Norbertinum

Wojenne dziedzictwo to opowieść o losach rodziny Pawlikowskich, począwszy od początków XX wieku, po lata 60. Poświęcona jest pamięci ojca autorki, Bolesława Pawlikowskiego (1901–1987), pseudonim „Ostroga”, obrońcy Polski w 1920 roku, przodownika Policji Państwowej w Kłobucku, komendanta Podobwodu Kłobuckiego Armii Krajowej w latach 1943–1944, komendanta Obwodu Armii Krajowej Kłobuck-Krzepice. Był więźniem niemieckiego obozu koncentracyjnego Gross-Rosen. Podczas ewakuacji obozu w 1945 roku uciekł z transportu więźniów. Po wojnie aresztowany przez UB, w 1949 roku uwolniony, następnie na własny wniosek zrehabilitowany przez W. Gomułkę.

Wspomnienia Żyda-Polaka z okresu międzywojennego.

Bez amarantów to oparty na faktach i dogłębnych studiach żywy i barwny obraz walk kawalerii w roku 1939, przedstawiony z ogromnym zaangażowaniem emocjonalnym.

Rtm. Ksyk pisał m.in., że książka ta „poetycka a jednocześnie realistyczna, stanowi piękną gałązkę wawrzynu dla Podolskiej Brygady Kawalerii”. Poetycka? Nigdy by mi to nie przyszło do głowy. Ale redaktor Bez amarantów w Wydawnictwie Literackim, p. Wiesława Wygaś-Fiałkowska, nazwała moją opowieść, w recenzji wewnętrznej, „balladą o pułku”. Dlatego użyłem słowa ballada w podtytule tego wydania. fragm. Posłowia

Literacki przewodnik po Paryżu i innych niezwykłych miastach Francji. Autor ze swadą kreśli klimat francuskich ulic, bulwarów i pasaży, obraz snujących się po nich turystów. Nie brak tu ciekawostek obyczajowych, historycznych, opowieści z artystycznego świata.

Zapiski umiejętnie przedstawiają uroki, walory i osobliwości Londynu. Wiele uwagi poświęcił Autor zabytkom architektury, pałacom, kościołom oraz muzeom i galeriom malarstwa - w tym miejscu książka przeobraża się w przewodnik po londyńskich zbiorach, należących do światowej czołówki. Impresje z wielkich muzeów i galerii czyta się ze świadomością, że Autor doskonale porusza się po świecie sztuki.

Bohdan Królikowski przeżywał swoje spotkania przedziwne: w Zamościu, Lublinie, w Londynie, Rzymie, w Tyńcu, we Lwowie i w innych jeszcze miejscach. Miał szczęście do tych spotkań ułańskich. Było ich wiele w ciągu półwiecza.

Opowieść o walkach polskiej kawalerii we wrześniu roku 1939 na Podlasiu i na Lubelszczyźnie. Bohaterami tej książki są oficerowie i żołnierze trzeciego szwadronu nie nazwanego pułku. Inspiracją do napisania tej opowieści stały się dzieje 1. Pułku Ułanów Krechowieckich im. pułkownika Bolesława Mościckiego, stacjonującego przed wojną w Augustowie.

Oddawana do rąk Czytelników publikacja prezentuje przedstawicieli jednego z zawodów – kolejarzy, którzy zginęli w Katyniu, Charkowie, Miednoje oraz w innych miejscach kaźni na terenie Związku Sowieckiego. Praca nie została napisana przez zawodowego historyka, ale przez osobę zainteresowaną dziejami narodu polskiego i historią polskiego kolejnictwa, z którym była związana przez 40 lat pracy zawodowej. Autor, w oparciu o źródła archiwalne, dokumentację Ośrodka „Karta”, zbiory biblioteczne oraz materiały pozyskane od osób prywatnych, a także dostępne opracowania, wyszukał i opracował biogramy ludzi związanych z koleją, którzy zginęli wskutek zbrodniczej polityki ZSRS.

Życiorys syna partyzanta ukazuje koleje życia Autora, określone w dużej mierze niepodległościową działalnością ojca. To nieprawdopodobne, ale cień „wroga ludu” wciąż towarzyszy publicznym i zawodowym działaniom Edwarda Górskiego.

W roku 1212, według niemieckich kronikarzy z XIII wieku, miała miejsce krucjata dziecięca. Nie była to żadna wyprawa wojenna ciężkozbrojnych rycerzy, ale wyprawa‑pielgrzymka dzieci, która wyszła z Francji, Nadrenii i Niderlandów. Czy to była wyprawa dzieci, czy tylko biedoty, zdziesiątkowana w czasie wędrówki przez głód i choroby, dokładnie nie wiadomo. 

Książka przedstawia losy Rodziny Jonkajtysów, która w nocy 13 kwietnia 1940 r. została deportowana do Północnego Kazachstanu. Wywózka od pierwszej chwili była dla nich wyrokiem śmierci: „was na to zdies’ prywiezli, sztob wy podochli”. Rodzina Jonkajtysów przez sześć lat zesłania na „nieludzkiej ziemi” doświadczała cierpień fizycznych i psychicznych, brutalnego sowieckiego totalitaryzmu, dążącego do pozbawienia ich tożsamości narodowej, godności i człowieczeństwa. 30 marca 1946 r. Jonkajtysowie powrócili do Kraju.

Jest to opowieść o losach rodziny Kanikułów rozproszonej wskutek wojny po rozległych obszarach Syberii i Kazachstanu. Autor, jako najmłodszy z rodzeństwa, został razem z bratem i matką wywieziony do północnego Kazachstanu, gdzie zostali, wraz z innymi deportowanymi, pozostawieni swojemu losowi, stając w obliczu śmierci głodowej, pozbawieni jakichkolwiek środków do życia poza sprzętami i jedzeniem naprędce zabranymi z domów rodzinnych. Ratunkiem dla nich okazała się zgoda mieszkańców jednej z wsi zesłańczych, Koreańczyków, na współosiedlenie się Polaków. Mając dach nad głową, Polacy rozpoczynają nowe życie w warunkach sowieckiej niewoli.