Biografie, wspomnienia

Jan Witkowski w czasie okupacji niemieckiej był partyzantem Armii Krajowej, działał w Kedywie na terenie Wołomina. Po wojnie po ujawnieniu musiał ponownie ukrywać się przed NKWD i UB. Jego relacja sięgająca okresu przedwojennego w szerokim kontekście historycznym ukazuje los Polaka walczącego o niepodległą Polskę.

Życiorys syna partyzanta ukazuje koleje życia Autora, określone w dużej mierze niepodległościową działalnością ojca. To nieprawdopodobne, ale cień „wroga ludu” wciąż towarzyszy publicznym i zawodowym działaniom Edwarda Górskiego.

Jest to opowieść o losach rodziny Kanikułów rozproszonej wskutek wojny po rozległych obszarach Syberii i Kazachstanu. Autor, jako najmłodszy z rodzeństwa, został razem z bratem i matką wywieziony do północnego Kazachstanu, gdzie zostali, wraz z innymi deportowanymi, pozostawieni swojemu losowi, stając w obliczu śmierci głodowej, pozbawieni jakichkolwiek środków do życia poza sprzętami i jedzeniem naprędce zabranymi z domów rodzinnych. Ratunkiem dla nich okazała się zgoda mieszkańców jednej z wsi zesłańczych, Koreańczyków, na współosiedlenie się Polaków. Mając dach nad głową, Polacy rozpoczynają nowe życie w warunkach sowieckiej niewoli.

Na lotnisku w stolicy Kataru oczekiwali go już bracia. Widząc pistolet za pasem starszego brata, Tass jeszcze wyraźniej uświadomił sobie powagę sytuacji: „Nagle do mnie dotarło, że obecność trzech mężczyzn oznaczała, że teraz, tutaj zostanie dokonane zabójstwo honorowe.

Ks. Fedorowicz na własną prośbę w 1940 r. został deportowany na Syberię, a następnie do Kazachstanu, by pełnić wśród wywiezionych na „nieludzką ziemię” Polaków swą kapłańską posługę. Dał świadectwo człowieczeństwa w najbardziej nieludzkich okolicznościach i bezkompromisowego zawierzenia Opatrzności. Jego podążanie za głosem wewnętrznej Prawdy było nacechowane heroizmem; łączył chrześcijański optymizm z niebywałą otwartością duchową.

Autorka ukazuje losy ks. kanonika Mariana Wojtasika – uniwersyteckiego kolegi papieża Polaka, Sługi Bożego Jana Pawła II. Bohaterowi przyszło pełnić swoją posługę kapłańską w trudnym czasie bezpardonowej walki zsowietyzowanych władz komunistycznych z Kościołem katolickim.

Publikacja poświęcona prof. Tadeuszowi Klimskiemu (1948-2013), uczniowi prof. Mieczysława Gogacza, wieloletniemu wykładowcy (od 1970 r.) Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego (Akademii Teologii Katolickiej).

Zmarłego profesora wspominają: prof. Mieczysław Gogacz, prof. Artur Andrzejuk, a także uczniowie i przyjaciele śp. Tadeusza Klimskiego. Omawiają jego działalność dydaktyczną i administracyjną, myśl filozoficzną, psychologiczną i teologiczną swego ucznia i nauczyciela.

Opowieść o losach mjr. Benedykta Serafina, który odegrał kluczową rolę w obronie Grodna w 1939 roku. Przez wiele lat nie wiadomo było, co się z nim stało. Książka przybliża jego postać oraz działania zbrojne, mające na celu obronę miasta przed wkraczającymi wojskami sowieckimi.

Młodsi od swoich wyroków to pierwsza  część trylogii Kawał życia. Obejmuje lata 1935-1956, czyli czas burzliwej młodości autora, który z rodzinnego Wilna został przesiedlony na Ziemie Odzyskane. We Wrocławiu w roku 1950 powołał do życia organizację polityczną, znaną pod nazwą " Wrocław - Północ", "Batalion młodzieżowy AK" bądź "Proletariat". Po dwóch latach działalności grupa została zlikwidowana przez WUBP, a Horodniczy skazany na 15 lat więzienia.

Książka przedstawia więc tragiczne losy pokolenia Kolumbów rocznik 30, którzy byli więzieni i prześladowani za walkę o ideały, a także poznać warunki życia i atmosferę słynnych więzień PRL-u.

Książka o jednej z najpiękniejszych postaci dziejów Kościoła katolickiego w XIX wieku – o ks. Krzysztofie Szwermickim (1808-1894), jednym z ciekawszych zesłańców czasów carskich z połowy tamtego wieku.

Eligiusz Niewiadomski w historii Polski zapisał się jako zabójca pierwszego Prezydenta RP. Ponad to niewiele o nim wiadomo. Jeżeli już ktoś decydował się wspomnieć jego, to niemal regułą było, że towarzyszyły temu epitety w rodzaju „wariat”, „szaleniec”,„endek”, „faszysta”. (…) Wydaje się, że upływ tak długiego czasu powinien na tyle ostudzić emocje, że będzie można odmitologizować postać Niewiadomskiego lub przynajmniej przypomnieć jego życie i zasługi.

Dr Wojciech Muszyński

„W chwili śmierci Andrzej Bobkowski miał 48 lat. Zaledwie 48 lat. Zaledwie, bo przecież był wielką nadzieją polskiej literatury. Bo był jednym z największych piewców urody życia. Mało było w polskiej literaturze XX wieku tak namiętnych witalistów, wyznawców zasady primum vivere, zbuntowanych przeciw ideologiom śmierci, filozofiom – jak powiedziałby Irzykowski – rafy koralowej, każącym podporządkować szczęście jednostki interesom kolektywu. Niewielu też naszych pisarzy potrafiło tak czule reagować na piękno świata i tak cieszyć się chwilą – nawet w czasie najbardziej marnym. A raczej wbrew niemu. [...]”