Adam Wielomski

Lektura pism Nietzschego i Heideggera doprowadziła mnie do poglądu, że na przełomie XIX i XX wieku w filozofii niemieckiej doszło do rewolucji intelektualnej, której celem było zaprzeczenie, zdeptanie i starcie w proch wszystkich pojęć filozoficznych świata zachodniego, o którym bez wahania mogę rzec, że jest to mój świat, a zapewne także i Czytelników tej książki.

Fragment Wstępu

"Celem tej książki jest wykazanie, że w latach 1871-1945 Niemcami nie kierował żaden nacjonalizm – czyli chęć posiadanie własnego suwerennego państwa narodowego z narodowymi granicami – lecz chęć budowy imperium obejmującego cały kontynent europejski, z Niemcami jako tzw. narodem imperialnym, czyli sprawującym kierownictwo nad pozostałymi narodami. (…) Celem tej książki jest wykazanie, że Niemcami w 1914 i w 1939 roku nie kierował żaden nacjonalizm, który zderzył się z nacjonalizmami innych narodów. Niemcy chcieli wybudować w Europie własne imperium, traktując cały nasz kontynent jako teren podboju w stylu kolonialnym. Nacjonalistami byli obywatele państw narodowych, które stawiły tym planom czynny i zbrojny opór, nie chcąc zostać podbitymi i ujarzmionymi przez imperium, aby stać się terenem eksploatacji po to, by Berlin mógł stanąć do konkurencji z innymi imperiami w celu walki o prymat nad światem".

Fragment Wstępu

"Moim celem było pokazanie mechanizmów ideologicznych, politycznych i ekonomicznych prowadzących do globalizacji, w wyniku której miałoby powstać państwo światowe, oparte na nielicznej elicie ludzi niezwykle bogatych i wielomilionowych masach ludzi spauperyzowanych, uzależnionych od państwowego systemu socjalnego."

Schmitt długie lata po wojnie był całkowicie zapomniany przez środowisko naukowe z powodu jego "romansu" z hitleryzmem. Nazywano go nawet naczelnym ideologiem III Rzeszy. Musimy jednak pamiętać, że oceny takiej dokonujemy z pozycji dzisiejszej wiedzy i doświadczenia powojennego. W latach 30 ub. wieku świat był jeszcze przed II wojną światową, obozami koncentracyjnymi itd., a Hitler doszedł do władzy wybrany przez naród niemiecki w demokratycznych wyborach.

Wydanie drugie.

W 1517 roku Marcin Luter wystąpił ze swoimi 95 tezami, które przede wszystkim poddawały krytyce przekonanie, że można odkupić swoje winy, płacąc za nie brzęczącą monetą. Jednak współczesny czytelnik tez Lutra zauważy bez trudu, że niemiecki zakonnik zakwestionował też zakres władzy papieskiej. Jego zdaniem papież na władzę ograniczoną prawem kościelnym i w istocie rozciąga się ona tylko na to, co on dam postanowił. Papieżowi nie podlegają książęta ani biskupi, posłuszeństwo mu jest zbędne. Ponadto każdy chrześcijanin "ma udział we wszelkich darach Chrystusowych i kościelnych", jest więc sam sobie papieżem.

Trudno powiedzieć, czy Luter chciał rozbić jedność świata chrześcijańskiego, ale niewątpliwie zapoczątkował proces jej rozpadu. Czy zaś w czymkolwiek udało mu się poprawić ludzi, ich stosunek do siebie wzajem i do Boga? — w świetle wiedzy, jaką dało nam pięć wieków dziejów cywilizacji od wystąpienia Lutra — jest pytaniem retorycznym.

Książka przeznaczona jest dla ludzi zdolnych do samodzielnego myślenia, czyli nie dla tych, których refleksja o świecie politycznym, społecznym i filozoficznym ogranicza się do bezrefleksyjnego powtarzania medialnej bełkotliwej papki o demokracji, prawach człowieka i Europie.

Celem faszyzmu było dokonanie rewolucji, która zmieni postrzeganie świata. Miał dać nowe poczucie sensu i celu życia po upadku chrześcijaństwa jako idei dającej społeczeństwu spoistość. Była to więc ideologia – rodzaj laickiej religii - która zastępując chrześcijaństwo, da napęd do zniszczenia materialistycznego świata mieszczańskiego liberalizmu. Marksizm traktowany był jako nic innego jak tylko rodzaj sekciarskiego i zradykalizowanego materializmu demokratyczno-liberalnego.

Na tle faszyzmu włoskiego czy niemieckiego narodowego socjalizmu – bardzo miałkich intelektualnie – faszyzm francuski czy iberyjski prezentuje się jako intelektualnie o wiele bardziej zaawansowany. Nurt ten bujnie rozwija się intelektualnie pod warunkiem, że nie dochodzi do władzy. O tych i innych odmianach "faszyzmów łacińskich" opowiada ta książka.

Bez wątpienia Rewolucja Francuska była największą katastrofą polityczną w historii świata od upadku starożytnego Rzymu. Nie dlatego, że kosztowała ludzkość tyle krwi co II Wojna Światowa, lecz dlatego, że zakończyła ostateczne mediewalną epokę wiary i tradycji, otwierając epokę permanentnego niepokoju, wojen domowych i rewolucji charakteryzujących świat nowoczesny.

 Znany ze średniowiecza spór o inwestyturę podkopał pozycję papieża i cesarza, ośmielił ich lenników. Wraz z pojawieniem się reformacji, najpierw w obszarze wiary, a zaraz potem, a właściwie równolegle, w obszarze polityki ujawniły się nowe ośrodki i centra kwestionujące władzę zarówno papieża, jak i cesarza, i uznające, że nie sprawują władzy z nadania jednego z nich, ale otrzymały ją od Boga... albo od ludu, który zresztą zaczął dość szybko spychać Boga z tronu prosto w niebyt. Z czasem obok papiestwa i cesarstwa wyłoniła się władza suwerenna, a więc w pełni niezależna, a nadto zwiększająca swe prerogatywy. Władcy przestali liczyć się z prawem Bożym, naturalnym, jak i tradycyjnym, i fundamentalnym, zmierzano bowiem ku absolutyzmowi rozumianemu zarówno jako suwerenność, jak i wszechmoc.

Nieznane i niepublikowane dotąd opisy krwawych prześladowań katolickich duchownych i świeckich w czasie Wielkiej Rewolucji Francuskiej mogą zrobić wrażenie na każdym, nawet na przeciwnikach Kościoła. Rewolucja, która na ołtarze, w miejsce Boga, wprowadziła Rozum, obaliła stary porządek i wprowadziła nowy, co nie znaczy, że lepszy.

Celem książki jest odpowiedź na pytanie: czy możliwe jest w dającej się przewidzieć przyszłości stworzenie narodu europejskiego?

Poszukiwanie odpowiedzi na pytanie o polityczną przyszłość Europy, o szanse przetrwania państw narodowych w postępującym kosmopolitycznym środowisku europejskim związanym z wolnomularską ideologią liberalną to główny cel prezentowanej pracy.