej nowej książce Adele Faber i Elaine Mazlish piszą o zagubieniu charakterystycznym dla okresu dorastania, o pragnieniu akceptacji, młodzieńczym buncie i potrzebie decydowania o sobie, którą odczuwają nastolatkowie. Autorki poruszają także kwestie związane z przedwczesnym zainteresowaniem seksem oraz z niebezpieczeństwami, jakie niosą ze sobą łatwy dostęp do narkotyków i wszelkiego rodzaju mediów.

Książka prof. Mieczysława Kreutza dotyczy problematyki najważniejszej dla rozwoju życia osobowego człowieka – wychowania i samowychowania. Autor, rezygnując z analizy pojęć i definicji charakteru, proponuje przejście na płaszczyznę konkretnego działania.

Warto być rycerzem” to poruszające świadectwo ojca, który odkrywa, że wielu mężczyzn nie potrafi wywiązać się ze swojej roli wobec synów w trzech istotnych kwestiach: przekazania im jasnej definicji męskości, świadomego ich prowadzenia do dojrzałości i braku uroczystych ceremonii przejścia z wieku chłopięcego w męski. W tej sytuacji Robert Lewis, ojciec czworga dzieci, wraz z innymi ojcami, postanawia przygotować swym synom drogę prowadzącą do osiągnięcia autentycznej męskości.

Dziś ojcowie stają przed wieloma trudnościami i przeszkodami, które wcześniejszym pokoleniom nie były znane. Jak być dla swoich synów i córek wiarygodnym autorytetem? Jak wychowywać dzieci i kształtować ich życiowe postawy zgodnie z tradycyjnymi wartościami? Jak łączyć rolę ojca z pracą zawodową? Jak być świadkiem wiary dla swoich dzieci? To tylko niektóre z licznych i palących problemów, z którymi zmierzyli się autorzy tej książki.

Książka o paradoksie współczesnego wychowania. Paradoks polega na cichej akceptacji… nieposłuszeństwa dzieci pod pretekstem specyficznie pojmowanej wolności i kreatywności.

Jednocześnie rodzice stają się posłuszni rozmaitym, „nowoczesnym” ideologiom, które niejednokrotnie stawiają wychowanie na głowie. Co zrobić, aby przywrócić właściwe relacje w rodzinie i szkole? Jak wychowywać dzieci we współczesnym świecie?

Książka zawiera mnóstwo praktycznych wskazówek, które pomogą znaleźć odpowiedź na te pytania.

Ta książka to niejako kontynuacja poprzednich tytułów autorstwa Dariusza Zalewskiego: Sztuki samowychowania oraz Decyduj i walcz! Bardzo pomocna lektura w kształtowaniu charakteru i wychowaniu kolejnych pokoleń. 

Inspirujące i nowatorskie rozważania Zamoyskiej zawarte w tej książce dotyczą pracy jako czynności wpisanej w ludzką egzystencję. Autorka uznała pracę za podstawowy czynnik rozwoju i doskonalenia człowieka w wymiarze jego życia indywidualnego i społecznego, dlatego za najbardziej istotne potraktowała pytanie: jak pracować aby spełnić siebie jako człowieka?

Bóg wpoił w serce człowieka delikatne uczucie wstydliwości co do niektórych rzeczy dotyczących ciała, by to uczucie przypominało nam o
obowiązkach czuwania nad sobą. Uczucie wstydu jest dla nas jakby sygnałem, nawołującym do ostrożności. Byłoby niebezpiecznym i złym, gdybyśmy
lekkomyślnie na ten sygnał nie zważali. Kto nie liczy się wcale z głosem sumienia, przestrzegającym przed niewstydliwością, ten łatwo przeoczy go i
wtedy, gdy będzie chodziło o rzeczywisty grzech.