Te Deum

Polska jest krajem tradycyjnie maryjnym; równocześnie trzeba ze smutkiem stwierdzić, że jest też krajem, w którym całe społeczeństwo, choć czci Matkę Boską, to jednak wie o Niej bardzo mało.

Warto więc zapoznać się z katechizmem maryjnym, który stanowiąc swego rodzaju małą Sumę Maryjną, ujmuje w sposób zwięzły w formie pytań i odpowiedzi całokształt prawd wiary i zawiera syntezę tego wszystkiego, co Kościół uczy o Najświętszej Pannie.

Wyjątkowy podręcznik ascetyki, napisany z myślą o duszach apostolskich, może stać się ważną lekturą dla każdego katolika pragnącego żyć dojrzałym i głębokim życiem duchowym. Autor, XIX-wieczny francuski cysters, pragnie skłonić czytelnika do zasadniczego rachunku sumienia -  jakie jest moje życie z Bogiem,  czy moja działalność jest zgodna z wolą Bożą, jak wypełniam praktyki życia wewnętrznego: poranne rozmyślanie, szczegółowy rachunek sumienia, straż serca.

"Ażeby dusza mogła żyć życiem Chrystusa, musi przed jej wzrokiem stanąć ten Chrystus w swoich tajemnicach, w swoich stanach chwalebnych czy bolesnych, swoich cnotach i uczynkach. Każda dusza ma się wpatrywać w konkretne życie Jezusa, albowiem On jest dla wzorem dla wszystkich."

Kapłaństwo jest wzniosłym uprawnieniem, udzielonym przez Ojca kapłanowi na podobieństwo władzy danej swemu Synowi. Jest największym możliwym dla człoweka upodobnieniem do Słowa Wcielonego. Tu na ziemi nic nie przewyższa doskonałości kapłaństwa.

Słowo Przedwieczne stało się ciałem, dlatego byśmy "życie mieli, a mieli obficie". Cała działalność Jezusa Chrystusa, Jego cierpienia i śmierć miały ten cel jedynie, by nam to życie wysłużyć. Po to również wyposażył Chrystus Kościół swoją mądrością i łaską, by każdy z synów ludzkich mógł zaczerpnąć z przebogatych zdrojów tego życia.

Biografia mamy arcybiskupa Lefebvre'a, kobiety poświęcającej swoje życie Bogu, modlitwie i rodzinie, wzorowej katoliczki.

Ojciec Święty Pius XI analizuje przyczyny zła w życiu społeczeństw i państw. Wskazuje na rolę, jaką Kościół katolicki odgrywa i odgrywać powinien w ich życiu. Okazją do tych rozważań był Rok Święty 1925, który uwidocznił ogromne zagrożenia czające się w coraz mniej chrześcijańskim życiu społecznym. Papież widzi ratunek w królowaniu społecznym Chrystusa, tzn. w publicznym oddawaniu Mu czci należnej władcy, również w obowiązkach i posłuszeństwie poddanych. Wskazuje też na królewską godność Chrystusa uwidocznioną w Piśmie świętym i przedsoborowej liturgii.

W tej encyklice Pius XI podkreśla, że podstawowym celem wychowania chrześcijańskiego jest Pan Bóg, a Jezus Chrystus — Mistrzem i wzorem. Sprzeciwia się i potępia ideę wychowania laickiego, które zawsze zorientowane jest na doczesność. Wskazuje na rodzinę, szkołę i Kościół jako najważniejsze ośrodki wychowawcze. Mając na uwadze zbawienie i pomyślność dusz, twierdzi, że muszą one ze sobą współpracować. Opisuje też prawo rodziny i prawo państwa do wychowywania młodzieży.

Niniejsza encyklika Piusa XII traktuje o fałszywych poglądach zagrażających samym podstawom nauki katolickiej. Zwana była często dogmatyczną. Zaleca zapoznanie właściwej roli Nauczycielskiego Urzędu Kościoła poprzez m.in. uznanie powagi doktrynalnej encyklik papieskich, właściwy sposób badania źródeł oraz poszanowanie filozofii scholastycznej św. Tomasza z Akwinu.

"Święte dziewictwo i doskonała czystość, poświęcone służbie Bożej, zaliczają się bez wątpienia do najcenniejszych skarbów, które Założyciel Kościoła pozostawił jako dziedzictwo dla utworzonej przez siebie społeczności."

Życie naukowe postępuje wciąż naprzód i coraz to nowa problematyka zjawia się w jego polu widzenia. Zmieniły się czasy, niosąc za sobą zmianę kierunków, haseł czy tendencji. Za pontyfikatu Piusa XII biblistyka katolicka nie potrzebowała, jak obecnie, bronić „okopów Trójcy Świętej”; mogła natomiast z całym spokojem, w sposób bardziej pozytywny niż polemiczny, oddawać się zgłębianiu Słowa Bożego zawartego w Piśmie świętym.

Sądzimy, że skoro dziś w duszach większości ludzi miłość względem Boga albo stopniowo wygasa, albo nierzadko już całkowicie została stłumiona, te właśnie pisma Doktora Miodopłynnego należy z najwyższą uwagą rozpamiętywać. Z zawartych w nich bowiem myśli może w życie jednostek i społeczeństw wstąpić nowa, z nieba płynąca siła, która pokieruje obyczajami i przetworzy je zgodnie z chrześcijańskimi nakazami.