Poezja

Dzieła rodzą się we wnętrzu człowieka. Potrzebują się tylko ujawnić. Nie ma dobrego czasu na wiersz. Przynajmniej ja go nie mam. Piszę, kiedy mnie coś przynagla. A jeśli nie zapiszę, gubię wiersz. Jeśli więc wiersz, to teraz…

Tomik Ja tu zostaję adresowany jest do wszystkich Polaków – wierzących i niewierzących – którym na sercu leży dobro Ojczyzny i pomyślność przyszłych pokoleń.
Warunkiem przetrwania „tu i teraz” jest odbudowanie relacji rodzinnych, narodowych i powrót do polskiej NORMALNOŚCI. W świecie medialnego teatru, w którym najważniejsze sprawy dzieją się poza sceną nie jest to takie proste.

Czy najnowszy tom wierszy Leszka Elektorowicza jest, jak zapowiada Autor, jego tomem ostatnim? Nawet jeżeli tak nie będzie, to na pewno tak ta skromna pozornie książeczka została pomyślana i tak przez wielu czytelników będzie odbierana. Jako tom ostatni, a więc jako, jednocześnie, poetycki testament, pożegnanie, podsumowanie i dziękczynienie. A zarazem jako esencja tego, co w liryce Elektorowicza najważniejsze i najpiękniejsze.

Wzruszający i bezprecedensowy dokument o eksterminacji bezbronnych polskich dzieci w latach 1942/43 na terenach Ziemi Zamojskiej.

Do książki dołączony jest film DVD.

Na prezentowany tom składają się wiersze powstałe w latach 1962–1972, drukowane w „Wiadomościach” (Londyn), „Kulturze” (Paryż), „Dzienniku Polskim i Dzienniku Żołnierza” (Londyn) oraz tomiku „Liryki, satyry i fraszki” (Londyn 1988).
W niniejszym wydaniu uszeregowano je chronologicznie z zachowaniem oryginalnej ortografii i interpunkcji. Zbiór ten jest uzupełnieniem serii dzieł Mariana Hemara, którego teksty z przyjemnością przywraca na polski rynek Wydawnictwo LTW.

Na prezentowany tom składają się wiersze powstałe w latach 1946–1961, drukowane w „Wiadomościach” (Londyn), „Kulturze” (Paryż), „Dzienniku Polskim i Dzienniku Żołnierza” (Londyn) oraz tomiku „Liryki, satyry i fraszki” (Londyn 1988).

„Cuda Polski” to oparta na wzorach francuskich seria Wydawnictwa Polskiego Rudolfa Wegnera wydawana w latach 1928–1939. Każdy z czternastu tomów opowiada o innym zakątku Polski, o jego historii, geografii, kulturze, przedstawia pełny obraz niezwykłych miejsc widzianych oczyma znawców tych terenów. 

W nowej książce poetyckiej Ciemne wzgórza Arkadii strofy Srokowskiego wiele mówią o bólu, cierpieniu i zdradzie, o lęku, miłości i zagładzie, o wygnaniu, obcości i samotności, a przede wszystkim o naturze zła i człowieczej rozpaczy. Odsłania się odwieczny mit zagubienia, poszukiwania i ocalania. Pesymistyczna wizja rzeczywistości splata się z wiarą w sens i odradzanie ludzkiej egzystencji.

Stanisław Srokowski ceniony jest głównie za ekspresyjny styl, wstrząsające opowiadania i powieści kresowe. Motywy z jego książek i wyznań złożyły się na wybitny film Wojciecha Smarzowskiego, „Wołyń”. Obecnie pisarz wrócił do poezji. I to w zaskakujący sposób. Związany z awangardą literacką XX w., jawi się w tym zbiorze, jako wysublimowany erudyta tradycyjnych wierszy klasycznych.

Od Autorki: Zbiorek poezji, który przedstawiam, zawiera moją - artysty plastyka, wizję Katynia. W ten skromny sposób pragnę oddać hołd wszystkim oficerom Wojska Polskiego, ofiarom okrutnej, wyrafinowanej zbrodni Katyńskiej. Szczególnie pragnę uhonorować przyjaciół mojego Ojca - wykładowców Mazowieckiej Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii im. gen. Józefa Bema w Zambrowie, zamordowanych w Katyniu i Charkowie: por. Antoniego Wiśniewskiego, por. Franciszka Cemirskiego, por. Jana Medyńskiego, kpt. Mieczysława Wronkę, kpt. Leona Meleszkiewicza, kpt. Tadeusza Świderskiego, por. Jana Wieczorka i por. Mieczysława Bochenka. Aby nie byli zapomniani.

Tom Pielgrzym przed bramą charakteryzuje ten coraz rzadszy i tym cenniejszy, chociaż trudny dzisiaj w odbiorze dla nas wychowanych w kulturze nieufności, podejrzeń i sceptycyzmu, wymiar patriotyczny. Nie bogoojczyźniany, nie frazesowy, operujący wytartymi słowami i liczmanami, ale żywy, krytyczny, nastawiony na dialog z ludźmi inaczej myślącymi, zarazem daleki od wyrzekania się własnych poglądów i widzenia świata.