LTW

Dzienniki z Powstania Warszawskiego są zbiorem zapisków z Powstania pióra siedmiorga pisarzy. Intencją tego opracowania jest poszerzenie wiedzy o wydarzeniach militarnych tamtych czasów. Przywołani w nim autorzy w obliczu Powstania chcieli przede wszystkim przetrwać. Dlatego w ich zapiskach niewiele jest heroizmu dziewcząt i chłopców, którzy tak ofiarnie walczyli i może nazbyt lekkomyślnie ginęli.

Na ścieżkach Polesia to ponad dwadzieścia pełnych uroku literackich obrazów Polesia, ukazujących zarówno piękno tamtejszej przyrody, jak i oryginalność ludzi tam mieszkających, ich wierzeń i zwyczajów.

Sam Autor pisał tak: „Burze wojenne oddzieliły nas od ostępów puszczańskich, przestrzennych łąk i mszarów. Tylko we wspomnieniu widzimy kępy czarnych olch na zapadniach, samotne stogi siana, pełne radości i życia wiatraki. W tęsknicy słyszymy śpiew żniwiarek wracających do wsi po dniu znojnej pracy. Dlatego niech te moje opowiadania będą błyskiem światła na naszym ciemnym horyzoncie. Niech będą żarnicami niosącymi dobre nadzieje”.

Sowiecki Kaukaz to relacja z podróży po Kaukazie lat 30. XX w., gdzie tradycja mieszała się z postępem, wspomnienia o carze z prawem nadanym przez władzę sowiecką, chrześcijaństwo z ateizmem. Autor podziwia bujną przyrodę, majestatyczne góry, niszczejące budowle sakralne, przypatruje się życiu rozwijających się miast i tradycjom ludów koczowniczych. Gruzja, Armenia, Azerbejdżan – nazwy te niosą ze sobą cień egzotyki i tajemniczości, posmak przygód, warto więc poznać ich oblicze sprzed kilkudziesięciu lat.

Zbiór opowiadań, rozgrywających się w czasie wojny 1920 roku. Autor opisuje tragiczne losy młodych żołnierzy walczących z bolszewikami. I właśnie ten zbiór opowiadań staje się pomnikiem nie tylko dla tych kilkunastu ukazanych tu postaci, ale dla nich wszystkich, dla tysięcy polskich rycerzy XX wieku poległych w walce z falą bolszewizmu.

Wiek XX, nazywany „krótkim stuleciem”, swoją apokaliptyczną energię czerpał z dwóch bliźniaczych totalitaryzmów, komunistycznego i narodowosocjalistycznego, które zrodzone na obrzeżach Europy Środkowej wycisnęły na tym regionie kontynentu swoje szczególnie ostre piętno. A choć po niemal półwieczu od unicestwienia nazizmu implodował totalitaryzm komunistyczny, czego Józef Mackiewicz, świadek tegoż stulecia, już nie doczekał (choć może się spodziewał), to wciąż obydwa rzucają jeszcze głębokie cienie na naszą współczesność.

Ku swoim to ozdobiona ilustracjami Karola Kossaka powieść, została wydana po raz pierwszy w 1931 r.

Jest to młodzieżowa wersja Pożogi Zofii Kossak, opisującej zagładę jej domu rodzinnego na Kresach.

„Książka Aleksandra Stępniaka jest pierwszą, moim zdaniem, próbą zmierzenia się przez polskiego badacza z jednym z najbardziej fundamentalnych problemów dotyczących dwudziestowiecznych dziejów Hiszpanii. Po straszliwej wojnie domowej reżim frankistowski musiał odbudować więzi społeczne, aby państwo mogło nadal funkcjonować. Próba pojednania hiszpańsko-hiszpańskiego była wyzwaniem niezwykle trudnym. Praca pana Stępniaka opisuje, jak zwycięski generał starał się mu sprostać. Pamiątką po tych wysiłkach jest najczęściej odwiedzany i zarazem najbardziej kłopotliwy dla polityków zabytek Hiszpanii – Valle de los Caídos – Dolina Poległych”.
                                                                                                                    dr hab. Paweł Skibiński

Cisza i milczenie panowały przy samotnym ognisku na martwej płaszczyźnie Al-Hamady. Od czasu do czasu wzdychały niewidoczne w mroku wielbłądy, zgrzytał piasek pod ich szerokimi kopytami, coś szeleściło nad ziemią spowitą zwojami ciemności. 
Przy ognisku, wśród Arabów, siedział biały człowiek, niskiego wzrostu, szczupły, o chudej, gładko ogolonej, ascetycznej twarzy i dużych, bladych i zimnych oczach. Był to Thomas Edward Lawrence, archeolog, zakochany w Arabii i jej mieszkańcach, uwielbiany przez nich do tego stopnia, że obdarzyli go przydomkiem „Lawrence’a z Arabii”. 

Biografia autora Kochanka Wielkiej Niedźwiedzicy napisana przez jego najbliższego przyjaciela i powiernika. Pracę uzupełniają nieznane fotografie oraz pełna bibliografia prac Sergiusza Piaseckiego opracowana przez Krzysztofa Polechońskiego.

Artykuły te ukazują obraz życia codziennego w epoce PRL-u z jego utrudnieniami, absurdami i biurokracją. Są efektem wnikliwej obserwacji prawidłowości rządzących tamtą rzeczywistością. Autor nie stroni w nich od satyry i humoru. Dotyka problemów jedynie z pozoru błahych.

„W chwili śmierci Andrzej Bobkowski miał 48 lat. Zaledwie 48 lat. Zaledwie, bo przecież był wielką nadzieją polskiej literatury. Bo był jednym z największych piewców urody życia. Mało było w polskiej literaturze XX wieku tak namiętnych witalistów, wyznawców zasady primum vivere, zbuntowanych przeciw ideologiom śmierci, filozofiom – jak powiedziałby Irzykowski – rafy koralowej, każącym podporządkować szczęście jednostki interesom kolektywu. Niewielu też naszych pisarzy potrafiło tak czule reagować na piękno świata i tak cieszyć się chwilą – nawet w czasie najbardziej marnym. A raczej wbrew niemu. [...]”