Polityka

W tej książce znajdziecie wywiady z lekarzami, fachowcami i działaczami społecznymi o pandemii. Prawie wszystkie zostały ocenzurowane i wyrzucone z YouTube’a! Będziecie mogli przeczytać o tym, że za koronawirusem stoją te same osoby, które stały za innymi tego typu wydarzeniami na świecie. Dowiecie się, że szczepionka na koronawirusa jest niepotrzebna i może nas zabijać, jak i o tym, że lockdown to najgorsze rozwiązanie w walce z epidemią.

Tę książkę i zawarte w niej wywiady dedykuję wszystkim Polakom, którzy zostali pozostawieni sami sobie ze swoją chorobą, i przez fatalne decyzje rządu Mateusza Morawieckiego stracili życie, gdyż nie dojechali na czas do szpitala lub odmówiono im opieki ze względu na brak testu. Panie Boże, jeśli ja o nich zapomnę – Ty zapomnij o mnie.

Połowa roku 2018 to dobry moment na podsumowanie pewnego etapu – bo oto właśnie w polskim życiu publicznym osiągnęliśmy kolejny „moment prawdy”. To określenie zapożyczam nie z jakiejś grafomańskiej poezji, ale z fachowego języka służb – konkretnie: sowieckiego Smiersza (Smiert’ szpionam!) – gdzie „momentem prawdy” nazywa się kulminację gry operacyjnej niejako wymuszającej ujawnienie; chwilę, w której nie da się już dłużej uprawiać gry pozorów i przeciwnik zmuszony jest wykonać ruch odsłaniający bez cienia wątpliwości tożsamość i rzeczywiste zamiary. „Moment prawdy” to ostateczna konfrontacja, w której opadają maski i wreszcie jasnym staje się, kto jest kim.

Polska przeszkadzała i wciąż przeszkadza. Dlaczego? Komu? O tym w brawurowy sposób pisze znany korespondent paryski, dziennikarz i publicysta, Piotr Witt. Patrzy i porównuje przeszłość z teraźniejszością. Zmieniają się imperia, zmieniają się głowy państw, zmieniają się sojusze międzynarodowe, zmieniają się taktyki, zmienia się cały świat. Jedno pozostaje niezmienne i ponadczasowe: wszystkim przeszkadza niepodległa Polska. Dlaczego? Odpowiedź i dowody na ten permanentny stan rzeczy na kartach książki.

Marsz w kierunku totalitaryzmu rozkłada się na trzy etapy. Pierwszym jest negacja istnienia prawa i prawdy obiektywnej, czego konsekwencję stanowi zrównanie dobra i zła, grzechu i cnoty. Drugim – instytucjonalizacja dewiacji moralnych objawiająca się w przemianie prywatnej niegodziwości w publiczną cnotę. Trzecim wreszcie – wprowadzenie ostracyzmu społecznego i prawnej karalności dobra.
Do tego momentu właśnie doszliśmy. Żyjemy w społeczeństwie hołdującym swoistemu antydekalogowi, w którym dozwolone jest wszystko poza publicznym deklarowaniem wierności zasadom porządku naturalnego i chrześcijańskiego. Jest to zarazem ostatni moment, aby przeciwstawić się dyktaturze relatywizmu.

Wierzysz, że demokracja to najlepszy system rządów, jaki stał się udziałem ludzkości? Wierzysz, że demokracja najlepiej broni twoich praw, jest sprawiedliwa, twój głos ma realne znaczenie, a ty masz wpływ na rzeczywistość polityczną? Jeśli tak uważasz to bezwzględnie musisz poznać pracę Demokracja – opium dla ludu, w której Autor poddaje system demokratyczny dogłębnej analizie. Książka jest o tyle niebezpieczna, że po jej lekturze Czytelnik już nigdy nie będzie patrzył na demokrację łaskawym okiem i pokładał w niej swoich nadziei na lepsze jutro.

Czy Polacy wciąż tworzą wspólnotę narodową? Czy III RP to pasmo klęsk i porażek, czy również sukcesów tylko nie chcemy lub nie umiemy ich dostrzec? Czemu nie mamy być z nich dumni? Jak zbudować silne państwo, którego nie będziemy musieli się wstydzić? Wreszcie: dlaczego wyjaśnienie katastrofy smoleńskiej jest tak bardzo ważne dla przyszłości Polski, jej pozycji na arenie międzynarodowej, ale także dla nas, jako wspólnoty?

Tegoroczne wspomnienie o wielkim dziele narodowym – odzyskaniu niepodległości i postaciach na miarę II Rzeczpospolitej, powinny budzić dumę z bycia Polakiem. Dumę konieczną i dobrą, która nie ulega mirażom fałszywych „wspólnot” i nie boi antypolskiej retoryki. Ale ten czas winien też wzbudzić refleksję – nad genezą państwa, w którym przyszło nam żyć i kondycją ludzi, którzy chcieliby uchodzić za reprezentantów narodu.

Kiedy przed dwustu laty pisano Konstytucję Stanów Zjednoczonych, miała ona stać się przewodnikiem dla amerykańskiego eksperymentu wolności. W dzisiejszym społeczeństwie bardzo trudno jest jednak rozpoznać ślady wizji, którą snuli wówczas Ojcowie Założyciele. (...)

Coś zatem poszło nie tak. Pozycja rządu i nastawienie ludzi do jego roli uległy od roku 1787 dramatycznym przemianom, z których większość miała miejsce w wieku dwudziestym. Wydaje się, że oglądamy właśnie schyłkową fazę amerykańskiej demokracji. Z czego słynie obecnie Ameryka? Z kłamstw. Kolejni prezydenci kłamią na temat polityki zagranicznej, dokonując sekretnych operacji w ogóle nie zaakceptowanych przez Kongres. Kłamią naukowcy fałszujący wyniki swoich badań; Wall Street aż huczy od plotek o oszustwach i skandalach. Kłamstwo stało się normą dla coraz większej liczby ludzi.

Kim był naprawdę Che Guevara? Politycznym idealistą czy zimnokrwistą maszyną do zabijania?
Jakie piętno odcisnął na dziejach Ameryki Południowej?
Jaki wpływ ma mit Che na dzisiejszą sytuację kontynentu?
Jak Che Guevara, który przyczynił się jak mało kto do destrukcji kapitalizmu, stał się ucieleśnieniem kapitalistycznego gadżetu i ikoną popkultury?
Dlaczego obalenie tego mitu jest konieczne?

Prosty, jasny i logiczny wywód na temat przyczyn rozchodzenia się współczesnego państwa z duchem chrześcijańskim. Warto sięgnąć po jakże aktualne teksty wytrawnego obserwatora życia publicznego, który potrafi spojrzeć na bieżące problemy z tej szczególnej perspektywy, jaką daje umysł i wykształcenie teologa, będącego także znawcą życia gospodarczego.

Kontynuacja bestsellerowego Przemysłu pogardy!

Kto łudził się, że proceder masowego i zorganizowanego niszczenia wizerunku głowy państwa ustanie po katastrofie smoleńskiej, ten musi być dziś bardzo zawiedziony. Przemysł pogardy nadal bowiem trwa, wzbiera nawet na sile i rozszerza pole rażenia. Uderza mocno w nieżyjącego prezydenta, lecz z jeszcze większym impetem w Jarosława Kaczyńskiego, który – jak głoszą szydercy – „jest tylko jeden”.

Przemysł pogardy 2 prezentuje jeszcze bardziej porażające przykłady znieważeń wobec nieżyjącego prezydenta oraz lidera opozycji niż część pierwsza, dokumentuje również coś, czego dotąd nie było - ukazuje mechanizmy eksportu przemysłu pogardy na Europę a właściwie nawet cały świat. 

To książka, która nie pozwoli zapomnieć!

Dość. Koniec przyzwolenia na bezeceństwa, afery, zdradę, złodziejstwo, zaprzaństwo. Dość przewałek, cynizmu, bezpodstawnych oskarżeń, pedagogiki wstydu, przemysłu pogardy, szantażu moralnego i moralnego relatywizmu. Poeta się wkurzył. W końcu stracił cierpliwość. Lepiej późno niż wcale. Tak można scharakteryzować walącą między oczy publicystykę Waldemara Żyszkiewicza – zbiór felietonów, refleksji, wywiadów – którą polecam polskiemu czytelnikowi jako groźny dla trwania układu znak czasu.

Marek Jan Chodakiewicz