Von Borowiecky

Trzeci tom cyklu Oblicza prowokacji przybliża misternie utkaną przez Sowietów międzynarodową intrygę szpiegowską pod nazwą Trust, kiedy młode państwo bolszewickie rozpaczliwie potrzebowało kilku lat spokoju po zakończeniu I wojny światowej i przegranej wojnie z Polską, aby wprowadzić zasady Nowej Ekonomicznej Polityki, która miała odbudować gospodarkę ZSRS. Czy zamierzenie się udało?

Cykl "Oblicza prowokacji" (przy czym każdy tom stanowi odrębną całość, a kolejność wyznacza tylko chronologia)  rozpoczyna tom 1 pt. "Syk węża". Jest to powieść szpiegowska, której akcja rozgrywa się w czasach Powstania Styczniowego, a fabuła dotyczy powołania nowego Rządu Narodowego...

Przełom lat 40. i 50. XX wieku to dla Warszawy czas odbudowy powojennych zniszczeń. Kamienica na rogu dzisiejszych ulic Okrzei i Sierakowskiego na Pradze została zbudowana w latach 1860-1863, ale na jej miejscu nowa władza postanowiła wznieść bloki mieszkalne. Jak zwykle bywa w takich sytuacjach, zbiera się komisja, która na miejscu ma ocenić stan kamienicy i zdecydować o jej wyburzeniu.

Pojawia się wtedy tajemniczy urzędnik z warszawskiego magistratu, który staje w obronie kamienicy, fachowo opowiadając o jej dziejach i architektonicznych detalach. Wkrótce okazuje się, że nikt nie zna tego urzędnika, za to w piwnicy, pod warstwą giny i miału węglowego bieleją ludzkie kości.

Warszawskie ulice, place, budynki i zaułki mówią do nas, opowiadają dzieje, których były uczestnikami i świadkami. To są opowieści zrozumiałe dla tych, którzy są w Warszawie zakorzenieni albo świadomie starają się zapuścić tu korzenie. Miedzy ich duszami a duchowym środowiskiem miasta rodzi się więź.

Już tytuł wskazuje, o czym jest ta książka. O języku specyficznym, bo używanym przez polityków i uczestników życia politycznego, głównie w celu osiągnięcia podstawowego celu, którym jest – jakżeby inaczej – cel polityczny, czyli zdobycie władzy, aby – z kolei przeforsować swój program, swoją rację i zabezpieczyć swoje dobro.

Niezwykła reporterska praca powstająca niejako równolegle z wydarzeniami, które autor opisuje, analizuje, wiąże w całość i odkrywa przed czytelnikiem ich ukryte związki. Niekiedy wydarzenia wyprzedzały fabułę, niekiedy zaś podejrzenie, przypuszczenie, intuicja autora pozwalały mu wyprzedzić bieg wypadków i przewidzieć kolejne zdarzenie. Czyż bowiem tajemnicze i niewyjaśnione zabójstwa małżeństwa Jaroszewiczów, generałów Papały, Fonkowicza i Dubickiego mogły być tylko przypadkowym zbiegiem okoliczności?

Ideę tej książki zrodziły niewyjaśnione morderstwa generałów wojska i policji (milicji), a także — jak w przypadku Ireneusza Sekuły, Bartłomieja F. czy gangstera, a jednocześnie agenta tajnych służb, Baraniny, — osób prominentnych, potężnych, niegdyś prawie wszechmocnych. W ten sposób autor najpierw sam, a potem wspólnie z Czytelnikiem śledzi zarówno ich dalsze, pośmiertne losy, próbując zidentyfikować winnych ich zabójstwa, jak i szuka — poprzez analizę ich przeszłości i środowiska, w którym działali i robili oszałamiające kariery — rzeczywistych przyczyn ich śmierci.

Trzeci tom Generałów… rozwija wątki znane czytelnikom z tomu I i II. Niektóre sprawy komplikują się jeszcze bardziej. Jednocześnie zdarzenia odległe w czasie znajdują swą współczesną kontynuację.

Krzysztof Kąkolewski po piętnastu latach żmudnych badań odkrywa prawdę o tzw. pogromie kieleckim z 4 lipca 1946 roku. Odsłania kulisy komunistycznej operacji mającej na celu zniesławienie Polski na arenie międzynarodowej i uzasadnienie pozostawienia jej w strefie wpływów sowieckich.

Tylko z tej książki dowiemy się, kto i dlaczego strzelał do kieleckich Żydów. Kto jest odpowiedzialny za zamordowanie w procesach sądowych niewinnych ludzi obciążonych odpowiedzialnością za tę zbrodnię. Dowiemy się, dlaczego „pogromu” dokonano właśnie 4 lipca, dlaczego właśnie w Kielcach…

Donald Tusk jest od dziesięcioleci obecny na polskiej scenie politycznej. Można powiedzieć, że jest nie tylko jednym z jej głównych aktorów, ale też reżyserów, a być może nawet współtwórców systemu, z jego wadami włącznie. Przez wielu jest postrzegany od lat jako geniusz polityczny, przez innych jako arcykłamca i hochsztapler. Wydaje się jednak, że prawda jest inna. Tusk nie jest ani jednym, ani drugim, on po prostu zrozumiał, na czym polega system społeczno-polityczny, dominujący na tzw. Zachodzie, a ukształtowany w Polsce po 1989 r. To jest system prosty, może nawet prostacki - jego zasadą jest siła. Kto ma siłę, kto umie ustawić się po jej stronie, ten ma władzę. Władza, rządzenie nie jest zaś po to, by realizować jakieś idee, jest celem sama w sobie. Donald Tusk tego systemu nie wymyślił, on się do niego znakomicie przystosował i znakomicie w nim funkcjonuje.

Zazwyczaj umyka to naszej uwadze, ale jest czymś zupełnie nadzwyczajnym, że inne narody zdołały osiągnąć sukces, a my w tym samym czasie, po udanym starcie, ponieśliśmy spektakularną klęskę.

Krzysztof Kąkolewski to klasyk polskiego reportażu. Jego książki znane są ponad półtora milionowej rzeszy polskich czytelników. Zasłynął takimi tytułami, jak: Co u pana słychać, Jak umierają nieśmiertelni, Diament odnaleziony w popiele, Umarły cmentarz, Ksiądz Jerzy w rękach oprawców i wiele innych.

Tym razem przyszła kolej na książkę o nim samym. Ten, który odkrywał, a bywało, że i obnażał innych, sam został gruntownie prześwietlony. Kim zatem jest Krzysztof Kąkolewski? Co go interesuje? Co denerwuje? Co chce przekazać swym czytelnikom? Jakie ma dla nich przesłanie?