Krzysztof Baliński - Ministerstwo Spraw Obcych

Krzysztof Baliński nazywa Ministerstwo Spraw Zagranicznych: Ministerstwem Spraw Przegranych. Można zadać pytanie, czy nie jest to za daleko idąca opinia? Przecież od czasów „Dobrej Zmiany” wstaliśmy z kolan, szanują nas na świecie, ba! Cenią i chcą naśladować! Tutaj przypomina mi się sytuacja z 1939 roku. Wtedy też świat był nami zachwycony. Ministerstwo Spraw Zagranicznych finalnie w momencie „sprawdzam” doprowadziło Polskę do upadku, a obywateli skazało na śmierć i cierpienie, a winni tego cierpienia zostali bohaterami.

Rozprawa to niezwykła historia ludzi, którzy pracowali i dla tych dobrych i dla tych złych. W świecie, w którym nic nie jest tym, czym się wydaje, trudno odróżnić którzy są którzy. To zapis nieprawdopodobnie prawdziwych wydarzeń - thriller napisany przez życie, który porusza kwestie uniwersalne i skłania do refleksji nad rzeczywistością wokół nas. To także starannie zweryfikowane fakty pokazujące prawdę o zdeprawowanych politykach i biznesmenach, skorumpowanych sędziach i policjantach, wylansowanych celebrytach i autorytetach moralnych, dla których w rzeczywistości liczą się tylko pieniądze i władza. Cała reszta to nieistotne szczegóły. To wreszcie szokujące, całkowicie nieznane opinii publicznej fakty o układzie gdańskim i okolicznościach morderstwa, które wstrząsnęło krajem – historia niezwykła i niepokojąca, obnażająca świat, w jakim żyjemy, w którym wszystko jest iluzją, a pokusy czają się wszędzie.

Remanenty historyczne, czyli prywatne autokorepetycje z historii to najnowsza książka Grzegorza Brauna.

W książce znajduje się wiele bardzo ciekawych i nieznanych powszechnie wyimków z historii; m.in.:
☑️ dlaczego angielski ambasador nakazał zabicie cara Pawła I? 
☑️ Jak to było naprawdę ze śmiercią króla Stanisława Augusta? 
☑️ Dlaczego autor napisał w książce zupełnie rewizjonistyczną biografię Jana Kilińskiego? 
☑️ I wiele, wiele innych ciekawych tekstów.

Połowa roku 2018 to dobry moment na podsumowanie pewnego etapu – bo oto właśnie w polskim życiu publicznym osiągnęliśmy kolejny „moment prawdy”. To określenie zapożyczam nie z jakiejś grafomańskiej poezji, ale z fachowego języka służb – konkretnie: sowieckiego Smiersza (Smiert’ szpionam!) – gdzie „momentem prawdy” nazywa się kulminację gry operacyjnej niejako wymuszającej ujawnienie; chwilę, w której nie da się już dłużej uprawiać gry pozorów i przeciwnik zmuszony jest wykonać ruch odsłaniający bez cienia wątpliwości tożsamość i rzeczywiste zamiary. „Moment prawdy” to ostateczna konfrontacja, w której opadają maski i wreszcie jasnym staje się, kto jest kim.