Paweł Piotr Wieczorkiewicz - Łańcuch historii

Pisma rozproszone prof. Pawła P. Wieczorkiewicza w opracowaniu Justyny Błażejowskiej to blisko 600 stron fascynującej lektury najnowszej historii Polski i świata. Jeden z największych polskich historyków odsłania kulisy tajnych służb, tajemnic Kremla, Ludowego Wojska Polskiego i dyplomacji.

Profesor mówił, że koncepcja Powstania Warszawskiego była obłędem, a akcja „Burza” była działaniem wymierzonym w interes Polski. Uważał, że Józef Beck powinien był w 1939 roku porozumieć się z Niemcami. Jednocześnie potępiał zbrodnie komunistyczne, mówił głośno, że nie pogodził się z utratą Wilna i Lwowa oraz domagał się lustracji, która oczyściłaby Polskę z rosyjskich agentów.

Tak, profesor Wieczorkiewicz był nonkonformistą. Szedł swoją drogą narażają się obu potężnym obozom, na które dzieli się Polska. Profesor Wieczorkiewicz był jednak przede wszystkim wybitnym historykiem. Jednym z najwybitniejszych w III RP. Żal tych wszystkich książek, których nie zdążył napisać”.

Piotr Zychowicz

Profesor Paweł Wieczorkiewicz stawał się dla nas – jego uczniów i przyjaciół – coraz bardziej niezbędny, niezastąpiony, wyjątkowy. Był głuchy na głosy naukowych oportunistów i rzeczników uzależnienia nauki od tzw. polityki historycznej. Drwił z nich, mówiąc, że wciąż nas przekonują do tego, iż nawet w wolnej Polsce „o czymś tam nie można wciąż mówić, bo szkodzi to «naszej sprawie», «naszemu wizerunkowi»”. Wiedzą na temat spraw rosyjsko-sowieckich dorównywał takim gigantom jak Richard Pipes czy Robert Conquest. Zmarł w nocy z 22 na 23 marca 2009 r. Na wojskowych Powązkach w imieniu Prezydenta Rzeczypospolitej Lecha Kaczyńskiego żegnał go minister Władysław Stasiak. Schorowana, poruszająca się o kulach Anna Walentynowicz oddała mu ostatni pokłon. Byli wierni przyjaciele, a pośród nich m.in. Maciej Rybiński. Za chwilę, najdalej za rok, oni również odeszli w wieczność… A „osobiści wrogowie”, cóż, nie dali mu spokoju nawet po śmierci. Asumptem do nowej fali napaści była projekcja filmu dokumentalnego Towarzysz Generał, w którym profesor wystąpił. Później była też wystawa z okazji 80. rocznicy powstania Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, na której zabrakło fotografii profesora. Osierocił nas wszystkich. Zostały po nim książki, artykuły… i ofiarowany mi ołowiany żołnierzyk z jego kolekcji – dobosz, który spogląda na mnie, kiedy kreślę te słowa”.

Sławomir Cenckiewicz