George Orwell - Folwark zwierzęcy

Birmańskie dni czyli druga książka George'a Orwella jest pokłosiem jego pobytu w Birmie, gdzie przez blisko 6 lat pracował w Królewskiej Policji Imperialnej. Opowiada w niej historię Johna Flory'ego jednego z angielskich kolonizatorów na birmańskiej prowincji. Stykają się tutaj dwa światy - traktujących z pogardą miejscową ludność Anglików, a światem Birmańczyków.

Jak wykorzystuje się język, aby osiągnąć pełnię władzy? Czy możliwe jest jego całkowite podporządkowanie własnym celom?

Język to niezwykłe narzędzie służące do komunikowania się wszystkich jednostek, niezależnie od przynależności do danej grupy społecznej. Wiele osób posługuje się nim, aby zwerbalizować własne poglądy oraz zrealizować określone cele. Takimi pobudkami kierują się przede wszystkim politycy i środki masowego przekazu zmieniające znaczenie słów, aby dostosować je do swych potrzeb.

Ostatni gasi światło – powieść będąca błyskotliwą analizą współczesnych tendencji liberalnych w oparciu o znane z historii mechanizmy rozwoju dziejów, kreuje scenariusz możliwych wydarzeń.

Jak będzie wyglądała Polska za dziesięć lat, jeśli nadal rządzić nią będą ludzie pokroju Nikodema Dyzmy, karierowicze, nieudacznicy, polityczni i ekonomiczni idioci, często utrzymywani przez wywiady obcych państw? Do czego może doprowadzić zalew imigrantami oraz spolegliwość wobec urojonych, żydowskich roszczeń finansowych? Czy Polska stanie się własnością tej nacji? Jakie skutki rodzić będzie niczym nieskrępowana realizacja postulatów marksizmu kulturowego i ideologii gender? Czy zniewolenie umysłów przez tolerancjonizm nie zrodzi nowego totalitaryzmu?

"Kiedyś napisałem piosenkę, ze słowami "Kocham świat..." opartą na akordach poloneza As-dur Fryderyka Chopina. Jak mało wiedziałem wtedy o świecie. Odkąd otworzono granice przemierzyłem kilkadziesiąt egzotycznych krajów, próbując świat poznać i zrozumieć. To owocowało ponad setką programów i filmów, które realizowałem dla Telewizji Polskiej. Moje oczy widziały więcej niż kamera. Zapamiętałem twarze biednych na ogół, choć uśmiechniętych przyjaźnie ludzi, bez wyjątku kochających własny, rzadko dobrze urządzony kraj. Wyrażali takie uczucie słowami. Mieli to wyhaftowane nie na transparentach, ale w chatach, na ściennych makatkach. Czy mam się wstydzić tego uczucia w moim kraju? Jego sercokształtna przestrzeń zarysowała się wzdłuż linii Wisły, a może inaczej. Piszę teraz z nadzieją, że to stan przejściowy. Będąc z moimi bohaterami daleko od ojczyzn, widzę wyraźnie, jak jesteśmy różni i bliscy zarazem w tej barwnej mozaice, która nie może stać się jednym kolorem...

Wojciech Popkiewicz

Capo z licencją to wartka opowieść o początkach tzw. transformacji w Polsce. Wielka historia przeplata się z życiem codziennym, jego radościami i dra¬matami, a patos – z dużą dozą humoru. Pracownicy Fabryki Aut, doświadczeni przez komunę, zderzają się z rzeczywistością kapitalizmu reprezentowanego przez potężny koncern samochodowy z Włoch przej¬mujący ich zakład.