Nowości - październik 2020

Pius XII przypomina, iż królewską godność Maryi — Królowej Niebios uznawano w starożytnej tradycji Kościoła, w encyklikach papieskich, w księgach liturgicznych, w modlitwach i sztuce chrześcijańskiej. Encyklika opisuje królewską godność Matki Bożej jako Bogarodzicy, jako współdziałającej w dziele Boskiego Zbawienia oraz jako współwładającej w sercach i umysłach ludzi. Pius XII ustanawia na dzień 31 maja święto Królowej Maryi zachęcając do ponawiania poświęcenia się ludzkości Niepokalanemu Sercu.

Cokolwiek podejmowaliśmy w czasie długiego już pontyfikatu i do czego ustawicznie dążymy, pragnęliśmy się koncentrować na dwóch szczególnie sprawach. Pierwszą była potrzeba ustanowienia zasad życia chrześcijańskiego w życiu rodzinnym społecznym, u rządzących i rządzonych, by znikąd jak tylko z Chrystusa dochodziło do wszystkich życie. Drugą sprawą było dążenie do pojednania z tymi, którzy odłączyli się od Kościoła katolickiego przez wiarę lub posłuszeństwo.

Encyklika papieża Leona XIII o poświęceniu się ludzi Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Papież nie tylko zachęca do tego aktu, mówiąc przy tym o korzyściach jakie z niego wynikają, ale również wskazuje na prawdziwy sens takiego poświęcenia: "Serce Boże jest symbolem i żywym obrazem nieskończonej miłości Jezusa Chrystusa, która nas pobudza do odwzajemnienia się również miłością. Dlatego jest rzeczą najzupełniej odpowiednią poświęcenie się temu Najświętszemu Sercu. Poświęcenie zaś takie nie jest niczym innym, jak oddaniem się Jezusowi Chrystusowi, ponieważ wszelki objaw czci, hołdu i miłości względem Bożego Serca odnosi się w rzeczywistości do osoby samego Chrystusa".

Widać zatem, jak bardzo błądzą w zarozumiałości swej ci, którzy, pogardzając królestwem Zbawiciela, stawią człowieka na czele wszechrzeczy i żądają ogłoszenia wszechstronnego panowania natury ludzkiej, jakkolwiek, oczywiście, nie zdołają tego panowania osiągnąć, a nawet go bliżej określić. Panowanie Chrystusa bierze swój początek i swoją istotę z miłości Bożej: miłość rzeczy godziwych i świętych jest jego podstawą i celem.

Życie naukowe postępuje wciąż naprzód i coraz to nowa problematyka zjawia się w jego polu widzenia. Zmieniły się czasy, niosąc za sobą zmianę kierunków, haseł czy tendencji. Za pontyfikatu Piusa XII biblistyka katolicka nie potrzebowała, jak obecnie, bronić „okopów Trójcy Świętej”; mogła natomiast z całym spokojem, w sposób bardziej pozytywny niż polemiczny, oddawać się zgłębianiu Słowa Bożego zawartego w Piśmie świętym.

Wyrok na sekty masońskie jest już wydany: cele, środki, program, działalność, wszystko jest znane z bezsporną pewnością. Opętani duchem szatana, którego są narzędziem, płoną, jak i ich inspirator, śmiertelną i nieubłaganą nienawiścią do Jezusa Chrystusa i do jego dzieła, czyniąc wszystko, co jest w ich mocy, by go skrępować i obalić. Wojna ta toczy się bardziej niż gdzie indziej we Włoszech, gdzie religia katolicka zapuściła głębsze korzenie, nade wszystko zaś w Rzymie.

Aby Bóg tym prędzej wysłuchał modłów naszych i na prośby kilku orędowników Kościołowi swemu z tym rychlejszą i skuteczniejszą pospieszył pomocą, uważamy za rzecz bardzo pożyteczną, aby lud katolicki, obok Przenajświętszej Dziewicy Maryi, wzywał także coraz częściej i ze szczególną ufnością Jej najczystszego Oblubieńca, św. Józefa; nie bez powodu bowiem przyjąć możemy, że to samej Przenajświętszej Dziewicy miłe jest i przyjemne.

Podstawą potępionego przez Leona XIII amerykanizmu było zdanie, że dla łatwiejszego sprowadzenia innowierców na łono Kościoła potrzeba, aby ten zbliżył się i przyjął całkiem cywilizację współczesną, by porzucił zbytnią surowość a stał się powolniejszym pragnieniom i dążnościom społeczeństw nowożytnych, że nie tylko wolno, ale jest obowiązkiem pomijać milczeniem pewne artykuły Wiary mniej ważne, więcej budzące oporu wśród obcych, lub je przynajmniej łagodzić.

Różaniec składa się z dwóch części różnych, lecz złączonych z sobą: z rozmyślania tajemnic i modlitwy ustnej. Otóż taki sposób modlenia się wymaga od człowieka pewnej szczególnej uwagi, bo żąda, by nie tylko skierował w jakikolwiek sposób umysł swój ku Bogu, lecz by się pogrążył w rozpatrywaniu i rozważaniu tajemnic. W istocie nie ma nad te rzeczy nic większego ani bardziej godnego podziwu, bo są to zasadnicze tajemnice chrześcijaństwa.

Dzisiejszy spisek, dążący do oderwania narodów chrześcijańskich od łona Kościoła, ocenić trzeba jako jeszcze bardziej zabójczy niż walki dawniejsze, w których tak wielką chwałą okrył się św. Karol Boromeusz. Przy najwyższej bowiem sprzeczności opinii i dążeń w jednej się rzeczy nieprzyjaciele zgadzają: w uporczywym mianowicie zwalczaniu sprawiedliwości i prawdy — a że i jednej, i drugiej stróżem i obrońcą jest Kościół, właśnie na niego jednego uderzają w zwartym szyku.

Ta encyklika to bardzo aktualny tekst, szczegółowo omawiający problem ekumenizmu, tak szeroko rozprzestrzenionego w dzisiejszym Kościele. To co obecnie jest tak bardzo wychwalane na ambonach, papież Pius XI potępił przy pomocy prostych, a zarazem bardzo przekonujących argumentów. Wielka jest różnica między tą encykliką, a ekumenicznymi dokumentami Soboru Watykańskiego II. Ojciec Święty Pius XI wzywa w niej wszystkich chrześcijan odłączonych do nawrócenia na łono Kościoła katolickiego.

Przemówienie wygłoszone 6 grudnia 1953 r. do uczestników V Krajowego Zjazdu Prawników Katolickich. Nie ma tu oczywiście ani śladu sugestii ze strony Piusa XII, by niekatolicy w katolickim państwie mogli posiadać jakieś naturalne prawo do rozpowszechniania swych błędnych poglądów. Przez cały dyskurs odwołuje się papież wyłącznie do tolerancji.