Podróże

Czy istnieje bardziej charakterystyczna potrawa albańska niż byrek?
Dlaczego Albańczycy noszą biało-czerwone bransoletki?
Co to znaczy „dawać komuś na kawę”?
Jeszcze kilka lat temu omijana przez turystów, kojarzona tylko z mafią i bunkrami, Albania staje się coraz bardziej popularna dzięki różnorodności, jaką oferuje: dzięki piaszczystym plażom nad lazurową wodą, imponującym zamkom czy górskim szlakom z zachwycającymi widokami. I choć albańską tożsamość wciąż kształtują honor i besa, a społeczna ocena bywa ważniejsza niż zdanie jednostki, to nikogo nie dziwi tutaj wiara w złe oko, świętowanie Dnia Lata lub bar naprzeciwko meczetu.

Prezentowany tom jest reprintem książki Gdańsk J. Kilarskiego z roku 1933. Dokładnie odwzorowuje pisownię, układ graficzny i ilustracje wydania pierwszego.
Jest to pierwsza reedycja tej pracy po 1933 roku.

Opowieści o wędrówkach po Ukrainie w latach 2017-2021.

Od tej pierwszej wyprawy [...] każdego roku zanurzaliśmy się w historyczne krajobrazy dzisiejszych ziem Białorusi, Litwy czy też Ukrainy. Niezapomniane pozostają nasze rowerowe włóczęgi przez Kresy Wschodnie II Rzeczypospolitej. (...) Niespieszne włóczęgi dały możność poznania piękna przyrody, krajobrazów, architektury oraz barwnej, ale niestety często trudnej historii tych ziem. Te nasze włóczęgi stały się okazją do bezcennych rozmów z przypadkowo napotkanymi ludźmi. Tego się nie zapomina.

Aby zajrzeć w duszę Rosjanina, trzeba przejść tą drogą…
Władimirka – droga z kości, wypalona w rosyjskiej ziemi niczym blizna – przez ponad dwieście lat była świadkiem przełomowych wydarzeń w dziejach tego najrozleglejszego imperium na świecie. Jej koleiny znaczyły rozkwit, a potem upadek carskiej Rosji, jej historia została napisana krwią ofiar reżimu. To na niej krzyżowały się głód, bogactwo, cierpienie, miłość i strach. Również dziś, w erze Putina, Władimirka nie przestaje być główną arterią w krwiobiegu tego mocarstwa o wielkim, ale mrocznym sercu.

Reprint książki Wilno Jerzego Remera z ilustracjami Jana Bułhaka opublikowanej roku 1934. Dokładnie odwzorowuje pisownię, układ graficzny i ilustracje wydania pierwszego. Jeden z tomów serii "Cuda Polski".

Prezentowany tom jest reprintem książki Morze i Pomorze J. Smoleńskiego z roku 1932. Dokładnie odwzorowuje pisownię, układ graficzny i ilustrację wydania pierwszego.

Co wspólnego ma ajwar z wiertarką?

Dlaczego w Macedonii nie chodzi się do restauracji w pojedynkę?

Czemu Skopje nazywane jest perłą brutalizmu?

Macedonia, wciśnięta między Albanię, Kosowo, Grecję, Serbię i Bułgarię, leży na kulturowym rozdrożu Bałkanów. Przewodnicy lubią opowiadać, że gdziekolwiek wbijesz łopatę, dokopiesz się do starożytnych zabytków. To tutaj przez lata zderzały się wpływy Wschodu i Zachodu, co widać nie tylko w architekturze, ale też w zwyczajach czy historii – dopiero w 2019 roku państwo zyskało oficjalną nazwę Macedonia Północna.

Niniejsza książka jest przewodnikiem do wykorzystania przed i po, ale przede wszystkim w trakcie pielgrzymki, wycieczki czy też indywidualnych wojaży po Libanie. Poświęciliśmy wiele uwagi temu, aby czytelnik dostał solidną, lecz przystępną dawkę informacji praktycznych, historycznych, politycznych i społecznych. 

Książka najnowsza, a zarazem ostatnia. Ostatnia i niedokończona. Tak jak podróż Kingi po Afryce, którą przerwała śmiertelna dla podróżniczki choroba - malaria mózgowa.

W podróż do Nepalu Kinga wyruszyła w roku 1995. Do Iranu dotarła autostopem, dalej woziły ją ryksze, zdezelowane autobusy i zatłoczone pociągi. W czasie ośmiomiesięcznej wyprawy cały czas pisała – często przy świetle świecy lub w blasku księżyca, bo w górskich wioskach nie było elektryczności.

Pięć lat spędzonych w drodze. Świat niemal cały objechany autostopem. Podróż, co wzięła się z marzeń dwojga młodych ludzi, którzy mieli odwagę po prostu je spełnić. W zasadzie bez planu, w zasadzie bez pieniędzy - z ufnością w łaskawość losu oraz z wiarą w ludzi. To urzekło tysiące już osób: tych napotkanych w drodze i tych śledzących ich drogę niemal "na żywo", w Internecie.

Opis pieszej (!!!) wędrówki z Rygi do Pekinu, która była pierwszym etapem wyprawy dookoła świata.

Mimo iż 15 sierpnia 1894 roku miał już żonę i dwoje dzieci, wyruszył na pieszą wyprawę dookoła świata, która zajęła mu ponad cztery lata i przyniosła szeroki rozgłos. Rengarten przesyłał krótkie relacje z poszczególnych etapów podróży do kilku gazet, a po powrocie wygłaszał prelekcje na temat swojej życiowej wyprawy.