Historia PRL (1945-1989)

Ucieczki specjalnego znaczenia to kilka historii osób, które w okresie PRL postanowiło nielegalnie opuścić kraj.
Między innymi jest opisana historia "porwania" przez CIA na Okinawie oficera polskiego wywiadu wojskowego i dyplomaty Jerzego Bryna, "wybierających wolność" posłów Korbońskiego, Mikołajczyka i Bryi oraz cichociemnego Tadeusza Chciuka "Celta".

Książka dra Kawęckiego stanowi najpełniejszą jak do tej pory próbę przedstawienia historii LND, autor ukazuje jednak nie tylko dzieje samej organizacji, ale kreśli również szerokie tło, opisując zarówno aktywność środowisk endeckich od 1956 r., jak i późniejsze losy członków Ligi.

W książce Diament odnaleziony w popiele Krzysztof Kąkolewski ujawnia perfidną, jadowitą propagandę antypolską oraz losy pokoleń, które padły jej ofiarą. Bezlitośnie obnaża kulisy powstania Popiołu i diamentu, książki Jerzego Andrzejewskiego, który został poddany manipulacji UB, a także filmu Andrzeja Wajdy będącego ekranizacją powieści. "Nagromadzenie, spiętrzenie bohaterstwa, nieszczęść i szlachetności po stronie komunistów, podłości, tchórzostwa i zbrodni po stronie niekomunistów dochodzi w książce Andrzejewskiego do swoistej kumulacji".

Krzysztof Kąkolewski po piętnastu latach żmudnych badań odkrywa prawdę o tzw. pogromie kieleckim z 4 lipca 1946 roku. Odsłania kulisy komunistycznej operacji mającej na celu zniesławienie Polski na arenie międzynarodowej i uzasadnienie pozostawienia jej w strefie wpływów sowieckich.

Tylko z tej książki dowiemy się, kto i dlaczego strzelał do kieleckich Żydów. Kto jest odpowiedzialny za zamordowanie w procesach sądowych niewinnych ludzi obciążonych odpowiedzialnością za tę zbrodnię. Dowiemy się, dlaczego „pogromu” dokonano właśnie 4 lipca, dlaczego właśnie w Kielcach…

Zamieszczone w książce artykuły są wynikiem moich kilkuletnich studiów nad historią „drugiej” emigracji oraz działaniami podejmowanymi przez władze Polski Ludowej wobec wychodźstwa. Praca jest kontynuacją wydanego w 2007 roku zbioru Mackiewicz i inni. Wywiad PRL wobec emigrantów.

Książka niniejsza jest efektem moich studiów nad polską emigracją polityczną oraz działaniami władz PRL wobec wychodźstwa. Zamieszczone w tym tomie teksty podzielone zostały na cztery tematyczne grupy: „Wrogowie” Polski, Uciekinierzy, Wcielenia Cata i Jutrzenka wolności.

Naród polski przyzwyczajony jest do tego, że raz po raz przychodzą okoliczności historyczne, w których nie władze państwowe, ale on sam musi brać w swoje ręce dbałość o jakiś wymiar dobra wspólnego czy życia narodowego. Tak stało się po 1945 roku (...) Jedno z największych zwycięstw militarnych Polaków - zwycięstwo w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku było w okresie komunizmu pokryte milczeniem, ponieważ zostało odniesione nad państwem wówczas nad nami dominującym. 

Ludzie jednak nie zapomnieli, jaką chwałą otoczone było Wojsko Polskie w tej wojnie, za co walczyli Polacy i i co ochronili, płacąc ogromną cenę. W takiej atmosferze w warszawskim środowisku akademickim zrodziła się myśl o tym, aby na użytek publiczny wypracować społeczne formy pamięci o 1920 roku. O tym traktuje niniejszy tekst.

  ks. Józef Maj

Układ o Przyjaźni, Współpracy i Pomocy Wzajemnej z dnia 14 maja 1955 r. nazywany Układem Warszawskim, był sowieckim dyktatem narzuconym przez „Braci Moskali” państwom Europy Środkowo-Wschodniej.
Wbrew sloganom nie było w nim miejsca na „przyjaźń, współpracę i pomoc wzajemną”, chyba, że służyło to sowieckiej imperialnej racji stanu. Szefem Paktu Warszawskiego zostawał zawsze z automatu sowiecki marszałek, a poszczególne piony organizacyjne Układu Warszawskiego były w istocie prostym przedłużeniem ministerstwa Obrony ZSRS.

Biuro Ochrony Rządu za PRL-u było okryte mgłą tajemnicy, a dziennikarski światek doskonale zdawał sobie sprawę, że nie powinien zajmować się borowcami. Czego tak się obawiano? Przede wszystkim ogromnej wiedzy, jaką posiadali funkcjonariusze BOR na temat ochranianych przez nich notabli komunistycznych oraz ich rodzin. Żadna ze służb specjalnych w tamtych siermiężnych czasach naszej ojczyzny nie była tak blisko tych, którzy władali Polską z nadania „Braci Moskali”.

Podstawową zaletą książki Mażewskiego jest krytyczne spojrzenie na „Solidarność”, przy równoczesnym uznaniu jej roli jako katalizatora przyspieszającego zmiany ustrojowe zachodzące w PRL.

ŻAL I GNIEW jest trzecią publikacją Lecha S. Kempczyńskiego po “Ukrainie zbrodni” i “Zatartych śladach”. Książka ta podejmuje wciąż mało znany temat zbrodni i wypędzeń na Kresach Północno-Wschodnich w II Rzeczpospolitej. Jest to ważna pozycja dla współczesnych Polaków, która ma za zadanie przybliżyć ten mało znany i uciszany przez cenzurę PRL-u oraz pomijany na lekcjach historii temat. Nie jest to jednak tylko książka historyczna, a w dużej mierze prawdziwa relacja o ludziach i zdarzeniach w tamtym regionie

W zakresie naszej najnowszej historii istnieje jeszcze bardzo wiele „białych plam” – zagadnień niezbadanych i nieopisanych, życiorysów, wydarzeń. Naszym obowiązkiem jest szukać, dopisywać, poprawiać to, co już zrobione. Mamy tragiczną spuściznę po okresie Polski Ludowej (1944–1989) – panowanie bardzo ścisłej cenzury w ramach restrykcyjnych wymogów ideologicznych spowodowało, że w licznych przypadkach „dzieła” historyczne były farsą. W latach następnych, po 1989 roku, sytuacja tylko nieznacznie się poprawiła.