Publicyści prawicy

Czy Nowoczesna to nowa wersja Platformy Obywatelskiej? Co ją łączy z dawnym KLD, a co z Unią Wolności? Kim jest Ryszard Petru? Nowym Nikodemem Dyzmą polskiej polityki czy narzędziem w rękach obrońców starego porządku? Czy Leszek Balcerowicz chce Polski nowoczesnej, czy tylko Nowoczesnej? O co chodzi w sporze o Trybunał Konstytucyjny? Dlaczego Nowoczesna ma twarz Janusza Palikota? Czy III RP mogą naprawić ci, którzy ją zepsuli? Czy KOD rzeczywiście walczy o demokrację? Po co partii Ryszarda Petru Polska? Odpowiedzi na wszystkie te nurtujące pytania na kartach najnowszej książki Piotra Goćka.

Jest to książka przygodowa i podróżnicza. Mądra, a jednocześnie pełna humoru. Sprawia, że czytelnik zaczyna się głośno śmiać. Jest to także album niezwykłych fotografii z wypraw w najdziksze rejony świata. Będzie to o opowieść o tropikalnej puszczy. A także o ostatnich wolnych Indianach. I o pewnym białym człowieku, który zamieszkał pośród nich.

Kilkanaście lat temu odkryłem, iż choć padła cenzura, zmieniła rzeczywistość, dalej jednak istnieją tematy, ba! całe obszary nieporuszane w naszej publicystyce. Nie interesuje mnie poszukiwanie przyczyn takiego stanu rzeczy. Moja ambicja jest o wiele skromniejsza; dotrzeć do pierwotnego znaczenia pojęć, przywrócić im właściwy sens, proporcje. Odebrać grozę, przywrócić prawdę. Jestem pewien, iż prawda nie jest groźna, każda prawda! Natomiast fałsz… i owszem, to groza!

Tragikomiczne jest to, że dygnitarze partyjni kończyli edukację na bardzo niskim szczeblu. Tak było z Bierutem, który dwukrotnie próbował bezskutecznie sforsować niepoddającą się przeszkodę w postaci 5. klasy szkoły podstawowej. Szef Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego S. Radkiewicz ukończył jedynie 3 takie klasy” (fragment książki).

Ta książka jest skazana na sukces. Jeden z najbardziej wyrazistych polityków doby III RP zaserwował nam autobiografię polityczną. Porozumienie przeciw monowładzy. Z dziejów PC Jarosława Kaczyńskiego niewątpliwie stanie się jedną z najważniejszych książek politycznych ostatnich lat. Blisko 400-stronicowy tom wspomnień daje możliwość wglądu w świat politycznych perypetii i zapatrywań człowieka, który dziś jest szefem rządzącej partii, ale swoją drogę do władzy – jeszcze nieświadomie - zaczynał jako opozycyjny student.

Książka jest opowieścią o nadziei, o odwadze, o sensie walki, gdy już niewielu wierzyło, że zakończy się ona zwycięstwem.

Czerwona trucizna to zbiór esejów historyczno-politycznych z ostatnich kilkunastu lat, traktujących o naszej sytuacji po 1989 roku, przypominających również o tym, co było wcześniej. Jest on kontynuacją pierwszego tomu pt. Mity przeciwko Polsce. Żydzi, Polacy, komunizm 1939–2012.

Książka powstała jako wyraz fascynacji autora dorobkiem wybitnego historyka, twórcy oryginalnej koncepcji cywilizacji – prof. Feliksa Konecznego. Autor zebrał w książce 25 felietonów, publikowanych w tygodniku „Nasza Polska” oraz w „Naszym Dzienniku”, napisanych w minionych siedmiu latach. Wszystkie teksty łączy postać Feliksa Konecznego. Dodatkowo w książce zamieszczono szczególnie ważny dla autora traktat Feliksa Konecznego zatytułowany Państwo a dekalog pochodzący z książki Państwo i prawo w cywilizacji łacińskiej.

„Będziesz Pan wisiał” to słowa które padły na trybunie sejmowej z ust Grzegorza Brauna do ministra „zdrowia” Adama Niedzielskiego. Układ polityczny który rządzi polską od ponad 30 lat dostają piany i rozległ się wrzask niczym od ludzi opętanych skropionych wodą święconą. Jednak cena mówienia prawdy jest wysoka, ale dla osoby która ma determinację, wiarę i wizję wolnej Polski nie straszne są kary czy próby wykluczenia z życia politycznego. Grzegorz Braun od wielu lat prowadzi tą batalię i wie jaka jest tego cena. Jak wygląda jego walka o prawdę? O tym jest ta książka.

Książka ma formę rozmowy Jana Pińskiego z Grzegorzem Braunem o wybranych epizodach historii Polski.

"Ta książka ma pomóc zwykłym ludziom zrozumieć historię Polski, a także dać im argumenty. Historia ograniczona do dat, bez narracji umożliwiającej jej zrozumienie, nie ma walorów kształcących. Wyposażona zaś w fałszywą narrację, na przykład o tym, że przegrane powstania narodowe sprzyjały odzyskaniu niepodległości, stanowi kamień węgielny przyszłych porażek. Zachęca bowiem do popełniania tych samych błędów w przyszłości."

 ze Wstępu Jana Pińskiego

Skamieliny III RP to z pewnością książka niezwykła. Jerzy Jachowicz, jeden z najbardziej znanych dziennikarzy ostatniego ćwierćwiecza, uznawany za prekursora polskiego reportażu śledczego, tym razem wciela się w rolę publicysty politycznego.

Autor piętnuje postawę swych bohaterów, owych „skamielin III RP”, za pomocą krótkiej, błyskotliwej analizy, nie stroniąc od subtelnej ironii i kpiny. Często też prowadzi z czytelnikiem grę, wplatając w narrację całkowicie fikcyjne teksty, dla których punktem wyjścia zawsze są fakty. Osiąga w tym tak wysoki stopień wiarygodności, że czasami jego redakcyjni koledzy serio pytają, jak udało mu się zdobyć tak poufne zarządzenie albo list. Prostota języka w połączeniu z jego jasnością, precyzją opisu oraz rygorystyczną oszczędnością słowa nadaje publicystyce Jachowicza oryginalny koloryt, który powoduje, że przy całej swej lekkości i lapidarności teksty te zapadają w pamięć.

W zakresie naszej najnowszej historii istnieje jeszcze bardzo wiele „białych plam” – zagadnień niezbadanych i nieopisanych, życiorysów, wydarzeń. Naszym obowiązkiem jest szukać, dopisywać, poprawiać to, co już zrobione. Mamy tragiczną spuściznę po okresie Polski Ludowej (1944–1989) – panowanie bardzo ścisłej cenzury w ramach restrykcyjnych wymogów ideologicznych spowodowało, że w licznych przypadkach „dzieła” historyczne były farsą. W latach następnych, po 1989 roku, sytuacja tylko nieznacznie się poprawiła.