Henryk Sienkiewicz

XIX stulecie zbliża się do końca. Polski dwór i Warszawa, pełne piękna i uroku miejsca, których już nie ma.

On – Leon Płoszowski – młody, oczytany, patrzący na świat analizującymi oczami filozofa, dumny z powątpiewania o wszystkim. Ona – Aniela P. – pełne dobroci, wyrozumiałości, wewnętrznego i widzialnego piękna dziewczę ofiarujące swe serce Płoszowskiemu.

A pomiędzy nimi: koszmarne skutki nieodpowiedzialności w słowach i czynach, konsekwencje pochopnych decyzji czy braku zdecydowania i zrozumienia życiowych celów; przede wszystkim jednak... związek z kimś innym.

Sienkiewicz w pełnym dramatu arcydziele kreśli przejmujący obraz losu bohaterów; zderzenie różnych systemów wartości prowadzi do rozwiązań złych lub niedostatecznie dobrych, a obsesyjny egoizm wiedzie na skraj przepaści.

Wiry Henryka Sienkiewicza, które oddajemy właśnie do rąk współczesnego czytelnika to – można śmiało stwierdzić – jedna z ostatnich już „białych plam” polskiej literatury, powieść dość gruntownie zapomniana, o której wspominało się jeśli w ogóle jedynie półgębkiem, powtarzając obiegowe przekonanie, iż są one nieudanym łabędzim śpiewem starzejącego się już wielkiego pisarza, zgorzkniałego i odległego od rzeczywistości.

Sienkiewicz w swych korespondencjach z podróży statkiem, koleją, konno i pieszo ukazuje niezwykle porywający obraz kolonizacji kontynentu. Przybliża trud przeprawy przez ocean, bujny rozwój miast, szał gorączki złota oraz groźne, piękne i dziewicze stepy, pustynie i góry.

Niemiecka Afryka Wschodnia lat dziewiećdziesiątych XIX wieku. Niezwykły nadmorski Zanzibar i dziewicze obszary dzisiejszej Tanzanii.

On - Henryk Sienkiewicz - znany i wielbiony powieściopisarz, zagorzały wędrowiec i myśliwy, dociekliwy analityk ludzi i świata. Ona - Afryka równikowa - egzotyczna, kształtowana przez Arabów i Hindusów, dzika, pełna zwalczających się plemion murzyńskich, i cywilizowana... rękoma europejskich misjonarzy.

Sienkiewicz prezentuje Czytelnikowi epicką opowieść o Legionach Polskich we Włoszech walczących w szeregach tyrana Europy z nadzieją odzyskania niepodległości własnego kraju. Dodatkiem do książki jest zbiór kilkunastu noweli i opowiadań znanych i mniej znanych. 

Sienkiewicz w trzech odsłonach lekkim piórem kreśli obraz wzlotów i upadków, dramatów i przygód czasu dojrzewania, młodości i wczesnej dorosłości bohaterów w latach pokoju i podczas wojny.

Sienkiewicz na tle bawiącego się i uczącego barwnego środowiska studentów dobitnie pokazuje do czego prowadzi niezdecydowanie oraz płytkość posiadanych zasad i wyznawanych wartości.

Zrozumienie własnej tradycji i chęć wierności jej zasadom jest w stanie obudzić w ludziach wolę zmian, która jest podstawowym warunkiem podjęcia prób uzdrowienia i odnowy.

Sienkiewicz to człowiek, który może inspirować do wielkich słów i czynów. 

Dlatego warto sięgnąć po tę książkę.

„Niesamowite. Słuchając tej interpretacji, człowiek ma nieodparte wrażenie, iż Sienkiewicz napisał tę powieść po to, by mogła być przeczytana przez Pana Globisza…"

Dzięki tej interpretacji na nowo odkrywam język bohaterów "Potopu" i z dziką satysfakcją cytuję go we współczesnej codzienności. Doskonała dykcja aktora powoduje, że i w codziennych rozmowach mam wyjątkową ochotę nie śpieszyć się, nie mówić skrótami, rezygnować z "medialnego" kodu, który bynajmniej nie ma nic wspólnego z pielęgnowaniem polszczyzny, z kulturą języka. Jestem przekonana, że ta interpretacja powieści uczyni wiele dobrego dla zachwaszczonego polskiego języka. Być może uświadomi także młodym, którzy zechcą w ten sposób przeczytać "Potop", że warto wrócić do źródeł języka, dbać o jego czystość.

W pustyni i w puszczy w wersji "do odsłuchu" to propozycja zarówno dla tych, którzy na powieści noblisty się wychowali, jak i tych, którzy z różnych powodów dotąd po nią nie sięgnęli. Może uatrakcyjniona forma przekazu sprawi, iż odżyją wspomnienia, rozwinie się wyobraźnia, a osłuchanie z Sienkiewiczowską polszczyzną rozbudzi pragnienie powrotu do klasyki…