Jean Raspail - Sire

Akcja powieści rozgrywa się u progu XXI wieku, kiedy na pozór nikt juz nie traktuje poważnie ideii monarchii, a pomysł osadzenia na tronie potomka dawnych królów wydaje się równie egzotyczny, co śmieszny. W rzeczywistości nie wszyscy tak uważają, a w szeregach tajnej policji zlaicyzowanej republiki daje się wyczuć dziwny niepokój...

Sire to nie tylko piękna powieść z gatunku "płaszcza i szpady" utrzymana w klimacie średniowiecznych legend o poszukiwaniu Świętego Graala, nie tylko "kryminał" o historii zniszczenia i odzyskania świętej ampułki króla Chlodwiga, jednej z najcenniejszych relikwii chrześcijańskiej Francji. Książka stawia pytania o kryzys wartości we współczesnym społeczeństwie, o sens wierności, o pierwiastek nadprzyrodzony w świecie, a także o naturę i pochodzenie władzy politycznej, czy władzy w ogóle. A przy okazji, jak to u Raspaila, do stajemy kawał dobrej historii. Chociaż wielbicieli rewolucji francuskiej nie wprawi ona w zachwyt!

Paweł Milcarek - Christianitas

Recenzja prof. Jacka Bartyzela:

Co stało się z zawartością Świętej Ampułki, którą 7 października 1793 roku obywatel Rühl stłukł publicznie jako „przedmiot niebezpieczny dla Republiki”? Czy zachowała się jakaś cząstka tego oleju przyniesionego przez gołębicę z Nieba na ołtarz katedry w Reims, aby biskup Remigiusz mógł namaścić przyjmującego chrzest króla Franków, Chlodwiga, i którym potem przez tysiąc lat namaszczano podczas koronacji królów Francji?

Jeżeli chcecie wiedzieć, to wyobraźcie sobie, że w zimową noc, 3 lutego 1999 roku, w katedrze w Reims odbywa się koronacja Filipa Karola Franciszka Ludwika Henryka Jana Roberta Hugona Faramunda de Bourbon na króla Francji pod imieniem Faramunda II. Zaraz, zaraz... Filip, Karol etc. – pamiętamy, to imiona wszystkich królów francuskich, jacy kiedykolwiek panowali. Ale skąd się wziął ten Faramund? Lecz kiedy przypomnicie sobie, że imię to nosił pierwszy, na pół legendarny, wywodzący się od trojańskiego rodu Eneasza, władca Franków Salickich, poprzedzający nie tylko Chlodwiga, ale nawet Meroweusza, od którego wzięła nazwę pierwsza frankijska dynastia, to zrozumiecie, że Sire Jeana Raspaila jest opowieścią o powrocie do początku. Do „Francji wiecznej”, oddalonej od nikczemnej codzienności unurzanych w błocie „wartości republikańskich”, Francji monarchicznej i katolickiej, która przez wieki była podporą Kościoła i ostoją Christianitas.

Po katastroficznym Obozie świętych i wzruszającym Pierścieniu Rybaka, polski czytelnik, dzięki lekturze opublikowanej w 1991 roku historyczno – fantastycznej powieści Sire zyskuje okazję poznania nie mniej wyrazistej strony twórczości Raspaila – pisarza i podróżnika, który jest jednocześnie rojalistą. Jak sam wyjaśnia (Or, pas de Dieu, pas de roi, „Le Figaro Littéraire”, 13 I 2000), być rojalistą dzisiaj nie znaczy zajmować jakiejkolwiek pozycji politycznej. To niemożliwie, gdyż idea królewska jest nieodłączna od rozpoznania boskiego źródła władzy i respektowania obecności Boga w rządzeniu, a Francja współczesna jest całkowicie zdechrystianizowana. „Bez Boga”, znaczy zatem także „bez króla”. Być rojalistą w tej sytuacji, w obliczu radykalnego zerwania ciągłości i zbiorowej apostazji od duchowej tożsamości niegdyś arcychrześcijańskiego narodu, „najstarszej córy Kościoła”, może oznaczać tylko – i aż zarazem – niewzruszone usposobienie, stałą dyspozycję moralną, filozoficzną i religijną człowieka wiernego swojemu dziedzictwu, pięknej i szlachetnej idei, która nawet w najgorszym czasie daje duchom prawdziwie wolnym, zdolnym do życia poza czasem, radość odkrywania tego, co w nas najlepsze: heroizmu, sensu świętości, ideału. I w tym znaczeniu idea rojalistyczna jest niezniszczalna i wieczna, mimo iż restauracja stanowi dziś niepodobieństwo.