Nowości

Piękne duże pamiątkowe wydanie z okazji kanonizacji Jana Pawła II, pod honorowym patronatem Stanisława Kardynała Dziwisza, Arcybiskupa Metropolity Krakowskiego.

Wacław Holewiński w Pogromie 1907 – ostatniej z trzech powieści w ramach cyklu Pogrom – wciąż odtwarza epokowe wydarzenia początku XX wieku na tle starannie zrekonstruowanego miasta, w którym intrygi polityczne i kryminalne są elementem psychologicznej gry między zaborcą a okupowanym społeczeństwem. W części tej dochodzi do zwieńczenia historii postaci znanych już z poprzednich części, a na pierwszy plan wysuwa się postulat autora, by nie zapominać o bohaterach tamtych czasów, bohaterach, którzy w obecnej świadomości społecznej praktycznie nie istnieją.

"Oraz wygnani zostali", najnowsza książka Wacława Holewińskiego, to nielinearna i pasjonująca opowieść o życiu hrabiego Ignacego Karola Korwin-Milewskiego: ekscentrycznego szlachcica polskiego pochodzenia, niespełnionego malarza, prawnika, kolekcjonera obrazów, marszanda, sybaryty, właściciela wyspy położonej na Adriatyku, a przede wszystkim – postaci niezwykle ważnej dla polskiej kultury, lecz przy tym całkowicie zapomnianej.

Na północnym Atlantyku toczy się zażarta bitwa, podczas której życie trzech tysięcy marynarzy zależy od decyzji jednego człowieka.

Obszerny wybór felietonów i konferencji autorstwa prof. Roberta de Mattei pod wymownym tytułem Miłość do papiestwa a synowski opór wobec papieża w historii Kościoła. Włoski historyk pokazuje, że w dwutysiącletniej historii Kościoła nie wszyscy papieże byli godnymi następcami św. Piotra i że zawsze w takich wypadkach znajdowali się święci, którzy – z całym szacunkiem należnym urzędowi wikariusza Chrystusowego – sprzeciwiali się im w imię prawdziwej wiary, która zawsze jest ważniejsza od ślepego posłuszeństwa.

Reforma liturgii rzymskiej – organiczny rozwój czy destrukcja? to klasyczna już praca niemieckiego liturgisty ks. Klausa Gambera, wysoko cenionego m.in. przez Benedykta XVI. Choć napisana przed 40 laty, dotyczy spraw, które nadal są aktualne. Czy Paweł VI dobrze postąpił, zmieniając starożytną liturgię katolicką? Dziś widać coraz wyraźniej, również u nas w Polsce, że posoborowa reforma nie przyniosła dobrych owoców; ks. Gamber pokazuje, że ten jej opłakany rezultat był jasny od samego początku.

Magisterium Kościoła (czyli jego Urząd Nauczycielski), Tradycja oraz sensus fidei (zmysł wiary) – ich wzajemne przenikanie się w ciągu dziejów tworzą oś książki prof. Roberta de Mattei wydanej staraniem wydawnictwa Key4, a zatytułowanej W obronie Tradycji. Autor z właściwą sobie erudycją wykazuje, że te dwa pojęcia – Kościół i Tradycja – są nierozerwalne, a każdy, kto występuje przeciwko Tradycji, atakuje również Kościół.

"To taka jakby 'mozaika westchnień'... Jednak, okazuje się, te chwile zadumy schwytanej w słowa, są wyrazem pragnień mocniejszych, poszukiwań bardziej dramatycznych. Wyrażają potrzebę przynależności do 'innego wymiaru'. Do 'czegoś więcej' i do czegoś 'bardziej trwałego'... 'Ubywa mnie / jak wody w stawie / trochę tu jeszcze / tam już trochę bawię'. Lekkie, niemal z piosneczki: tam... To gdzieżby to? Autorka jakoś określa tę lokalizację? Wie, i to wystarczająco ostro. Ale bez patosu obchodzi ją tym lekkim krokiem.

Leszek Długosz

W momencie upadku Rzeczypospolita była państwem wspierającym się na idei republikanizmu, powszechnie uznawanego za ustrój w sposób najdoskonalszy gwarantujący respektowanie tego, co dla człowieka najcenniejszego, czyli wolności. Republikańska Rzeczypospolita, a w konsekwencji i naród polityczny, został podzielony pomiędzy państwa monarchii absolutnej i despotycznej, przez państwa mające za nic wolność obywatelską.

Niesamowicie osobiste orędzie skierowane od Jezusa Chrystusa ku Jego doczesnym reprezentantom – kapłanom spod natchnionego pióra ks. Josepha Schrijversa.

Przez długi okres PRL niewiele się pisało o międzywojennym ruchu konserwatywnym, a jeśli już, to opowieść o nim była skażona ideologicznie. Pisano o konserwatystach, akcentując ich przywiązanie do tzw. minionej epoki, niechęć do reform, egoizm klasowy, a przede wszystkim podkreślano ich zupełnie marginalne miejsce na polskiej scenie politycznej itp.

Stanisław Srokowski ceniony jest głównie za ekspresyjny styl, wstrząsające opowiadania i powieści kresowe. Motywy z jego książek i wyznań złożyły się na wybitny film Wojciecha Smarzowskiego, „Wołyń”. Obecnie pisarz wrócił do poezji. I to w zaskakujący sposób. Związany z awangardą literacką XX w., jawi się w tym zbiorze, jako wysublimowany erudyta tradycyjnych wierszy klasycznych.