Wspomnienia - po 1945 roku

Lektura tej książki z pewnością dostarczy Czytelnikowi sporo satysfakcji, jest bowiem oryginalnie skonstruowana i wybornie napisania, a co więcej - nie zraża egocentryzmem, jaki często obciąża literaturę wspomnieniową.

Ita Turowicz urodziła się w Sieradzu. Po ukończeniu studiów polonistycznych na Uniwersytecie Łódzkim i podyplomowego Studium Dziennikarskiego na Uniwersytecie Warszawskim pracowała przez kilka lat jako dziennikarka. Następnie jako redaktor w wydawnictwie Interpress, m.in. przy wydaniu pierwszego w Polsce albumu o papieżu Janie Pawle II., a także pierwszej polskiej edycji Who's Who in Poland. Jako niezależny redaktor podjęła współpracę z wydawnictwami: Editions Spotkania, Studio Emka, Logos, Volumen, Świat Książki i in. Mieszka z mężem Stanisławem Kwiatkowskim w Warszawie. Mają troje dzieci i sześcioro wnuków.

"Wędrówki niezamierzone" to dzieje rodziny, której losy splotły się nierozerwalnie z historią naszego narodu. Wraz z autorką przemierzamy szlak jej niezwykłej wędrówki - od Jezupola nad Dniestrem przez Kazachstan, Środkowy Wschód, Liban, Anglię, by znaleźć się z powrotem w Polsce, ale już nie takiej, o jakiej marzyła przebywając poza jej granicami.

„Z Polesia do sowieckiego łagru” to wspomnienia Autora, który jako sześcioletnie dziecko został wywieziony wraz z rodziną w lutym 1940 roku z Polesia na Sybir. Na nieludzkiej ziemi przeżył śmierć rodziców i czworga rodzeństwa. Opisał wstrząsające wydarzenia, którym nieustannie towarzyszył głód, zimno i bardzo złe traktowanie polskich dzieci przez rosyjskich rówieśników i wychowawców w domach dziecka.

Poszukiwany listem gończym to wspomnienia por. Czesława Czaplickiego - żołnierza Narodowych Sił Zbrojnych, osiemnaście lat skutecznie ukrywającego się przed ubeckimi siepaczami. Tylko dlatego, że został schwytany dopiero w 1963 roku, uniknął tortur i kary śmierci. Ale mściwa bezpieka doprowadziła do parodii procesu sądowego i w 1964 roku został skazany na 10 lat więzienia i mimo wielu ogłaszanych amnestii odsiedział pięcioletni wyrok. Poprzez jego dramatyczne, a chwilami wręcz sensacyjne przeżycia, ukazany został los polskiego patriotycznego ruchu wolnościowego o orientacji narodowej, zarówno podczas okupacji niemieckiej, jak i sowieckiej. Cenne uzupełnienie wspomnień stanowią fotografie oraz kopie dokumentów.

Wspomnienia z Kazachstanu to bardzo osobista relacja księdza Bukowińskiego z jego pracy, napisana podczas krótkiego pobytu w Polsce w 1969 roku na prośbę kardynała Karola Wojtyły.

Mimo ciężkich doświadczeń, jakich doznał jako więzień sowieckich łagrów, przyjął dobrowolnie w 1954 roku obywatelstwo ZSRS, nie chcąc opuścić zapomnianych i żyjących bez opieki duchowej Polaków i Niemców, rzuconych przez los do Karagandy i na ogromne terytoria Kazachstanu i innych sąsiednich republik.

Fascynująca opowieść o zabójcach pracujących na zlecenie mafii.

Książka jedyna w swoim rodzaju. Autor jest synem działaczy KPP, a potem PPR i PZPR. Opowiada o latach 50. jak o sielance, to najpiękniejsze lata jego młodości. Czytelnik nie znajdzie tu opisu terroru państwa totalitarnego, atmosfery zastraszenia, aresztowań, potajemnych skrytobójstw. Antoni Zambrowski, dzięki swojemu ojcu Romanowi, członkowi tzw. wielkiej trójki, w skład której wchodził jeszcze Minc i Berman, mógł normalnie żyć, nie musiał bać się nagłego aresztowania, wywózki czy prześladowania. Książka fascynuje swoim autentyzmem, poraża szczerością opisów zebrań partyjnych, widać jak bardzo autor był zaangażowany w ulepszanie świata, jak wierzył, że socjalizm może rzeczywiście ulepszyć ten świat. Gorzkie rozczarowanie miało przyjść dopiero później.

Obecna książka Andrzej Świdlickiego, druga na temat RWE, oparta jest na niepublikowanych dotąd materiałach źródłowych i w odróżnieniu od hagiograficznego podejścia historyków w Polsce jest politycznie niepoprawna. Autor traktuje rozgłośnię jako nieodłączny element polityki Stanów Zjednoczonych wobec komunizmu i ZSRR, analizuje techniki czarnej propagandy, wojny psychologicznej i podprogowego oddziaływania, pośrednie związki z globalizmem, liberalno-lewicową agendą i nowym światowym porządkiem. 

Wojenne dziedzictwo to opowieść o losach rodziny Pawlikowskich, począwszy od początków XX wieku, po lata 60. Poświęcona jest pamięci ojca autorki, Bolesława Pawlikowskiego (1901–1987), pseudonim „Ostroga”, obrońcy Polski w 1920 roku, przodownika Policji Państwowej w Kłobucku, komendanta Podobwodu Kłobuckiego Armii Krajowej w latach 1943–1944, komendanta Obwodu Armii Krajowej Kłobuck-Krzepice. Był więźniem niemieckiego obozu koncentracyjnego Gross-Rosen. Podczas ewakuacji obozu w 1945 roku uciekł z transportu więźniów. Po wojnie aresztowany przez UB, w 1949 roku uwolniony, następnie na własny wniosek zrehabilitowany przez W. Gomułkę.

Grupa młodych Polaków ze Śląska. Beztroskie lata dorastania brutalnie przerywa wybuch wojny. Autorka kreśli wojenne losy na tle wydarzeń II wojny światowej. Jest bieda i cierpienie, jest wszechobecna śmierć i strach przed nią, ale w tym wszystkim jest również miejsce na miłość, przyjaźń i poświęcenie. Życie wojenne pokazane jest z perspektywy zwykłych ludzi, po części niezaangażowanych bezpośrednio w działalność konspiracyjną, których jedynym marzeniem pozostaje spotkać się ponownie z ukochanym, z rodziną, powrót do domu, a przede wszystkim przeżycie kolejnego dnia...

"...Polska nie zginęła..." to zapis wywiadu - rzeki przeprowadzonej przez dziennikarza Leszka Szymowskiego z byłym ministrem obrony Romualdem Szeremietiewem.