Von Borowiecky

Żniwiarz zebrał z rozległego pola uprawy polskiego ducha to, co jego zdaniem dla tego ducha najcenniejsze, co go zbudowało i nadal, mimo przeciwności i burz dziejowych, rozwija. Żniwa nie są ukończone ani ostateczne, nie były też systematycznie przeprowadzone, zapewne będą kontynuowane, ale ujawniły odrębną, polską myśl o wspólnocie politycznej, o narodzie i państwie. Jej swoistość ujawnia się już na poziomie przedwerbalnego rozumienia rzeczywistości, a następnie ujmowania rezultatu poznania i refleksji w typowych dla niej pojęciach.

Książka ma za tło z jednej strony szeroki kontekst historyczny, a z drugiej, bieżące wydarzenia polityczne od 1999 r. (naloty na Serbię, debata nad amerykańskim interwencjonizmem). Jej celem nie jest sucha synteza owej myśli, lecz przedstawienie aktualnych konserwatywnych analiz oraz odpowiedzi na współczesne wyzwania polityczne i kulturalne.

Drugi tom cyklu "Oblicza prowokacji" (oba tomy cyklu to odrębne całości).  Akcja tomu drugiego "Głowa na tacy" rozpoczyna się w 1948 r., w momencie, kiedy Urząd Bezpieczeństwa kończy likwidację IV komendy Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”. Jednak w lasach nadal ukrywają się partyzanci, którzy nie pogodzili się z nową, powojenną rzeczywistością. Wówczas płk Leon Andrzejewski z Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego postanawia przeprowadzić „Operację Cezary”, dziś znaną jako sprawa V Komendy WiN.

Cykl "Oblicza prowokacji" (przy czym każdy tom stanowi odrębną całość, a kolejność wyznacza tylko chronologia)  rozpoczyna tom 1 pt. "Syk węża". Jest to powieść szpiegowska, której akcja rozgrywa się w czasach Powstania Styczniowego, a fabuła dotyczy powołania nowego Rządu Narodowego...

Już tytuł wskazuje, o czym jest ta książka. O języku specyficznym, bo używanym przez polityków i uczestników życia politycznego, głównie w celu osiągnięcia podstawowego celu, którym jest – jakżeby inaczej – cel polityczny, czyli zdobycie władzy, aby – z kolei przeforsować swój program, swoją rację i zabezpieczyć swoje dobro.

Jak twierdzi autor, cywilizacje nadają sens i porządek wspólnotowemu wymiarowi naszego życia. W tym znaczeniu od ponad dwóch stuleci coraz bardziej żyjemy według zasad kształtującej się cywilizacji oświecenia, wypierającej swą łacińską poprzedniczkę.

Krzysztof Kąkolewski przedstawia książkę niezwykłą, reporterską; książkę pisaną z dnia na dzień, równolegle do zaistniałych w rzeczywistości wydarzeń. W genialny sposób łączy sprawy, które wydają się być zupełnie niezależne od siebie. Zestawia nazwiska, przypomina fakty, odkrywa zakulisowe machinacje i powiązania mafii z przedstawicielami klasy politycznej. Pisze o zbrodniach, politycznych i kryminalnych morderstwach, o braku woli ich wyjaśnienia, o korupcji w policji i wymiarze sprawiedliwości.

To już drugi tom książki, której ideę zrodziły niewyjaśnione morderstwa generałów wojska i policji (milicji), a także, jak w przypadku Ireneusza Sekuły, Bartłomieja F. czy „wybitnego” gangstera, a jednocześnie agenta tajnych służb „Baraniny”, osób prominentnych, potężnych, niegdyś wszechmocnych.

Trzeci tom Generałów... rozwija wątki znane czytelnikom tomu I i II. Niektóre sprawy komplikują się coraz bardziej, a sieć wzajemnych powiązań poszczególnych postaci i zdarzeń staje się rozleglejsza i sięga głęboko w przeszłość. Jednocześnie sprawy odległe w czasie znajdują swą współczesną kontynuację. Wznowiono śledztwo w sprawie gen. Fonkowicza, pojawiły się nowe wątki... Tadeusz M., zawodowy morderca i wykonawca zlecenia na Jacku Dębskim, popełnia samobójstwo w celi aresztu, choć lepiej byłoby powiedzieć, że znaleziono go tam powieszonego...

Drugie, poszerzone wydanie „Wstępu do studiów nad wyjaśnieniem przyczyn i przebiegu morderstwa na Żydach w Kielcach dnia 4 lipca 1946 roku”. 4 lipca 1946 r. przed Trybunałem Norymberskim rozpoczęły się przemówienia stron w sprawie zbrodni katyńskiej. Tego samego dnia miał miejsce tzw. pogrom kielecki, podczas którego bestialsko zamordowano kilkudziesięciu Żydów.

Zazwyczaj umyka to naszej uwadze, ale jest czymś zupełnie nadzwyczajnym, że inne narody zdołały osiągnąć sukces, a my w tym samym czasie, po udanym starcie, ponieśliśmy spektakularną klęskę.

Podstawową zaletą książki Mażewskiego jest krytyczne spojrzenie na „Solidarność”, przy równoczesnym uznaniu jej roli jako katalizatora przyspieszającego zmiany ustrojowe zachodzące w PRL.