Polityka, publicystyka, idee

Nieznane fakty, kulisy rozmów. Wielkość i małość polskiej polityki.

Co działo się w Pałacu Prezydenckim, w polskich służbach i w wojsku po wybuchu wojny na Ukrainie? Czy między Andrzejem Dudą a Wołodymyrem Zełenskim kiedykolwiek była prawdziwa przyjaźń? Jak małostkowe konflikty po kilku miesiącach wdarły się do wspólnej gry i co z tego wynikło?

Książka niniejsza jest dalszym ciągiem, uzupełnieniem i wzbogaceniem, szeregiem nowych oświetleń i dokumentów — „Światowej polityki żydowskiej”, ogłoszonej w r. 1934. Stanowiąc sama przez się całość odrębną — w ramach zakreślonych swoim tytułem — jest równocześnie jak gdyby drugim tomem, na nowych i bogatszych jeszcze materiałach opartym, wymienionej publikacji.

Zebraliśmy w tym tomie rozmowy, które Zbigniew Janowski przeprowadził na łamach "Arcanów" w ostatnich latach. Dodatkowo książka zawiera trzy niepublikowane wcześniej wywiady.

Yves Chiron opowiada o wydarzeniach roku 1968, kiedy przez kraje Zachodu przetoczyła się potężna fala protestów wymierzona w europejski ład kulturowy oparty na cywilizacji chrześcijańskiej. Wielki ruch kontestacyjny, który wstrząsnął Francją i Europą w maju i czerwcu 1968 r. spowodował głębokie zmiany w umysłach, mentalności, obyczajach i zachowaniach całych społeczeństw, nie oszczędzając samego Kościoła.

Jaką koncepcję człowieka wytworzyli francuscy rewolucjoniści? O dziwo, mało kto stawia takie pytanie, a przecież powinna być to kwestia pierwszorzędnej wagi dla każdego, kto dostrzega sens w zastanawianiu się nad „prawami człowieka”, których ustanowienie przypisywane jest Rewolucji. Takie właśnie pytanie sobie zadałem w związku z wykonywanym przeze mnie zawodem historyka prawa, jednocześnie przeczuwając już na samym początku, iż rzeczywistość, która roztacza się przed czytelnikiem dzięki choćby pobieżnej lekturze mało znanych źródeł historycznych, skłania do zanegowania oficjalnego przekazu, bardzo rozpowszechnionego wśród prawników, ale również wśród historyków, „literatów”, filozofów i politologów. Bo oto spontanicznie okazuje się, że mamy do czynienia z tematem „transdyscyplinarnym”. (…)

Materiał z Konferencji Świętokrzyskiej w maju 2012 roku.

Sześć broszur, które ukazały się w 1927 roku jako zeszyty programowe Obozu Wielkiej Polski.

Historia, którą pokazujemy, odsłania niebezpieczne związki Bronisława Komorowskiego, sięgające do mrocznego świata służb tajnych, które współtworzyły polską mafię. Znajdą się tacy, którzy będą w te związki powątpiewać, zapewniamy jednak, że one istniały – a ich wpływ na rzeczywistość przekracza wyobrażenie wielu z nas.

Trzymamy w ręku książkę, która jest jednym z najważniejszych dzieł współczesnej humanistyki, nie tylko polskiej. Wybitny uczony i pisarz, wielki erudyta, prof. Wojciech Roszkowski, dokonuje w niej bilansu naszej cywilizacji. Bilans to dramatyczny. Upadek zachodniej kultury, do której przecież i my, Polacy, należymy, wieszczono co prawda już sto lat temu, ale wówczas była to bardziej przepowiednia niż udokumentowana teza. Dziś nasze wielowiekowe dziedzictwo zostało przez elity europejskie oraz amerykańskie w całości odrzucone, co uznaje się za wyraz… postępu.

Czy cywilizacja zachodnia, do której wszak należymy, już upadła? A jeśli tak, to czy będzie w stanie się podnieść i pod jakimi warunkami? Pytania te nurtują wielu ludzi, także wybitnego intelektualistę i świetnego pisarza prof. Wojciecha Roszkowskiego. Autor rozważał je już w skrzącym się imponującą erudycją dziele Roztrzaskane lustro, które stało się bestsellerem ubiegłego roku. Bunt barbarzyńców jest swoistą kontynuacją tamtej książki, choć został zupełnie inaczej skonstruowany.

Profesor Wojciech Roszkowski z niebywałą logiką objaśnia fałszywe rozumowanie Marksa i jego epigonów oraz unaocznia tragiczne tego skutki. Książka ta skłania do refleksji – dokąd prowadzi koncepcja świata bez Boga oraz koncepcja władzy opartej tylko na propagandzie, która posługuje się przymusem, a nawet terrorem (zalecanym od początku przez marksistów). Trudno o lepsze argumenty niż te, które przedstawia autor tej książki, w dyskusji nad kształtem współczesnego świata zachodniego, który wydaje się zmierzać ku upadkowi; Polska niestety różnymi sposobami została w ten proces uwikłana.

Gdyby Polacy nie byli Polakami to kolejny zbiór reportaży Wojciecha Pestki o mieszkańcach wschodnich ziem II Rzeczpospolitej. Tytuł zbioru nawiązuje do pełnych pogardliwej wyższości słów carskiego historyka Mikołaja Berga. Pisał o nas w 1906 roku: "Gdyby Polacy nie byli Polakami, tj. gdyby byli zgodniejsi i nie rozpadali się na tyle różnorodnych stronnictw, gdyby w swych działaniach politycznych okazali więcej ładu organicznego i wytrwałości, już by się Polska dawno wyzwoliła".