Henryk Sienkiewicz

XIX stulecie zbliża się do końca. Polski dwór i Warszawa, pełne piękna i uroku miejsca, których już nie ma.

On – Leon Płoszowski – młody, oczytany, patrzący na świat analizującymi oczami filozofa, dumny z powątpiewania o wszystkim. Ona – Aniela P. – pełne dobroci, wyrozumiałości, wewnętrznego i widzialnego piękna dziewczę ofiarujące swe serce Płoszowskiemu.

A pomiędzy nimi: koszmarne skutki nieodpowiedzialności w słowach i czynach, konsekwencje pochopnych decyzji czy braku zdecydowania i zrozumienia życiowych celów; przede wszystkim jednak... związek z kimś innym.

Sienkiewicz w pełnym dramatu arcydziele kreśli przejmujący obraz losu bohaterów; zderzenie różnych systemów wartości prowadzi do rozwiązań złych lub niedostatecznie dobrych, a obsesyjny egoizm wiedzie na skraj przepaści.

Wiry Henryka Sienkiewicza, które oddajemy właśnie do rąk współczesnego czytelnika to – można śmiało stwierdzić – jedna z ostatnich już „białych plam” polskiej literatury, powieść dość gruntownie zapomniana, o której wspominało się jeśli w ogóle jedynie półgębkiem, powtarzając obiegowe przekonanie, iż są one nieudanym łabędzim śpiewem starzejącego się już wielkiego pisarza, zgorzkniałego i odległego od rzeczywistości.

Sienkiewicz w swych korespondencjach z podróży statkiem, koleją, konno i pieszo ukazuje niezwykle porywający obraz kolonizacji kontynentu. Przybliża trud przeprawy przez ocean, bujny rozwój miast, szał gorączki złota oraz groźne, piękne i dziewicze stepy, pustynie i góry.

Koniec XIX wieku. Sielski podwarszawski dwór i stolica Królestwa Polskiego niemal u szczytu swego powabu.

Sienkiewicz z całą mocą pragnie przekonać Czytelnika jak ważnym jest kierowanie się katolickimi zasadami moralnymi; że nawet drobne im uchybienie prowadzi do niebezpieczeństw i tragedii, zaś trzymanie się ich ratuje życie i szczęście.

Sienkiewicz w krótkiej noweli kreśli poruszający obraz bezskutecznych, bałwochwalczych prób wyjścia z matni pogańskiego świata, ale także i jedynej nadziei ratunku w krzyżowanym Nazarejczyku.

Sienkiewicz prezentuje Czytelnikowi epicką opowieść o Legionach Polskich we Włoszech walczących w szeregach tyrana Europy z nadzieją odzyskania niepodległości własnego kraju. Dodatkiem do książki jest zbiór kilkunastu noweli i opowiadań znanych i mniej znanych. 

Sienkiewicz w trzech odsłonach lekkim piórem kreśli obraz wzlotów i upadków, dramatów i przygód czasu dojrzewania, młodości i wczesnej dorosłości bohaterów w latach pokoju i podczas wojny.

Sienkiewicz na tle bawiącego się i uczącego barwnego środowiska studentów dobitnie pokazuje do czego prowadzi niezdecydowanie oraz płytkość posiadanych zasad i wyznawanych wartości.

Rycerskie czasy potęgi polskiego oręża, opisane mistrzowskim piórem Noblisty, w nowatorskiej szacie graficznej.

Zrozumienie własnej tradycji i chęć wierności jej zasadom jest w stanie obudzić w ludziach wolę zmian, która jest podstawowym warunkiem podjęcia prób uzdrowienia i odnowy.

Sienkiewicz to człowiek, który może inspirować do wielkich słów i czynów. 

Dlatego warto sięgnąć po tę książkę.

"Pamiętnik mojego życia. Rzecz o Henryku Sienkiewiczu" przybliża istotne aspekty życia i twórczości pisarza. Książka napisana z myślą głównie do młodego czytelnika, dokładnie zarysowywała dzieciństwo i młodość pisarza. Ukazane w niej uwarunkowania pasji, zainteresowań, kształtowania się i rozwijania zdolności stanowiły wspaniały przykład, którego śladem mógłby pójść każdy człowiek, by znaleźć się na właściwej drodze życia.

Są dwa dzieła Henryka Sienkiewicza, które przeciętnemu Czytelnikowi pozostają ciągle mało znane, nie tylko dlatego że do nich nie sięgał, ale nawet być może o nich nie słyszał. To Wiry i Listy z Afryki.