Żołnierze wyklęci

Generał August Fieldorf "Nil" to legenda Polski Walczącej. Żołnierz Legionów, POW, wojny z bolszewicką Rosją. Zawodowy oficer Wojska Polskiego. W kampanii wrześniowej dowódca 51 pułku piechoty, następnie w Wojsku Polskim we Francji, skąd, jako pierwszy emisariusz Rządu RP, przybył do Kraju. Komendant Obszaru II AK (Białystok), dowódca Kedywu KG AK, organizator i komendant NIE, zastępca gen. Leopolda Okulickiego, ostatniego dowódcy AK. 7 marca 1945 r. aresztowany przez NKWD i wywieziony - jako Walenty Gdanicki - do łagrów. Powrócił stamtąd po ponad dwu latach, by wkrótce stać się więźniem Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Funkcjonariusze bezpieki planowali wykorzystać "Nila" do prowokacji wobec podziemia niepodległościowego i władz RP na wychodźstwie. Generał pozostał niezłomny... Zapłacił za to najwyższą cenę. W tajnym procesie fałszywie oskarżony o współpracę z okupantem niemieckim został skazany na śmierć i stracony 24 lutego 1953 r. Miejsce jego pochówku do dziś nie jest znane. Nikt też nie odpowiedział za udział w tym komunistycznym mordzie sądowym.

Rotmistrz Witold Pilecki był jednym z najdzielniejszych żołnierzy Polski Walczącej i Polskiego Państwa Podziemnego. Czynnie uczestniczył w walkach o Niepodległość ojczyzny w latach 1914-1918, a potem ofiarnie jej bronił podczas wojny z bolszewicką Rosją. Od września 1939 r. rozpoczął się nieprzerwany czas jego wojennych i konspiracyjnych zmagań. Prowadził on przez KL Auschwitz, siatkę NIE, Powstanie Warszawskie i więzienie UB na Mokotowie. Wielokrotnie ryzykował życiem. Dopisywało mu jednak żołnierskie szczęście, aż do zmierzenia się z komunistyczną rzeczywistością powojennej Polski: stał się ofiarą mordu sądowego.
Postać rtm. Witolda Pileckiego, żołnierza niezłomnego, "oddaje to, co w tradycji akowskiej jest najpiękniejsze i co chcielibyśmy - jako weterani czasu zmagań z obu totalitarnymi sąsiadami - przekazać w sztafecie pokoleń naszym następcom jako niezbywalne dziedzictwo" (Czesław Cywiński).

W styczniu 1945 r. Stanisław Ostwind-Zuzga, major Narodowych Sił Zbrojnych, zostaje aresztowany. Urząd Bezpieczeństwa przewozi go do aresztu w Otwocku i tam torturami próbuje zmusić do współpracy z Sowietami. Major nie daje się złamać. Miesiąc później zostaje zamordowany.

Stanisław Ostwind to postać wyjątkowa na kartach polskiej historii. I dla wielu niewygodna. Żyd, legionista, policjant, żołnierz oskarżanych o faszyzm Narodowych Sił Zbrojnych. Patriota. Honor mi nie pozwala jest zapisem historii majora –  Żołnierza Wyklętego. Autor nadał jej formę listów, jakie bohater – Ostwind – pisze do ukochanej żony. Listy te są wyznaniem miłości, a zarazem spowiedzią człowieka, który spogląda wstecz na swoje życie, szukając odpowiedzi na dręczące go pytania. Czym jest polskość i patriotyzm? Co to znaczy być Żydem i Polakiem jednocześnie? Czym wreszcie jest honor?

Wiesław Ignacy Renke (1912–1944) należał do czołowych działaczy Obozu Narodowo-Radykalnego a podczas okupacji niemieckiej – głęboko zakonspirowanej (była to konspiracja w konspiracji) Organizacji Polskiej. Jak wielu innych działaczy i przedstawicieli tej formacji, miał „niepolskie” pochodzenie, co całkowicie przeczy tezie, że było to hermetyczne środowisko wyznawców idei „Polska dla Polaków”. Dziś nie jest on znany szerzej, pojawiają się o nim zaledwie wzmianki i niewielkie przyczynki. Ale z racji rozmachu intelektualnego i sprawności organizacyjnej zasłużył niewątpliwie na wiele więcej. 
Lukę tę zapełnia – w postaci bardzo rzetelnej biografii politycznej – praca młodego historyka Roberta Rudnickiego. Może ona być przykładem, jak bardzo cierpliwość, skrupulatność i uczciwość badawcza prowadzi do celu – napisania biografii prawdziwej, wyjaśniającej zawiłości okresu II RP, wojny i okupacji.
Wiesław Renke zginął/zaginął w 1944 r. podczas Powstania Warszawskiego, lub wkrótce po jego zakończeniu. Niewiele po sobie pozostawił, tym bardziej chwała Autorowi za to, co zrobił dla upamiętnienia tej niezwykłej przecież postaci, przedstawiciela Pokolenia Polski Niepodległej.

Leszek Żebrowski

Było ich 316. Wśród nich tak znani jak Leopold Okulicki-”Niedźwiadek” czy Kazimierz Iranek-Osmecki-”Hellner”, a także mniej znani jak autor tych wspomnień Przemysław Bystrzycki-”Grzbiet”. Wybrani z najlepszych, znakomicie wyszkoleni do walki w okupowanym przez Niemców, potem Rosjan, kraju. „Z drugiej kompanii po selekcji przeprowadzonej w Wielkiej Brytanii do pracy w kraju wyłoniono początkowo 52, następnie 25 skoczków. Na końcowych 'stacjach' odpadł jeden z powodu choroby. 19 odeszło do okupacyjnej łączności radiowej około połowy września 1943 r., czyli pół roku po likwidacji 'Wachlarza', niespełna rok po przyjeździe na Wyspę. Czterech na wiosnę roku następnego. Ostatni, piszący te słowa, jesienią tegoż roku”

W latach 1944-1956 stracono w Polsce kilka tysięcy osób należących do antykomunistycznych organizacji niepodległościowych. Ofiarami tych zbrodni byli także dawni więźniowie KL Auschwitz, w tym rotmistrz Witold Pilecki, zaliczany przez historyków do sześciu najodważniejszych ludzi europejskiego ruchu oporu.

Witold Pilecki, uczestnik wojen w 1920i 1939 roku, dobrowolny więzień i twórca konspiracji wojskowej w KL Auschwitz, uciekinier z tego obozu, oficer AK, uczestnik Powstania Warszawskiego, jeniec obozów w Lamsdorf i Murnau, po wojnie wstąpił do II Korpusu Polskiego gen. Władysława Andersa we Włoszech. Został zamordowany strzałem w potylicę w warszawskim więzieniu na Mokotowie 25 maja 1948 roku. W lipcu 2006 r. Prezydent RP Lech Kaczyński w uznaniu zasług Witolda Pileckiego i jego oddania sprawom ojczyzny odznaczył go pośmiertnie Orderem Orła Białego. W 2013 roku został awansowany na pułkownika.

Postać - Zapory i dzieje jego oddziałów powinny być znane całemu polskiemu społeczeństwu. Po to, aby poznając zafałszowaną przez pół wieku prawdę o latach 1944 - 1949, poznać mogło korzenie komunistycznej władzy w Polsce i poznać losy tych, dzięki którym, po 45 latach niewoli, ojczyzna nasza uzyskała wolność.

Oddajemy w Twoje ręce opowieść o Janinie Wasiłojć-Smoleńskiej. Jachna, bo taki pseudonim nosiła nasza bohaterka, była sanitariuszką w oddziałach partyzanckich Armii Krajowej na Wileńszczyźnie w czasie II Wojny Światowej oraz w 5 Wileńskiej Brygadzie AK, walczącej z władzą komunistyczną po zakończeniu wojny. Za czynny opór wobec komunistów spędziła 10 lat w więzieniach.

BURTA - Jan Leonowicz, kolejny Żołnierz Niezłomny, którego bohaterskie losy przywołuje dla nas autor, to członek SZP-ZWZ-AK, działacz WiN, dowódca oddziału partyzanckiego na Lubelszczyźnie. Walczył przeciwko Ukraińskiej Narodowej Samoobronie i UPA, UB, MO i KBW. W ramach akcji "Burza" znalazł się w szeregach odtwarzanego przez Inspektorat Zamość 9. pp AK. Pozostał w konspiracji do 9 lutego 1951 roku, kiedy to zginął w zasadzce UB.

Przez blisko pół wieku o Ince pamiętali tylko jej najbliżsi: siostry, koledzy z oddziałów, którzy nawet nie znali jej prawdziwego nazwiska i pewien stary ksiądz, który nigdy nikomu o niej nie opowiadał. Na początku lat 90. pani Stasia z Narewki pociągnęła za łokieć miejscowego nauczyciela: w tym domu, powiedziała, mieszkała dziewczyna zamordowana przez UB, musi pan o tym dzieciom opowiadać. Jednocześnie w Gdańsku, historycy z IPN, zaczęli szukać śladów tajemniczej sanitariuszki od Łupaszki. Ksiądz Marian Prusak, z gdańskiej parafii, odetchnął - w końcu mógł komuś opowiedzieć, co zdarzyło się w sierpniową noc 1946 roku. Oto historia Inki.

Krucjata Wyklętych to wielobarwna opowieść, w której zabawne anegdoty z życia „leśnych” przeplatają się z porażającymi relacjami z pól bitew i miejsc kaźni.