Znaleziono produktów: 18

Hohenzollernowie to niemiecka dynastia, która w krótkim czasie zrobiła niezwykłą karierę i jako ród władców Prus, a potem zjednoczonych Niemiec, w sposób niezwykle istotny zapisała się w historii Europy. Opowieść o nich rozpoczyna się od Wielkiego Elektora, który królem wprawdzie nie był, ale bez jego osiągnięć trudno sobie wyobrazić rozkwit tej dynastii, poprzez kolejne postaci władców XVIII i XIX wieku z Fryderykiem Wielkim na czele, a kończąc na ich współczesnych potomkach.

Po śmierci króla w Paryżu państwo podzielono pomiędzy jego czterech synów. Chlodwig na wieki pozostał symbolem wielkości Francji i wzorem chrześcijańskiego władcy.

Radziwiłłowie, ród który trząsł Rzeczpospolitą Obojga Narodów, opisywany w Sienkiewiczowskiej Trylogii, przedstawiany w wielu filmach i serialach historycznych. Jednak niewiele osób wie, że jego przedstawiciele uczestniczyli w wielu ważnych wydarzeniach w czasach nam bliższych.

Litwa była ostatnim z państw, które w efektownych okolicznościach wkroczyło na mapę średniowiecznej Europy. Wprawdzie pierwsza wzmianka o niej pojawia się już w roku 1009, jednak właściwa budowa państwa zaczęła się w XIII wieku, gdy Mendog – pierwszy historyczny władca i pogromca północnych krzyżowców – koronował się na króla i przyjął chrześcijaństwo.

Od nieudanej próby zabójstwa Bolesława Chrobrego podczas spotkania z cesarzem Henrykiem II, po dramatycznie dla Polski morderstwo Przemysła II, dzieje naszej pierwszej dynastii usiane są zamachami i spiskami na życie władców. Motywacje zamachowców nie zawsze były natury politycznej. Choć nie wszyscy Piastowie wiedli tak bujne życie, jak Kazimierz Wielki, próby ich usunięcia miewały także podłoże osobisto-erotyczne.

Autor prezentuje szeroki arsenał uzbrojenia zaczepnego i ochronnego – włócznie, topory, miecze, łuki, proce. Opisuje także broń rzadko używaną przez Słowian. Odpowiada na pytanie, kiedy w ich arsenale znalazły się kusze; zastanawia się, jakich używali tarcz; jak często wdziewali pancerze, jakie mieli hełmy, znaki bojowe oraz wyposażenie jeździeckie.

Bitwa na Kosowym Polu, która doprowadziła do upadku Serbii, a w dalszej perspektywie umożliwiła Turkom podbój całych Bałkan, do dziś jest nieodzowną częścią serbskiej świadomości narodowej.

Początki norweskiej państwowości ściśle wiążą się z epoką wikingów. Był to czas pirackich najazdów, osiedlania się w różnych rejonach europejskiego kontynentu oraz rozwijającej się wymiany handlowej o dalekosiężnym zasięgu. Na fali tych zjawisk, po burzliwym okresie współżycia kilku królestw, w Norwegii powstała jedna monarchia.

Wejście Danii na arenę dziejów to historia brawurowych wypraw wikińskich jarlów na wybrzeża zachodniej Europy i  dalej, docierających nawet do wybrzeży Morza Czarnego i Azji Mniejszej. W opowieści o tej części Skandynawii, jak w kalejdoskopie, przeplatają się wątki handlowe (powstanie pierwszych kantorów kupieckich w VIII wieku) i militarne (wojny króla Godfreda z cesarzem Karolem Wielkim), które ukształtowały jej oblicze. Kres lokalnym waśniom i rządom niezależnych jarlów przyniosło panowanie dynastii Jelling, której przedstawiciele z Haraldem Sinozębym na czele skonsolidowali władzę nad całością ziem duńskich.

Początków tureckiego państwa należy szukać w drugiej połowie XIII wieku, kiedy to seldżucki wasal Ertogrul za zasługi w walkach z Bizantyjczykami otrzymał od sułtana Alaeddina Kejkobada II w lenno miasteczko Sögüt w północno-zachodniej Anatolii.

Otton I był władcą wyjątkowym, znacznie przekraczającym standardy epoki, którego porównać można jedynie z Karolem Wielkim. Posiadał cechy wielkiego przywódcy, odznaczał się poczuciem sprawiedliwości, umiał wykorzystywać swoje talenty militarne i dyplomatyczne.

Nie miał najlepszej opinii wśród kronikarzy. Nie zostawił po sobie potomka, zarzucano mu, że prowadził życie rozpustne i niegodne władcy, a zginął jakoby goniąc prostą dziewczynę. Jednak za swą stanowczą i konsekwentną walkę o prerogatywy panowania powinien zyskać należne uznanie.