Wiktor Suworow

Służby specjalne byłego Związku Sowieckiego nieodmiennie budzą fascynację. W swej najnowszej książce Wiktor Suworow opisuje je od podszewki. Były rezydent GRU w Genewie we właściwym sobie gawędziarskim stylu opowiada, jak – krok po kroku – zostawało się szpiegiem. Dowiadujemy się zatem, jak typowano kandydata, jak go kształcono, na jaką placówkę mógł trafić (lepszy Waszyngton czy Pekin – to wcale nie takie oczywiste), jakie zadania mógł tam otrzymywać i jaką rolę w jego życiu odgrywała żona. Poznajemy szczegółowo struktury GRU, sposoby werbowania agentów i zażartą rywalizację z odwiecznym wrogiem, czyli… KGB.

Autor odtwarza wypadki z lat 1956-1957, kiedy to dwuwładza Nikity Chruszczowa i Gieorgija Żukowa usunęła dawnych współpracowników Stalina z grona przywódców Związku Radzieckiego, a Żukow potajemnie przygotowywał się do przeprowadzenia przewrotu wojskowego, obalenia Chruszczowa i przejęcia pełnych rządów w kraju. Suworow przytacza znane i mało znane fakty, które łączy w przekonującą całość.

Wiktor Suworow odtwarza swoje losy w bezwzględnym, paranoicznym świecie sowieckich służb wywiadowczych. Jako wyróżniający się dowódca kompanii czołgów został zwerbowany do wywiadu wojskowego przez podpułkownika Krawcowa, związanego z wpływową grupą nacisku w ZSRR. Po zrobieniu błyskotliwej kariery w Specnazie trafił do elitarnego GRU. Odbył mordercze szkolenie szpiegowskie i stał się agentem operacyjnym w Europie Zachodniej.

Dopóki w 1978 r. autor tej książki, oficer GRU, nie uciekł do Wielkiej Brytanii, na Zachodzie o radzieckim wywiadzie wojskowym wiedziano tyle co nic. Suworow musiał przekazać oficerom MI5 niemal wszystkie podstawowe wiadomości: o strukturze GRU i jej siatek wywiadowczych, werbunku i metodach zdobywania informacji, łączności z agentami, sposobach przesyłania zdobyczy do ZSRR, a także często nieznanych na Zachodzie dokonaniach tej służby. Tak powstała ta książka - barwna, dowcipna, anegdotyczna, a zarazem jeżąca włos na karku, zwłaszcza gdy pomyśleć, że GRU po ćwierćwieczu od jej wydania najwyraźniej rozkwita.

Z jakiego powodu II wojna światowa skończyła się dla Związku Radzieckiego tak zwanym "wielkim zwycięstwem", które okazało się gorsze od każdej klęski? Wiele dokumentów i materiałów historycznych zostało ukrytych lub zniszczonych, ale Wiktor Suworow uważa, że nawet w oparciu o dostępne dane, dzięki cierpliwemu czytaniu między wierszami, możemy odkryć prawdę o przebiegu wojny radziecko-niemieckiej i o motywach działań komunistycznych przywódców.

Zbeletryzowana autobiografia Wyzwoliciele (którą wcześniej publikowano w Polsce pod tytułem Żołnierze wolności) była pierwszą książką, którą Wiktor Suworow napisał po ucieczce na Zachód.
Autor przedstawia w niej swoje doświadczenia z lat służby w Armii Czerwonej, przeplatając epizody komiczne z tragicznymi i mrożącymi krew w żyłach. Opisuje prawdziwe stosunki panujące w idealizowanym przez władze radzieckim wojsku, wszechobecny sadyzm, okrucieństwo, głupotę i hipokryzję. Szczególną uwagę poświęca brutalnej interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji w 1968 roku, w której uczestniczył jako pancerniak.

Kto naprawdę rozpoczął II wojnę światową. Według Wiktora Suworowa, z dostępnych materiałów, a także oficjalnych publikacji wynika, że przywódcy komunistyczni w równej mierze jak naziści przyczynili się do wywołania wojny i snuli plany zdobycia Europy. Autor precyzyjnie analizuje motywy Stalina i Hitlera i ujawnia zakulisowe machinacje

Rosyjscy historycy utrzymują, że klęska Armii Czerwonej w 1941 roku była bezpośrednią konsekwencją wielkiej czystki lat 1937-1938, podczas której Stalin wyeliminował najlepszych i najbardziej błyskotliwych dowódców. Czy jednak rzeczywiście na wojsko spadł wówczas tak druzgocący cios? Czy ci zlikwidowani dowódcy, z Tuchaczewskim na czele, naprawdę byli geniuszami sztuki wojennej? Czy Stalin rzeczywiście wolał otoczyć się samymi głupcami i pochlebcami? I czy panicznie bał się Hitlera?

Cień zwycięstwa to doskonała książka poświęcona najnowszej historii Rosji. Suworow - atakowany przez historyków za nadmierną rzekomo swobodę doboru faktów i ich interpretacji - rozprawia się w niej z Gieorgijem Żukowem, sztandarową postacią Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Zestawiając powszechnie znane fakty ze wspomnieniami marszałka, krok po kroku konsekwentnie obala mit błyskotliwego stratega, oddanego podwładnym dowódcy, wytrawnego polityka i wrażliwego człowieka. Z kart tej pracy wyłania się stopniowo zupełnie nowy, zatrważający, lecz prawdziwy obraz: człowieka pozbawionego talentu, okrutnego i zakłamanego, który bezwzględnie - kosztem pomijania cudzych osiągnięć, fałszowania historii i milionów ofiar -  przekuwa swoje liczne porażki na sukcesy.

Cofam wypowiedziane słowa to druga - po Dniu zwycięstwa - część trylogii poświęconej Gieorgijowi Żukowowi, jednemu z najbardziej znanych radzieckich dowódców okresu Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Ze wspomnień marszałka wyłania się obraz idealny: genialnego taktyka, współtwórcy zwycięstwa nad III Rzeszą, dobrego dla żołnierzy oficera, mężczyzny, któremu nieobcy jest sentymentalizm. I ten właśnie obraz Suworow bezlitośnie rozbija, ukazując przez pryzmat wszystkich klęsk Żukowa całą prawdę o bezwzględnym karierowiczu i zbrodniarzu wojennym.

Swoista kontynuacja bestselleru 22 czerwca 1941 roku, czyli jak zaczęła się wielka wojna ojczyźniana. Autor, korzystając z ogromnej ilości dokumentów i materiałów z rosyjskich archiwów, dokonał analizy historii przygotowań Związku Radzieckiego do wojny oraz przeanalizował przedwojenne plany strategiczne tego państwa. Główny i zaskakujący wniosek tej pracy mówi, że w czerwcu 1941 roku Hitler, nie zdając sobie z tego sprawy, wyprzedził atak Stalina o dokładnie o jeden dzień.

 Suworow odkrywa przed czytelnikami wydarzenia z przełomu lat 50. i 60., na skutek konfrontacji ZSRS i USA ludzkość znalazła się wtedy na progu trzeciej wojny światowej i o mało nie została unicestwiona w globalnej katastrofie atomowej.