Pardwa

Ksiądz Catherin posiada tę rzadką cechę, że potrafi kwestie zawiłe i głębokie ująć i przedstawić w sposób tak jasny i przejrzysty, że stają się one zrozumiałe nawet dla umysłów mniej z daną dziedziną obeznanych. Głęboka jego i rozległa wiedza pozwala mu wszechstronnie wyzyskać aparat naukowy w uzasadnieniu poruszonych problemów, nadając wywodom autora charakter ściśle naukowy, co tak pociąga umysły, zapatrzone w zdobycze współczesnej nauki.

Oddając Katolicki pogląd na świat Catherina do użytku polskiego społeczeństwa, z całego serca pragniemy, by dzieło niniejsze stało się przyczynkiem do duchowego odrodzenia rodaków, i skierowało ich umysły i serca ku Temu, co o sobie powiedział: „ja jestem zmartwychwstaniem i życiem” (Jan 11,25).

Wszystkie nasze zadania streszczają się w tym jednym przykazaniu: naśladować Chrystusa, w którym się wypełniła wszelka doskonałość Boża.

Lecz co to znaczy naśladować Chrystusa? Czy to znaczy czynić dosłownie to, co on czynił, odtwarzać materialnie jego uczynki i stawiać nasze kroki w ślady Jego stóp? Czy to znaczy tylko odbijać oblicze Syna Człowieczego, jak zwierciadło odbija przedmioty? 

O skuteczności ćwiczeń duchowych decyduje to, czy udziela się ich tak, jak tego wymaga święty Ignacy. Kto by zmienił w ich układzie lub w poszczególnych rozważaniach rzeczy istotne, osłabiłby ich siłę i pokazałby tym samym, że nie rozumie przedziwnej logiki i psychologii ich układu i że nie dość głęboko wniknął w samą książeczkę. 

"Dziełko obecne (...) chciałoby, opatrzone błogosławieństwem nieba, wprowadzić pobożnego czytelnika w zrozumienie pism doskonalszych i głębszych. Na wzór skromnego podręcznika naukowego pragnie ono za pomocą niewielu a łatwych lekcji obudzić pociąg do dalszego studium. Albo, jeśli wolno się tak wyrazić, dziełko to usiłuje przełożyć na język powszedni i zastosować do warunków obecnych czasów zasady duchowe, z którymi winni być oswojeni wszyscy pragnący wieść życie godne chrześcijanina".

ze Wstępu

Współczesność zdominowana jest przez fałszywą narrację historyczną serwowaną nam, co najmniej od XVIII w., zarówno przez wpływowy obóz protestancki, jak i kręgi masońskie, wrogie Kościołowi katolickiemu i zastanemu porządkowi świata. Mamy więc dwie całkowicie sprzeczne ze sobą wizje. Polska inteligencja niestety ulega zakłamanej narracji obozu wrogiemu Polsce i katolicyzmowi, a mianowicie środowiskom anty-chrześcijańskim różnej maści. Początku tragedii, a wręcz kataklizmu dziejowego, szukać należy jeszcze wcześniej – w rewolucji protestanckiej, która doprowadziła do trwałego rozbicia Europy na dwa zwalczające się obozy, o czym nadmieniliśmy powyżej. Kluczowym dla nas, jako Polaków, jest okres tzw. Potopu (1655-1660). W tym to czasie chciano narzucić Rzeczpospolitej obcy porządek, który miał być oczywiście protestancki. Wrogom zarówno zewnętrznym jak i wewnętrznym chodziło o zniszczenie Polski, twierdzy i mocnego ogniwa porządku katolickiego w Europie.

Ojca Fabera, słynnego konwertytę z anglikanizmu, cechuje głęboka bezkompromisowość sądów oraz mistrzowska precyzja w odsłanianiu tajemnic ludzkiej duszy. Książka nie jest pozbawiona swoistego angielskiego humoru, co – przy poruszaniu spraw o doniosłym znaczeniu – czyni ją wolną od sztywnego moralizatorstwa. Wszystko to sprawia, że treść prezentowanego dzieła z pewnością zainteresuje i zaskoczy wielu spośród tych, którzy sądzą, że o życiu duchowym wiedzą już wszystko.

“Jest rewelacyjna i mówi o tym, o czym nikt teraz nie mówi. Dotyka tematów z perspektywy katolickiej i narodowej kluczowych, bo mówi o… dzieciach.”

Robert Bąkiewicz, Prezes Zarządu Stowarzyszenie Marsz Niepodległości

…pomiędzy grzecznością a charakterem można zauważyć ścisły związek przyczynowy. Przecież człowiek, który opanowuje swój zły humor dla dobra drugich, jest wyrozumiały na ich błędy, wspomaga przyjaciół w ich ciężkich chwilach, jest nie tylko uprzejmym, ale i pracuje nad swym własnym charakterem.

"Po śmierci małej Nelli wydał Ojciec św. swój dekret o wczesnej Komunii dzieci, a szkolne dziewczęta szkoły św. Finbara pisały w rzewnym liście do Piusa X: „Nam się zdaje – ale może jesteśmy w błędzie – że to za jej przyczyną dekret został wydany, że tej naszej ukochanej małej Nelli i my i wszystkie dzieci na całym świecie zawdzięczają tę niezmierną, wielką łaskę. Bardzo byś nas uszczęśliwił, Kochany Ojcze Św., gdybyś ten nasz kwiatek niebieski uświęcił. Byłaby mała święta od Komunii dzieci".

Bóg wpoił w serce człowieka delikatne uczucie wstydliwości co do niektórych rzeczy dotyczących ciała, by to uczucie przypominało nam o
obowiązkach czuwania nad sobą. Uczucie wstydu jest dla nas jakby sygnałem, nawołującym do ostrożności. Byłoby niebezpiecznym i złym, gdybyśmy
lekkomyślnie na ten sygnał nie zważali. Kto nie liczy się wcale z głosem sumienia, przestrzegającym przed niewstydliwością, ten łatwo przeoczy go i
wtedy, gdy będzie chodziło o rzeczywisty grzech.

Gdyby ci Bóg objawił, że w ten dom, w którym mieszkasz, uderzy piorun i zabije połowę ludzi co w nim mieszkają, czy nie miałbyś powodu lękać się o siebie? A kiedy Chrystus Pan, On, co jest tak łagodny i łaskawy, tak cichy i uprzejmy, że nikogo bez potrzeby nie chciałby zasmucić, kiedy On, Prawda odwieczna, wyraźnie twierdzi, że większa część ludzi idzie na potępienie, z jaką bojaźnią powinieneś pracować około zbawienia własnego? Rozważ to dobrze.

"Jest to walka o całość. Albo się uda przeprowadzić swą duszę nienaruszoną poprzez niezliczone niebezpieczeństwa wezbranych wód młodości na drugi brzeg, a wówczas czeka cię wzniosłe powołanie szlachetnego życia męskiego - albo doznasz rozbicia w burzliwych nurtach młodości i musisz potem wlec z sobą przez całe życie klątwę zmarnowanych lat młodzieńczych."