Publicyści prawicy

Swego rodzaju przewodnik i podręcznik sztuki kierowania państwem i sterowania masami ludzkimi za pomocą haseł i ideologii, przemocy i przekupstwa; ukazujący rzeczywiste, a nie propagandowe, źródła, mechanizmy i meandry polityki; demaskujący odmiany „demokratycznej” manipulacji; analizujący rolę jednostek i mas w historii, rozmaite odmiany rewolucji, przewrotów i kontrrewolucji, stosunki wzajemne między organizacjami finansowymi, politycznymi i religijnymi w ich dążeniu do panowania nad ludźmi.

Rozważania etyczne z chrześcijańskiego punktu widzenia na takie tematy, jak: starość, śmierć, męstwo, milczenie i wiele, wiele innych.

Niemiecko-polski słownik frazeologiczno-paremiologiczny dra Jana Ciechanowicza to najobszerniejsze spośród wszystkich krajowych opracowań tego rodzaju, zawierające do 30 tysięcy frazeologizmów i przysłów niemieckich i tyleż ich polskich ekwiwalentów, jak też mnóstwo ciekawostek z pogranicza historii języka i kultury; rzecz niezastąpiona dla nauczycieli, wykładowców, osób dążących samodzielnie do pogłębionego opanowania języka niemieckiego".

Kilkadziesiąt krótkich esejów filozoficznych na temat zjawisk życia codziennego.

Nowe, uzupełnione wydanie kilkudziesięciu esejów filozoficznych Jana Ciechanowicza. Wśród tematów między innymi: wiara, dusza, dylematy rozumu, mądrość, fanatyzm, przemijanie, kobiety, rozwiązłość, bezwstyd, praca, miłość, zło.

Zbiór esejów filozoficznych na 62 tematy, a wśród nich między innymi: "O autorytecie", "O charakterze narodowym Polaków", "O cierpieniu", "O dzieciach", "O etyce biznesu", "O filozofii ciała", "O grzeczności", "O motywacjach postępowania", "O łagodności', "O małżeństwie", O gramatyce życia", "O muzyce", "O obyczajach", "O głupocie", "O okrucieństwie", "O posłuszeństwie", "O prawdomówności", "O pysze", "O rasach', "O rodzicach", "O samodoskonaleniu", "O samolubstwie", "O samotności", "O sporcie", "O szaleństwach", "O podpalaniu własnego domu", "O niewdzięczności", "O wstydzie", "O chytrości", "O zdradliwych oczach", "O wędrówce ku Nieskończonej Światłości", "O eutanazji".

Książka jest zbiorem felietonów, publikowanych w latach 2007-2018 w "Angorze".

Wprowadzenie: Tomasz Cukiernik.

Posłowie: Stanisław Michalkiewicz.

Zbiór 111 tekstów Janusza Korwin-Mikkego jest najbardziej reprezentatywnym przedstawieniem myśli tego autora, który na rynku wydawniczym jest obecny od ponad 40 lat.

Czym ten zbiór się wyróżnia spośród innych licznych publikacji? Tym, że teksty pochodzą z „Najwyższego CZAS!-u”, czyli miejsca, w którym JKM starał się umieścić swoje najważniejsze artykuły, kierowane do ludzi, którzy są w stanie zrozumieć trochę trudniejsze teksty niż przeciętna papka czytelnicza drukowana w rozmaitych „Faktach”, „Super Expressach” czy „Gazetach Wyborczych”. W dodatku w „NCz!” przez ponad 20 lat ukazało się ok. 2 tys. artykułów JKM i to spośród tak wielkiej ilości tekstów wybrałem te najbardziej ponadczasowe, najbardziej spójne i najbardziej reprezentatywne. Nie da się bowiem, prowadząc tak poważną fabrykę tekstów i na przestrzeni tak długiego czasu, uniknąć powtórzeń.

W efekcie dostają Państwo do ręki spójny i dokładnie opisany „Świat według Korwina”.

(Tomasz Sommer)

Skamieliny III RP to z pewnością książka niezwykła. Jerzy Jachowicz, jeden z najbardziej znanych dziennikarzy ostatniego ćwierćwiecza, uznawany za prekursora polskiego reportażu śledczego, tym razem wciela się w rolę publicysty politycznego.

Autor piętnuje postawę swych bohaterów, owych „skamielin III RP”, za pomocą krótkiej, błyskotliwej analizy, nie stroniąc od subtelnej ironii i kpiny. Często też prowadzi z czytelnikiem grę, wplatając w narrację całkowicie fikcyjne teksty, dla których punktem wyjścia zawsze są fakty. Osiąga w tym tak wysoki stopień wiarygodności, że czasami jego redakcyjni koledzy serio pytają, jak udało mu się zdobyć tak poufne zarządzenie albo list. Prostota języka w połączeniu z jego jasnością, precyzją opisu oraz rygorystyczną oszczędnością słowa nadaje publicystyce Jachowicza oryginalny koloryt, który powoduje, że przy całej swej lekkości i lapidarności teksty te zapadają w pamięć.

W zakresie naszej najnowszej historii istnieje jeszcze bardzo wiele „białych plam” – zagadnień niezbadanych i nieopisanych, życiorysów, wydarzeń. Naszym obowiązkiem jest szukać, dopisywać, poprawiać to, co już zrobione. Mamy tragiczną spuściznę po okresie Polski Ludowej (1944–1989) – panowanie bardzo ścisłej cenzury w ramach restrykcyjnych wymogów ideologicznych spowodowało, że w licznych przypadkach „dzieła” historyczne były farsą. W latach następnych, po 1989 roku, sytuacja tylko nieznacznie się poprawiła.

Gdy osiemnaście lat temu, w 1995 r. „Paszkwil Wyborczej” wyszedł drukiem, myślałem, że jego żywot – jako książki o Powstaniu Warszawskim – będzie krótki. Rzecz dotyczyła bowiem bieżącego (jak się wówczas wydawało) sporu nie tyle o samo Powstanie (bo ten się nigdy nie zakończy), co propagandowego ataku „Gazety Wyborczej” na jego uczestników. Skoro uznano na jej łamach, że AK i NSZ wytłukły mnóstwo niedobitków z getta, to naturalną rzeczą było dokładne sprawdzenie, czy jest to prawda czy też fałsz.

Powstanie Warszawskie od początku wzbudzało i budzi nadal olbrzymie kontrowersje, jeśli chodzi o jego przyczyny, przebieg, sposób dowodzenia i skutki. Coraz częściej ze strony jego krytyków padają argumenty, które nie są wprawdzie nowe, ale są w nowy, uwspółcześniony sposób wykorzystywane.