Historia Polski w XIX wieku

Książka stanowi kompendium wiedzy o ważnym dla polskiej tożsamości zjawisku, jakim są dwory, będące charakterystycznym elementem naszego krajobrazu, polskiej historii i kultury, a także ośrodkami ziemiańskiej kultury i obyczaju, kultywowania tradycji rodowych i narodowych oraz walki o polskość. Niemal od początków państwa budowano je najpierw jako obronne gniazda rycerskie, później, od połowy XVII wieku, jako skromne (w porównaniu do pałaców) rezydencje właścicieli ziemskich. W Polsce takich małych siedzib ziemiańskich było stosunkowo dużo w porównaniu z innymi krajami Europy.

Kim był „Czarny Batyr”? Co robił polski James Bond w Afganistanie? Jak car ukarał Piotra Wysockiego za Noc Listopadową? Na te i inne pytania odpowiedzi znajdują się w najnowszej książce Marka Skalskiego. Niezwykle losy polskich „Sybiraków”, których życie może być wzorem dla współczesnych Polaków.

W roku jubileuszowym powstania styczniowego warto spojrzeć na wydarzenia sprzed 150 lat w świetle „Pamiętników” ówczesnego arcybiskupa warszawskiego św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego. Przedstawione w książce poglądy Arcybiskupa na genezę i przebieg pierwszych pięciu miesięcy powstania uzupełniają wyłaniający się z literatury przedmiotowej obraz powstania jako ruchu o podłożu rewolucyjnym, inspirowanym przez ideologię socjalistyczną. W „Pamiętnikach" została uwydatniona jedność aspektów socjalnych, narodowych i religijnych w motywacji zdecydowanej większości uczestników wałki zbrojnej w 1863 r. Sam Arcybiskup, chociaż postrzegał powstanie jako ogólnonarodowy zryw niepodległościowy Polaków, publicznie go nie poparł, gdyż uważał, że doprowadzi on nie do wolności, lecz do katastrofy, przed którą chciał uchronić swój naród. Wiarę w odzyskanie przez Polskę niepodległości abp Feliński opierał nie na walce zbrojnej, lecz na przekonaniu o sprawiedliwości dziejowej i zaufaniu Bożej Opatrzności.

Trzeci tom serii "Kościół na Straży Polskiej Wolności" to przejmująca opowieść o narodzie, który w brutalny sposób został pozbawiony swojej państwowości i przez 123 lata stawiał czoła zamiarom likwidacji polskiej kultury i sprowadzenia jej do rangi egzotycznego folkloru.

Herbarz rodzin szlacheckich Królestwa Polskiego, najwyżej zatwierdzony

To praca poświęcona dziejom unii rosyjsko-polskiej, zainicjowanej w roku 1815, objęciem władzy królewskiej w Polsce przez cara Aleksandra I. Tym razem autorzy omawiają polityczne, prawne i społeczne dzieje Królestwa Polskiego rozpoczęte w noc listopadową 1830 roku, a zakończone klęską na polu bitwy, czyli oblężeniem i zdobyciem Warszawy przez wojska Iwana Paskiewicza. Dzieje te, uporządkowane są w sześciu częściach książki.

Książka o toczonej przez mocarstwa europejskie grze dyplomatycznej wokół kwestii Rzeczypospolitej Krakowskiej, ukazująca uwikłanie losów tego niewielkiego, powstałego na mocy ustaleń kongresu wiedeńskiego państewka w wielkie interesy i strategiczne cele Wielkiej Brytanii, Francji Rosji, Austrii i Prus.

Pomimo nieukrywanej sympatii do Napoleona, autor nie boi się podkreślać również negatywnych skutków wzajemnej współpracy, błędów w kampaniach, niechęci i nieufności, jaką w niektórych kręgach budził przywódca.

"Komitet w przekonaniu, iż wszelkie obchody i wszystkie uroczystości mogą mieć tylko doraźne znaczenie, powziął myśl utrwalenia wypadków sprzed lat 40, przez wydanie księgi zbiorowej, spisanej przez uczestników tychże wypadków i ofiarowanie takowej młodszemu pokoleniu dla dania świadectwa prawdzie, dla nauki, i zachęty ku ukochaniu ideałów, na ołtarzu których oni wszystko w ofierze złożyli."

Głęboka analiza totalitarnego systemu państwowej przemocy, poprzez który zaborca, jako zaprzysiężony wróg wolności, cywilizacji łacińskiej i katolicyzmu, dąży do zniszczenia głębokich, strzeżonych w rodzinach zasad gwarantujących rozwój i trwanie ducha polskości w Narodzie. 

Autor prezentuje nowe, krytyczne spojrzenie na europejskie konflikty dyplomatyczne epoki porozbiorowej, na sposoby odzyskania niepodległości, bowiem jednostki poddane presji reżimów mocarstw uczestniczących w rozbiorach Polski mogły się pogubić, ale naród jako całość – nigdy. Mimo tak licznych głosów publicystów i historyków, że Napoleon mamił i oszukiwał Polaków, ci stali się – jak wyznała dyskretnie Mme de Stael – „jednym narodem, który walczył do końca u boku Napoleona w nadziei na odzyskanie niepodległości”.