Publicyści prawicy

Zbiór 111 tekstów Janusza Korwin-Mikkego jest najbardziej reprezentatywnym przedstawieniem myśli tego autora, który na rynku wydawniczym jest obecny od ponad 40 lat.

Czym ten zbiór się wyróżnia spośród innych licznych publikacji? Tym, że teksty pochodzą z „Najwyższego CZAS!-u”, czyli miejsca, w którym JKM starał się umieścić swoje najważniejsze artykuły, kierowane do ludzi, którzy są w stanie zrozumieć trochę trudniejsze teksty niż przeciętna papka czytelnicza drukowana w rozmaitych „Faktach”, „Super Expressach” czy „Gazetach Wyborczych”. W dodatku w „NCz!” przez ponad 20 lat ukazało się ok. 2 tys. artykułów JKM i to spośród tak wielkiej ilości tekstów wybrałem te najbardziej ponadczasowe, najbardziej spójne i najbardziej reprezentatywne. Nie da się bowiem, prowadząc tak poważną fabrykę tekstów i na przestrzeni tak długiego czasu, uniknąć powtórzeń.

W efekcie dostają Państwo do ręki spójny i dokładnie opisany „Świat według Korwina”.

(Tomasz Sommer)

Skamieliny III RP to z pewnością książka niezwykła. Jerzy Jachowicz, jeden z najbardziej znanych dziennikarzy ostatniego ćwierćwiecza, uznawany za prekursora polskiego reportażu śledczego, tym razem wciela się w rolę publicysty politycznego.

Autor piętnuje postawę swych bohaterów, owych „skamielin III RP”, za pomocą krótkiej, błyskotliwej analizy, nie stroniąc od subtelnej ironii i kpiny. Często też prowadzi z czytelnikiem grę, wplatając w narrację całkowicie fikcyjne teksty, dla których punktem wyjścia zawsze są fakty. Osiąga w tym tak wysoki stopień wiarygodności, że czasami jego redakcyjni koledzy serio pytają, jak udało mu się zdobyć tak poufne zarządzenie albo list. Prostota języka w połączeniu z jego jasnością, precyzją opisu oraz rygorystyczną oszczędnością słowa nadaje publicystyce Jachowicza oryginalny koloryt, który powoduje, że przy całej swej lekkości i lapidarności teksty te zapadają w pamięć.

W zakresie naszej najnowszej historii istnieje jeszcze bardzo wiele „białych plam” – zagadnień niezbadanych i nieopisanych, życiorysów, wydarzeń. Naszym obowiązkiem jest szukać, dopisywać, poprawiać to, co już zrobione. Mamy tragiczną spuściznę po okresie Polski Ludowej (1944–1989) – panowanie bardzo ścisłej cenzury w ramach restrykcyjnych wymogów ideologicznych spowodowało, że w licznych przypadkach „dzieła” historyczne były farsą. W latach następnych, po 1989 roku, sytuacja tylko nieznacznie się poprawiła.

Gdy osiemnaście lat temu, w 1995 r. „Paszkwil Wyborczej” wyszedł drukiem, myślałem, że jego żywot – jako książki o Powstaniu Warszawskim – będzie krótki. Rzecz dotyczyła bowiem bieżącego (jak się wówczas wydawało) sporu nie tyle o samo Powstanie (bo ten się nigdy nie zakończy), co propagandowego ataku „Gazety Wyborczej” na jego uczestników. Skoro uznano na jej łamach, że AK i NSZ wytłukły mnóstwo niedobitków z getta, to naturalną rzeczą było dokładne sprawdzenie, czy jest to prawda czy też fałsz.

Powstanie Warszawskie od początku wzbudzało i budzi nadal olbrzymie kontrowersje, jeśli chodzi o jego przyczyny, przebieg, sposób dowodzenia i skutki. Coraz częściej ze strony jego krytyków padają argumenty, które nie są wprawdzie nowe, ale są w nowy, uwspółcześniony sposób wykorzystywane.

Odbiorcę na pewno zafrapuje, a może wręcz przestraszy ów schyłek III RP użyty w tytule książki. niechby te uczucia skłoniły go do dociekania na przykład, jakie prawo intelektualne mają autorki do wyrażania sugestii o powolnym kończeniu się formacji politycznej przypisywanej obecnej Rzeczypospolitej. (...)

Osobliwe jest w tej książce to, że im większe w niej natężenie krytyki, tym więcej emanuje z niej wiary w lepsze jutro. 

 Postępowi teologowie próbują dowieść, że Biblia nie potępia homoseksualizmu. Według nich grzech sodomski miał być formą pogwałcenia prawa gościnności, a wtedy reszta już pójdzie z górki. Kto nie jest gościnny, ten nie chce imigrantów. Kto nie jest gościnny, ten nie troszczy się o zasoby Ziemi i beztrosko wydycha CO2 do atmosfery. Imperium Sodomy na pewno nie ustąpi. Tam, gdzie siła zderza się z racją, ta druga często musi przegrać.

Paweł Lisicki, kierując naszą uwagę na Marię Magdalenę jako główną bohaterkę, umiejętnie zarysowuje tło historyczne – ukazując status i rolę społeczną kobiety na ziemiach izraelskich w pierwszym stuleciu naszej ery. Przy okazji uświadamia nam, jak rewolucyjne i nowoczesne było podejście Chrystusa do kobiet.

Nigdy jeszcze polska polityka nie była tak destrukcyjna, a zarazem tak jałowa. A wraz z polityką – debata publiczna.

Najwybitniejszy felietonista doby obecnej, w swoim stylu rozprawia się z szubrawcami bez żadnych skrupułów. Czy jesteście Państwo gotowi na solidną dawkę jadu? Jeżeli tak, to książka  „Antysemityzm? – piękna idea!” Stanisława Michalkiewicza będzie doskonałym zakupem.

Do ostatniego Ukraińca Stanisława Michalkiewicza to zbiór tekstów ukazująca genezę konfliktu za naszą wschodnią granicą.