Religia, historia Kościoła

Cierpiący w czyśćcu potrzebują naszej pomocy, ponieważ sami już nie mogą naprawić zła, które popełnili w czasie ziemskiego życia. Dopóki żyjemy na ziemi, możemy wspomagać ich modlitwą. Książeczka zawiera modlitwy za dusze czyśćcowe, pomagające im jak najszybciej odbyć pokutę przewidzianą przez Boga i dostąpić Chwały Nieba.

Święty Juda Tadeusz żył w I wieku. Był jednym z dwunastu apostołów i krewnym Pana Jezusa (zob. Mk 6,3; Mt 12,46). Po wniebowstąpieniu Chrystusa wyruszył do Edessy, gdzie dzięki darom udzielonym przez Ducha Świętego leczył choroby. Jest skutecznym orędownikiem w sprawach wyjątkowo trudnych, beznadziejnych, wobec których człowiek pozostaje bezsilny.

Rozmyślania Anny Katarzyny Emmerich na tema drogi krzyżowej.

Święty Antoni (1195-1231) za życia szczególną popularność zyskał w Padwie, gdzie poprzez kazania znacząco wpływał na ludzkie życie. Obecnie wstawia się za narzeczonych i małżeństwa, wspiera kobiety rodzące i w połogu. Jest patronem dzieci, górników, podróżnych i ubogich. Niesie pomoc osobom, które poszukują zaginionych bliskich i zgubionych przedmiotów.

Święty Krzysztof (zm. ok. 250) był męczennikiem pochodzącym z Azji Mniejszej. Ubiczowano go, wrzucono do ognia, a na koniec przeszyto strzałami i ścięto. Według legendy odznaczał się niezwykłą siłą. Za to, że pierwotnie służył szatanowi, wyznaczono mu pokutę przenoszenia na barkach wędrowców pielgrzymujących ze Wschodu do Ziemi Świętej.

Supeł na nici życia ludzi i narodów powstał z dwóch przyczyn: nieposłuszeństwa i niedowiarstwa. Maryja rozplątuje go właśnie dzięki swojemu posłuszeństwu i wierze. Obraz ten doskonale odzwierciedla miłość Maryi do każdego z nas, Maryi, która daje nadzieję i rozwiązuje wszelkie problemy człowieka, zarówno te duchowe, jak i materialne.

Matka Boża: Bogurodzica, Matka Kościoła, Królowa Polski. Jako patronka wszystkich matek oręduje za wszystkimi ludźmi - swoimi dziećmi - w każdej potrzebie.

Publikacja dotyczy oświadczenia Kongregacji Doktryny Wiary z 1981 r.

Jest to wyśmienity i pełny komentarz autorstwa o. J. Warszawskiego, jezuity, oddanego syna Kościoła Świętego, sprawdzonego polskiego patrioty, niezłomnego głosiciela Prawdy Chrystusowej. Komentarz składa się z dwóch części. Pierwsza jest tłem historycznym dokumentu, przypomina stanowisko i oświadczenia Kościoła względem masonerii, które wyraźnie mówią o niemożliwości “zbratania się z braćmi odłączonymi”. W części drugiej autor przybliżając postulaty i dokumenty masońskie, zestawia je z nauką Kościoła, wykazując fakt przez wielu nie przyjmowany do wiadomości, iż masoneria to nie tylko organizacja charytatywna, lecz odrębna “religia”, w której tle jako “bóg” pojawia się Lucyfer i wiara w niego.

Ta krótka encyklika Piusa XI poświęcona jest nabożeństwu do Serca Jezusowego będącego zadatkiem zbawienia. Papież przypomina pobudki oraz obowiązek dla całego rodzaju ludzkiego zadośćuczynienia i wynagradzania Najświętszemu Sercu Pana Jezusa za niezliczone grzechy, przewinienia i zaniedbania ludzkości. Pragnie, aby rodziny chrześcijańskie poświęcały się uroczyście Boskiemu Sercu Jezusa i przyczyniały w ten sposób do uznania społecznego najwyższej władzy i praw, jakie miłość Przenajświętszego Serca Jezusa ma nad rodzinami chrześcijańskimi.

Nie piętnowanie poszczególnych objawów, niezgodnych z nauka Kościoła i przeciwnych tradycyjnym poglądom na państwo, wyrażanym przez Stolicę Apostolską, ale nauczanie oparte na głębokim poznaniu nauki Chrystusa, na jej żywym odczuciu i zrozumieniu tych niewyczerpanych etycznych zdrojów, jakie wlewała w dawny i nowożytny organizm państwa, było zadaniem tej encykliki. Leon XIII nie napiętnował żadnego kierunku w prawie państwowym, w życiu politycznym, społecznym i naukowym, ale wskazał zakażone źródła, grożące klęskami i katastrofami nowożytnemu państwu.

W encyklice Ojciec Święty unika wszelkiej „politycznej mądrości”, opierając się jedynie na etyce Chrystusowej. Uważając wolność za jeden z najwspanialszych darów, jakie ludzkość otrzymała od Stwórcy, poucza zarazem, że w żadnej dziedzinie życia społecznego nie ma absolutnej wolności, oprócz jednej — czynienia dobrze, czyli zasługiwania się dobru publicznemu. Wolność zatem — naucza papież Leon XIII — zawsze i wszędzie powinna dążyć do wyżyn obywatelskich, do poświęcenia pracy swego życia i własnych interesów na rzecz chwały Bożej i dobra bliźnich.

Piotr Skarga nie lubił zwierzeń. Nie pisał memoriałów, nie udzielał wywiadów, osobowość swoją odsuwał na daleki plan jako rzecz niegodną uwagi i zbędną. Nie przywiązywał do swojego ja większej uwagi i wagi niż do zrudziałej, zniszczonej sutanny służącej mu za odzienie. W całej olbrzymiej spuściźnie literackiej Skargi znajdziemy najwyżej kilkanaście zdań odnoszących się do niego samego.