Magna Polonia

Żyjemy tu i teraz, a jutro możemy żyć tam, gdzie oczy nas poniosą – bez rodziny, bez prawdziwych przyjaciół, za to z tysiącem znajomych na facebooku. Po co nam więc Polska? Poczucie bezpieczeństwa może nam zapewnić dowolny kraj, może nawet lepiej, podobnie jak i dobrobyt. Więc po co nam Polska? A może jednak jest, a przynajmniej winna być nam do czegoś potrzebna?

Za nami wybory parlamentarne, które przyniosły zwycięstwo PiS, ale i zdobycie własnej reprezentacji przez Konfederację oraz powrót do sejmu formacji skrajnie lewicowych i lewackich. Jaka będzie ta kadencja? Czy wyłonione w wyniku wyborów władze znajdą w sobie dość siły i odwagi, by przeciwstawić się tym zagrożeniom, które zawisły nad Polską?

Może nie jest jeszcze za późno?

Kiedy pojawiłem się na tym świecie, ludność Afryki liczyła 330 milionów ludzi, Europę zamieszkiwało wówczas o 300 milionów osób więcej. Od tamtej pory liczba ludności Czarnego Lądu wzrosła o ponad miliard, podczas gdy na Starym Kontynencie raptem o 100 milionów – i to pomimo masowego napływu do Europy imigrantów z Afryki i Azji.

Nic też nie wskazuje na to, by te tendencje miały się w najbliższych latach odwrócić – o ile bowiem średnia wieku mieszkańca Afryki to obecnie niespełna 24 lata, to przeciętny Europejczyk jest o dwadzieścia lat starszy. Przy tym tę średnią i tak „zaniżają” osoby pochodzenia afrykańskiego i azjatyckiego – imigranci i ich potomkowie.

Wszystko to dzieje się w sytuacji, gdy w Europie od dziesięcioleci panuje pokój, z rzadka przerywany lokalnymi konfliktami zbrojnymi, podczas gdy w Afryce czy w Azji wojny i konflikty zbrojne w ostatnich dziesięcioleciach pochłonęły dziesiątki milionów istnień ludzkich.

Sto – dwieście lat temu sytuacja była odwrotna. Przeciętna europejska rodzina miała wtedy sześcioro, ośmioro, dziesięcioro dzieci. To dlatego europejczycy, w poszukiwaniu przestrzeni życiowej, zasiedlali inne kontynenty.