Joanna Wieliczka-Szarkowa - Co Polskę stanowi

 

Tytuł książki nawiązuje do słów z Aktu milenijnego złożonego przez prymasa Stefana Wyszyńskiego na Jasnej Górze w 1966 roku i przywołanych przez św. Jana Pawła II w czasie pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny, na pl. Zwycięstwa w Warszawie, 2 czerwca 1979 roku, kiedy dokonał bierzmowania narodu. Z tego „wszystkiego, co Polskę stanowi" zostało wybranych kilkadziesiąt postaci, świadków naszych dziejów, tworzących łańcuch pokoleń, począwszy od Mieszka I do czasów współczesnych. Wśród nich są ci, którzy tworzyli fundamenty naszej tożsamości, ci, którzy w różnych czasach bronili wolności i walczyli o niepodległość Polski, ci, którzy rozwijali kulturę: naukę, język i sztukę, ci, którzy swoją pracą budowali gospodarczą pomyślność naszej ziemi, a także ci, którzy ofiarowali Ojczyźnie swoje cierpienie i przeszli przez życie dobrze czyniąc. Dzieje Polski od zarania jej państwowości są związane z dziejami Kościoła. Tę chrześcijańską tożsamość ukazują biografie bohaterów książki. Wartości, które przyjęli i którym służyli są tym, „co Polskę stanowi".

 

 

 

 

„Nie godzi się o własnym myśleć bezpieczeństwie, gdy dobro ogółu na niebezpieczeństwo jest narażone; obrona lub scalenie szczęścia współobywateli największym jest ze wszystkich triumfów: każde państwo zgodą kwitnie, a nie kłótniami; Polaków ocenia się według dzielności ducha i wytrwałości, a nie według bogactw”.

Wincenty Kadłubek, Kronika dziejów ojczystych

 

„Głoszono ją umarłą, a oto jeden z tysiącznych dowodów, że ona żyje!... Głoszono ją niezdolną do myślenia i pracy, a oto dowód, że działa!... Głoszono ją podbitą, a oto nowy dowód, że umie zwyciężać!”.

Henryk Sienkiewicz, fragment przemówienia wygłoszonego po otrzymaniu
Nagrody Nobla, Sztokholm 10 grudnia 1905

 

„Zanim stąd odejdę, proszę was, abyście całe to duchowe dziedzictwo, któremu na imię Polska, raz jeszcze przyjęli z wiarą, nadzieją i miłością - taką, jaką zaszczepia w nas Chrystus na chrzcie świętym, - abyście nigdy nie zwątpili i nie znużyli się, i nie zniechęcili - abyście nie podcinali sami tych korzeni, z których wyrastamy”.

Jan Paweł II, fragment homilii wygłoszonej podczas Mszy św. ku czci św. Stanisława, Kraków, 10 czerwca 1979