Kultura i Społeczeństwo

Idźkowski był przedstawicielem eklektyzmu w architekturze z wyraźną predylekcją do stylu gotyckiego, co potwierdza restauracja katedry św. Jana i dworzec w Skierniewicach. I. nie porzucił także swoich zainteresowań teoretycznych. W rezultacie w r. 1832, a więc w cztery lata po wydaniu cieszącego się dużą popularnością dzieła Marconiego ,,O porządkach architektonicznych” (1828), ukazały się Idźkowskiego Kroje architektury, obejmujące rozmaite jej kształty, uważane jako przedmiot piękności.

W dosyć sennej atmosferze siermiężności i przaśności na pół gomułkowskiej, na pół gierkowskiej, zdarzają się dramaty na miarę Szekspira: romanse, zabójstwa, zdrady. W społeczności, gdzie każdy wie wszystko o każdym, obserwujemy degrengoladę nawet całych rodzin, ale także niesamowity upór jednostek, by nie zaniżyć raz wyznaczonych standardów życia.

To porywająca lektura, każąca nam na nowo przemyśleć koncepcję wieku biologicznego i zakres ludzkich możliwości. Autor ukazuje w panoramicznej perspektywie to, czego już dokonała nauka – od leczenia zniszczonych tkanek do hodowania w pełni sprawnych organów ciała z pojedynczej komórki, nakreślając potencjał badawczy i możliwości medycyny, które wkrótce staną się rzeczywistością.

To dzieło nader interesujące i pobudzające do myślenia. Gdyby potraktować je tylko jako historyczny opis Francji XVIII wieku, trzeba byłoby uznać je oczywiście za przestarzałe, ponieważ od czasów Tocqueville'a ukazało się wiele prac bardziej gruntownych i wykorzystujących nieporównanie bogatsze źródła. Jeśli dzieło pozostaje ciągle niezwykle wartościowe, to ze względu na swoja warstwę, by tak rzec, filozoficzną czy socjologiczną, w szczególności zaś ze względu na swoja tezę główną, która da się streścić tak oto: mylą się ci, którzy nie wierzą w ciągłość historyczną i są skłonni uważać, iż rewolucje są nade wszystko jej zerwaniem; rewolucje są przygotowywane przez podskórne procesy wcześniejsze i są tyleż zerwaniem, co kontynuacją. W wypadku Francji kontynuacją centralizacji władzy.

Niezwykła książka o niezwykłych zjawiskach i do tego w niezwykły sposób podkreślająca polskość dawnych Kresów. Autorka w swej prawie detektywistycznej pracy wyśledziła ogromną wręcz ilość podań i przekazów o zjawiskach paranormalnych, anomalnych, niewytłumaczalnych. Ta benedyktyńska praca połączona ze znakomitą erudycją dała efekt piorunujący - ze zwykłego, wydawałoby się "spisu" duchów, zjaw, widziadeł, wiedźm i in., wyłania się tak naprawdę kraina umiłowana, ukochana, nasycona tęsknotą za tym, co minęło i nie wróci. Polskość tych terenów, o których pisze Łukawska, jest nie do podważenia, powiązanie z literaturą i historią tylko wzmagają tęsknotę...

Reprint z 1917 roku, który pomimo upływu lat nie stracił na aktualności. Prawdziwy skarbiec potraw mięsnych, rybnych, jarskich, ciast, marynat, i porad kuchennych. Doskonała polska kuchnia domowa.

Od  starożytnych osadnictw, przez wyprawy krzyżowe, po współczesność –  każda strona tej niezwykłej książki Amitava Ghosha aż pęka w szwach od smakowitych szczegółów historycznych, egzotycznych anegdot i kulturowych ciekawostek. Autor jako młody doktorant z Indii z fascynacją otworzył się na jakże inny i obcy mu surowy świat islamu.

To jednocześnie książka podróżnicza, kryminał historyczny, praca z dziedziny antropologii społecznej i osobisty dziennik.

Czy książki Henryka Sienkiewicza, Mirona Białoszewskiego, Andrzeja Stasiuka, Jerzego Stempowskiego, Jacka Dehnela, Leopolda Tyrmanda, Jarosława Iwaszkiewicza, Marka Nowakowskiego, Tadeusza Różewicza, Zbigniewa Herberta, Witolda Gombrowicza czyta się lepiej w łóżku, czy nad biurkiem? Siedząc albo stojąc? W podróży, gdzieś z dala od domu, czy odwrotnie, w zaciszu pokoju?

Swój codzienny jadłospis możemy wzbogacić potrawami kuchni innych narodów, zwłaszcza jeśli jest to kuchnia sąsiadów, mocno osadzona w historii Polski, kuchnia zagubiona w dawnych kresowych dworkach szlacheckich, mieszczańskich jadalniach i okopcona sadzą włościańskich pieców. Taki jest kresowy tygiel kulinarny.

Sposób wyrabiania wędlin krakowskich ma swoją wyrobioną markę dzięki dobroci, czego dowodem jest to, że przed wojną 70% wędlin produkowanych w Krakowie w sposób przeze mnie podany szło na zaopatrzenie miast byłej Austrii i zagranicę

Andrzej Urbańczyk podjął próbę ukazania zarówno ważniejszych wyników sportowych, jak i ingerencji ideologiczno-policyjnej ze strony państwa w funkcjonowanie tej gałęzi sportu, która jak chyba żadna inna kojarzona jest ze swobodą, rozgrywa się bowiem w niezmierzonej przestrzeni oceanu, a "przeciwnikiem" nie jest konkurent, lecz natura: woda, wiatr.

Dwanaście „wywiadów” tworzących książkę to jednocześnie dwanaście portretów warszawiaków z urodzenia lub z wyboru, którzy mimo upływu czasu smakują życie z wdziękiem i znawstwem godnym prawdziwych koneserów. Są wśród nich postaci mniej i bardziej znane, np. prof. Alina Kowalczykowa, Małgorzata Blikle, Ignacy Gogolewski czy ks. prof. Marek Starowieyski. Dzięki ich doświadczeniu życiowemu, wiedzy (także o Warszawie ostatnich osiemdziesięciu lat), i optymizmowi dziś, w dobie sieci, komórek i pośpiechu, odnajdziemy zagubioną czy zapomnianą wartość prawdziwej rozmowy, docenimy to, co może nam dać realny kontakt z drugim człowiekiem.