Spowiedź życia. Piotr Wroński w rozmowie z Przemysławem Wojciechowskim

Po raz pierwszy Czarna księga cenzury PRL ukazała się w 1977 roku i było to jej jak na razie jedyne wydanie. W tzw. wolnej Polsce, której 25. rocznicę tak hucznie obchodziliśmy, nie znalazł się ani jeden wydawca, który chciałby ją ponownie wydać. W 2007 roku umowę na wydanie książki podpisało z autorem Narodowe Centrum Kultury, które po 2 latach przygotowań zakończyło prace nad jej wydaniem bardzo znamiennym komunikatem, że „wy­ko­na­nie za­mó­wie­nia [wydanie Księgi cenzury] może istot­nie za­gro­zić in­te­re­so­wi pu­blicz­ne­mu z uwagi na wraż­li­wą spo­łecz­nie te­ma­ty­kę pu­bli­ka­cji”.

Wydawnictwo Prohibita wydaje tę książkę, gdyż "jedynie prawda jest ciekawa".

Gdy pisałem te wspomnienia Kongo nazy­wało się Zair (a w 1997 roku przywrócono krajowi dawną nazwę). Jak wiadomo, dyktatura Mobutu była „dale­ka od wzorów demokracji”. Ale olbrzymie złoża uranu, kobaltu, miedzi i diamentów nie służą czerwonemu. W jakimś tam maleńkim stopniu jest w tym i moja zasługa. Choćby całą moją działalność sprowadzić do kłucia szpilką. „Milion ukłuć szpilką i słonia zabi­je” – powiedział Mao. Niech więc każdy chwyta za szpilkę!

Rafał Gan-Ganowicz

Kondotierzy to lektura młodości. Kiedy wiele lat później Rafał został kolegą, poczytywałem to sobie za zaszczyt. Zbliżyły tatarskie korzenie, namiętność do dobrej whisky i umiejętność posługiwania się bronią. Rafał był kolorowym ptakiem, bohaterem żywcem wyjętym z powieści Sergiusza Piaseckiego, na dodatek potrafił świetnie pisać i jeszcze lepiej opowiadać. Kiedy o nim myślę – mimowolnie – staję na baczność. Gan-Ganowicz, zawadiaka i polski bohater.

Witold Gadowski