Historia świata w XX wieku

Grzegorz Braun, w pasjonującej rozmowie z Rafałem Otoką-Frąckiewiczem, brutalnie niszczy mity nagromadzone wokół najważniejszych wydarzeń historycznych ostatnich stu lat. Nie pozostawia żadnych złudzeń, co do faktu, że transformacja marksizmu nadal trwa w najlepsze a historia świata nie dobiegła jeszcze swojego szczęśliwego końca.

Nigdy nie było żadnego prawdziwie globalnego „porządku światowego” – twierdzi Henry Kissinger.

Czytelnik zostaje rzucony w wir heroicznych bitew konwojowych toczonych podczas dwóch wojen światowych, poznaje wysiłki Brytyjczyków usiłujących przejąć z niemieckich U-bootów materiały pozwalające złamać szyfr Enigmy, dowiaduje się o codziennym życiu na pokładach „szarych wilków” Kriegsmarine, o tym, jak amerykańskie okręty podwodne pomogły rzucić na kolana Japonię, oraz o atakach brytyjskich miniaturowych okrętów podwodnych na Tirpitza. Przeczyta tu również o incydentach w głębi oceanów, gdy zimna wojna zmieniała się w gorącą, oraz o zatopieniu argentyńskiego pancernika Belgrano w czasie wojny falklandzkiej.

Mroczne czasy PRL-u, natchnione idee i niezłomny duch walki opozycjonistów. W takiej atmosferze powstaje sprytny plan zniszczenia muzeum Lenina w Poroninie. Akcji, która zakończyła się totalnym fiaskiem. Bohaterowie, autentyczne postaci, z których wielu żyje pośród nas, spiskowali, wpadli w ręce władzy, stanęli przed sądem, siedzieli w kryminale, wyszli zza krat i od nowa spiskowali...
A los zachichotał, bo ich nieziszczone plany spełnili po dwudziestu prawie latach inni, bez żadnych traumatycznych przeżyć. A więc rzeczywistość z baśniowym happy endem...

Gdy latem 1914 roku wybuchła pierwsza wojna światowa, na Belgię i Francję spadła niemiecka ofensywa. Po zajęciu Belgii i odrzuceniu wojsk francuskich z Alzacji i Lotaryngii, na początku września armie cesarza Wilhelma II parły na Paryż. Dopiero w bitwie nad Marną, stoczonej pomiędzy 5 a 12 września 1914 roku, Francuzi udaną kontrofensywą zatrzymali pochód nieprzyjaciela i pogrzebali plany wojenne Rzeszy – błyskawicznego rzucenia zachodniego sąsiada na kolana, tak jak w 1870 roku.

Podczas I wojny światowej Imperium Osmańskie było sprzymierzeńcem Niemiec i Austro-Węgier. W styczniu 1915 r. ponad 20 000 żołnierzy tureckich wyruszyło z pustynnego regionu Negew na południu Palestyny i przekroczyło pustynię Synaj, aby zaatakować Kanał Sueski, znajdujący się wtedy pod kontrolą Brytyjczyków. Ataki prowadzone 3 i 4 lutego zakończyły się niepowodzeniem.

Publikacja jest przeznaczona dla Czytelników interesujących się historią zimnej wojny i polityką międzynarodową, zwłaszcza czasów obecnych, w których nie ma nadziei na wprowadzenie skutecznego zakazu budowy i stosowania broni jądrowej.

Wielka Wojna, jak powszechnie określa się wydarzenia z lat 1914-1918, stanowiła odzwierciedlenie dążeń ekspansjonistycznych ówczesnych mocarstw. Państwa te, przekonane o swojej misji dziejowej, której immanentnym elementem miał być czynnik cywilizacyjno-twórczy, w przededniu I wojny światowej, jako konsekwencja różnych zapatrywań oraz celów politycznych, skupiły się w dwóch blokach polityczno-wojskowych: trójprzymierzu oraz trójporozumieniu. Machina wojenna, napędzana z mozołem przez propagandę tych państw, ostatecznie doprowadziła do sytuacji, w której świat, a szczególnie Stary Kontynent, stał się widownią krwawych starć, zaś ich tragizm przywodził na myśl realizację apokaliptycznych wizji zrodzonych na początku XX wieku, w wydaniu spenglerowskim.

Oblężenie Kadyksu przez Francuzów było jedną z ważniejszych strategicznie operacji militarnych podczas inwazji Hiszpanii. 

Z tej książki dowiemy się, dlaczego w Polsce musimy bardzo uważnie patrzeć władzom niemieckim na ręce i niekoniecznie ufać zapewnieniom o pojednaniu i dozgonnej przyjaźni ze strony potężnego zachodniego sąsiada.

Znane są rajdy niemieckich okrętów w II wojnie światowej na morzach i oceanach od północnego Atlantyku po ujście La Platy i Ocean Indyjski.

Jak zapewnić nowopowstałemu bolszewickiemu państwu okres oddechu dla ustabilizowania sytuacji wewnętrznej? Można rozpocząć globalną akcję dezinformacyjną, by wprowadzić w błąd rządy i koncerny mediowe świata. Można też umiejętnie posłużyć się decepcją. Decepcję od dezinformacji różni skala informacyjnego wpływu – odbiorca jest starannie wyselekcjonowany, a nie masowy: otoczenie wysoko sytuowanych agentów wpływu, „pożyteczni idioci”, naukowcy, ludzie kultury, pojedynczy przedstawiciele mediów, wschodzący ludzie władzy. Sowieci powoli opanowywali systemy informacyjne innych państw, które z wolna zaczęły przyjmować punkt widzenia inicjatorów wielkiego oszustwa.