Myśl narodowa

Agentura wpływu nazywana nie tak dawno sowiecką, a dziś rosyjską, poczyna sobie śmiało także w III RP. Jej dziełem jest narzucana Polakom od kilkunastu lat przez media głównego nurtu (wszystkie w rękach zagranicznych decydentów) i przez niektórych polityków tzw. polityka wstydu. Polega ona na upowszechnianiu, i to w skali świata, fałszywego obrazu naszej historii, na deprecjonowaniu polskiego narodu, jego bohaterów i osiągnięć. Wszystko oczywiście w imię rzekomej prawdy historycznej. Narobiono już wiele zła i szkód taką „polityką” historyczną, zwłaszcza wśród ludzi młodych, dla których historią jest już pontyfikat św. Jana Pawła II, podobnie jak rzeczywistość bolszewicka, w tym PRL-owska.

Czy cywilizacja zachodnia, do której wszak należymy, już upadła? A jeśli tak, to czy będzie w stanie się podnieść i pod jakimi warunkami? Pytania te nurtują wielu ludzi, także wybitnego intelektualistę i świetnego pisarza prof. Wojciecha Roszkowskiego. Autor rozważał je już w skrzącym się imponującą erudycją dziele Roztrzaskane lustro, które stało się bestsellerem ubiegłego roku. Bunt barbarzyńców jest swoistą kontynuacją tamtej książki, choć został zupełnie inaczej skonstruowany.

W polskiej historiografii, mimo upływu lat, nadal występują tematy, które albo nie spotkały się z należytym zainteresowaniem ze strony badaczy, albo są całkowicie pomijane. Grupą takich zagadnień są biografie wybitnych postaci, zasłużonych w określonej dziedzinie życia społecznego. Szczególnie zaś w dalszym ciągu niewiele wiemy o życiu i poglądach politycznych głoszonych przez osoby związane z Narodową Demokracją.

Jedną z takich postaci jest Karol Stefan Frycz. Publicysta związany z szeregiem czasopism endeckich, komentator rzeczywistości politycznej z ambicjami do przedstawienia swojej wizji dziejów Polski, wielki admirator Węgier, niezwykle ceniący barok, który – w wyniku zawieruchy wojennej – aż dwukrotnie został więziony w KL Auschwitz, gdzie ostatecznie zginął. Jest to – z racji swojego życiorysu i też niebanalnych zapatrywań politycznych – postać szczególna i wymagająca przypomnienia szerszemu gronu.

Arkadiusz Meller

Pisma geopolityczne Eugeniusza Romera – to zbiór najważniejszych prac jednego z najwybitniejszych polskich geografów i ojca polskiej myśli geopolitycznej.

Kacper Kita kreśli opowieść o trzech pokoleniach najsłynniejszej politycznej rodziny współczesnej Europy i walce Le Penów na tle prawie stu lat historii Francji. W tej niezwykłej historii jest wszystko - bieda, wojny, tortury, maj 1968, tajemniczy spadek po zmarłym milionerze, niewyjaśnione zamach i morderstwo, burzliwe rodzinne kłótnie i pojednania, oskarżenia o antysemityzm, Reagan, Putin i Polacy. Książka będąca efektem wieloletnich badań starannie unika powierzchownych kalek i płytkich generalizacji - nie idealizuje ani nie demonizuje bohaterów, ale pokazuje ich jako ludzi z krwi i kości.

Autor zanalizował przyczyny kryzysu gospodarczego, zapoczątkowanego na giełdzie nowojorskiej w 1929 roku, który wówczas wstrząsnął gospodarką światową. Przedstawił również zmiany gospodarcze i polityczne, spowodowane tym kryzysem w Polsce i na świecie. Ukazał działalność ruchów narodowych w najbardziej rozwiniętych krajach świata oraz rolę masonerii w gospodarce światowej i w polityce. Większość zdefiniowanych przez Romana Dmowskiego mechanizmów działań politycznych ma ponadczasowy charakter i może posłużyć do rozpoznania obecnej sytuacji społecznej, gospodarczej i politycznej.

Postulatem idei narodowej — pisze autor — jest wiara w naród, w jego wartości, w jego moc twórczą. Nie można być nacjonalistą, gdy się w swój naród nie wierzy. Nie dokona się niczego wielkiego, jeżeli najsłuszniejsze nawet hasła i plany nie uruchamiają sił narodu, nie budzą ich i nie mnożą.

Roman Dmowski (1864-1939), jeden z najwybitniejszych polityków polskich i mężów stanu XX wieku, w Upadku myśli konserwatywnej w Polsce, zdefiniował patriotyczne obowiązki Polaków oraz program i zadania, stojące przed narodem polskim i narodową demokracją na przełomie XIX i XX wieku. Program polityczny opracowany przez Romana Dmowskiego stanowi rzadki fenomen w dziejach myśli politycznej, gdyż po przeszło stu latach od sformułowania, pozostał nadal w głównym zarysie w pełni aktualny.

W prezentowanej pracy autor ukazał działalność konserwatystów polskich na tle myśli konserwatywnej w Europie, porównując z programem i działalnością narodowej demokracji.

Wydana w 1927 roku rozprawa Kościół, naród i państwo w znacznym stopniu przyczyniła się do odrodzenia religijnego wielu pokoleń Polaków. W swoim głównym zarysie dzieło Dmowskiego pozostaje nadal aktualne w sytuacji, gdy po kilkudziesięciu latach Polska odzyskuje suwerenność, a naród polski swoją tożsamość. W tym przełomowym dla naszego kraju okresie, gdy decyduje się kształt ustrojowy państwa, gdy rozstrzyga się jakie miejsce zajmie w nim Kościół Katolicki, a jednocześnie musiał długo czekać na ratyfikację podpisany kilka lat temu konkordat, rozprawa Dmowskiego zachęca do głębszej refleksji.

Prawa strona literatury, rozumiana przez Urbanowskiego jako kolekcja tekstów zaświadczających o poglądach i postawach przedstawicieli wydzielonej przezeń "formacji intelektualnej" (i artystycznej), odwiedzana była przez znawców literatury współczesnej znacznie rzadziej niż "strona lewa", która w czasach PRL-u – nawet w swych miernych dokonaniach – została szczegółowo opisana. Maciej Urbanowski przezwycięża uprzedzenia, proponuje próby empirycznych sprawdzeń. Uważnie czyta i przegląda teksty pisarzy o orientacji prawicowej. Materiał jest bogaty i zróżnicowany, przeto tworzona panorama okazuje się rozległa. Walorów poznawczych tego zbioru szkiców nie da się zakwestionować”.

Ruch Narodowy to ponad stuletnia tradycja polityczna i ideowa, czerpiąca z najdawniejszych tradycji historycznych i politycznych Polski, począwszy od pierwszych Piastów, zakorzeniona w słowiańskim i chrześcijańskim dziedzictwie naszych przodków. To idea osadzona głęboko w tradycji antycznej Grecji, starożytnego Rzymu oraz pismach ojców Kościoła rzymskokatolickiego.

„Był bodaj jedynym profesorem uniwersyteckim w II Rzeczypospolitej, który publicznie deklarował poparcie dla działającego nielegalnie Obozu Narodowo-Radykalnego, w tym dla jego najskrajniejszego odłamu – Falangi."