Encykliki

W tej encyklice Pius XI podkreśla, że podstawowym celem wychowania chrześcijańskiego jest Pan Bóg, a Jezus Chrystus — Mistrzem i wzorem. Sprzeciwia się i potępia ideę wychowania laickiego, które zawsze zorientowane jest na doczesność. Wskazuje na rodzinę, szkołę i Kościół jako najważniejsze ośrodki wychowawcze. Mając na uwadze zbawienie i pomyślność dusz, twierdzi, że muszą one ze sobą współpracować. Opisuje też prawo rodziny i prawo państwa do wychowywania młodzieży.

Niezwykle aktualna encyklika Piusa XII, w której papież przestrzega przed błędnymi koncepcjami reform liturgicznych. Przypomina podstawowe prawdy wiary na temat Mszy świętej, która jest odnowieniem i uobecnieniem Ofiary Krzyżowej Pana Jezusa. Pius XII przestrzega przed archeologizmem liturgicznym, który ma polegać na powrocie do pierwotnych form liturgicznych. Omawia też zagadnienia kultu eucharystycznego (istota ofiary eucharystycznej, uczestnictwo wiernych, Komunia święta, pokarm eucharystyczny), porusza również kwestie brewiarza i roku liturgicznego.

Życie naukowe postępuje wciąż naprzód i coraz to nowa problematyka zjawia się w jego polu widzenia. Zmieniły się czasy, niosąc za sobą zmianę kierunków, haseł czy tendencji. Za pontyfikatu Piusa XII biblistyka katolicka nie potrzebowała, jak obecnie, bronić „okopów Trójcy Świętej”; mogła natomiast z całym spokojem, w sposób bardziej pozytywny niż polemiczny, oddawać się zgłębianiu Słowa Bożego zawartego w Piśmie świętym.

Sądzimy, że skoro dziś w duszach większości ludzi miłość względem Boga albo stopniowo wygasa, albo nierzadko już całkowicie została stłumiona, te właśnie pisma Doktora Miodopłynnego należy z najwyższą uwagą rozpamiętywać. Z zawartych w nich bowiem myśli może w życie jednostek i społeczeństw wstąpić nowa, z nieba płynąca siła, która pokieruje obyczajami i przetworzy je zgodnie z chrześcijańskimi nakazami.