Powieść historyczna

"Odnowiciel", szósty tom powieści piastowskich, opisuje czas odbudowy Polski po dramatycznych czasach reakcji pogańskiej, najeździe Brzetysława i anarchii bezkrólewia, które nastąpiły po śmierci Mieszka II. 

Autor w niepowtarzalny sposób buduje narrację i przedstawia tło historyczne przełomowego dla powstania państwa polskiego okresu. Pokazuje trudności początków chrystianizacji, gry dyplomatyczne i działania wojenne. Tytułowy Dzik, z wyjętego spod prawa łotrzyka staje się poważanym władyką, przeżywając liczne przygody od wielkopolskich puszcz, przez podlaskie bagna i małopolskie góry, a nawet poznaje wikingów z Jomsborga.  
Karol Bunsch nie ogranicza się do polańskiego dworu i jego otoczenia, przedstawia też kluczowe wydarzenia historyczne z całej ówczesnej Europy i zręcznie łączy je w pasjonującą podróż przez wczesnośredniowieczną Europę.

Czwarty tom powieści piastowskich opisuje okres panowania Mieszka II. Czy faktycznie był człowiekiem miękkim i gnuśnym, jak chciała część historyków, czy padł ofiarą splotu niekorzystnych okoliczności? Co spowodowało, że młode państwo polskie z regionalnej potęgi stoczyło się w otchłań waśni i wewnętrznych konfliktów, by popaść w zależność od cesarstwa? Jakie relacje łączyły tytułowych braci i jak potoczyły się ich losy? I czy w ogóle istniał Bolesław Zapomniany?

Bezkrólewie to powieść historyczna rozgrywająca się w jednym z najbardziej tajemniczych okresów historii Polski, pomiędzy śmiercią Mieszka II, a powrotem do Polski Kazimierza Odnowiciela.

Autor w swoim unikalnym stylu prowadzi czytelnika przez tajemniczy i mroczny okres bezkrólewia. Chaos i anarchia, kapłani na poły już zapomnianych starych bogów, walka o władzę i wpływy, wierność i zdrada, walka i namiętności - to wszystko znajduje się w piątym tomie powieści piastowskich.

Wileńszczyzna i Kowieńszyczna początków XX wieku. Kraj kwitnący, pełen lasów i jezior. Pełen też zwolenników unii i radykalnych Litwomanów, gorącogłowych patriotów i zimnokrwistych ugodowców. On - Kazimierz Rokszycki - dwudziestoośmioletni pogodny, stanowczy i przedsiębiorczy ziemianin z Królestwa Polskiego. Ona - Krystyna Chmara z domu Sołomerecka - piękna, młoda wdowa, dzielna i sumienna idealistka, szlachcianka Wielkiego Księstwa Litewskiego. Od pierwszych chwil złączeni pokrewieństwem dusz.

Początek dwudziestego stulecia. Hulaszcza, materialistyczna francuska Riwiera z Niceą i Monte Carlo i pełen zabytków przeszłości włoski Rzym. Wszędzie zaś Polacy pośród międzynarodowego towarzystwa.

Weyssenhoff, w tej słynnej, niemal autobiograficznej opowieści, przedstawiając uroki swobodnego życia bliskiego naturze, krok po kroku prowadzi bohaterów tam, gdzie porywy uczuć zastępuje rozwaga i odpowiedzialność.

Weyssenhoff poetycko i obrazowo ukazuje piękno natury i koloryt Kresów, zalety sąsiedzkiej przyjaźni oraz dobro i urok przywiązania do swojskości, tradycji i normalności; daje Czytelnikowi odetchnąć ozdrowieńczym duchem puszczy.

Weyssenhoff brawurowo prezentuje spiski, nihilizm i okrucieństwo zagranicznych i polskich sił czasów niepokoju, wyzyskujących ludzkie zagubienie i uczucia narodowo-wyzwoleńcze dla własnych korzyści politycznych.

Malownicze, pagórkowate pogranicze polskiego Wołynia i Podola pod zaborem rosyjskim. Rok 1838. Czas spokoju, względnego dobrobytu, ale też i częstego braku zdrowego rozsądku i rozwagi.

On - Józef Starzycki - bystry, rzutki i przystojny młodzieniec z niezamożnej rodziny kultywującej ziemiańskie tradycje. Ona - Kamila Zagartowska - elegancka, urocza, rezolutna i zaradna panna, córka... bezwzględnego lokalnego bogacza skupującego majątki podupadającej szlachty. (...)

Pierwsza połowa dziewiętnastego wieku. Pełne uroku, sielskie pogranicze Mazowsza i Podlasia oraz staromiejska Warszawa - mała, choć kwitnąca stolica Królestwa Polskiego.

Korzeniowski iodąc nas przez świat sztuki, subtelnie i błyskawicznie zmusza do zastanowienia nad tym, co w życiu jest prawdziwie ważne, głębokie i zbawienne.

J. I. Kraszewski, mieszkając jako redaktor kronenbergowskiej „Gazety Codziennej” kilka lat w Warszawie i ocierając się o asymilatorów żydowskich, poznał ich z bliska z osobistej obserwacji. Co widział dokoła siebie, na co patrzył uważnym, badawczym okiem znakomitego psychologa, to wyzyskał w swej powieści pt. „Żyd” (1866 r.).

Nad krajem zbierały się czarne chmury, brzemienne w grzmoty i pioruny armat. Bezkrytyczna młodzież, odurzona entuzjazmem, obliczając zwyczajem swoim siły na zamiary, zamiast odwrotnie, pchała kraj do czynu, który nie mógł od razu wydać skutków wymarzonych.

Zwąchali to zbogaceni bankierzy i kupcy żydowscy swoim nosem handlarskim, liczącym od świtu do zmierzchu, wrażliwym na wszelkie straty.

Obradowali Polacy za i przeciw powstaniu zbrojnemu, „czerwoni” i „biali” — obradowali także w powieści Kraszewskiego „oświeceni” asymilatorzy żydowscy. Jak obradowali?...