Sebastian Reńca – Świadek

„Doskonała lektura. Świetnie literacko zaprezentowana ohyda finałowej dekady priwiślińskiego czerwonego totalitaryzmu, gdy «niewidzialni» esbecy bezkarnie mordowali kogo chcieli i brutalnie kaleczyli żywoty tysiącom Polaków. Kubeł zimnej wody dla głupawych nostalgików, ciepło wspominających gierkowszczyznę, jaruzelszczyznę i całą PRL”.

Waldemar Łysiak

Za względu na bardzo ważny historyczny kontekst, wymowę oraz świetne pióro powieść Niewidzialni to zdecydowanie jedna z tych pozycji literackich, która na długo zapadnie w naszą pamięć i zmusi (mam nadzieję) do pewnych głębszych refleksji. Polecam.

Jarosław Nelkowski (www.jareknelkowski.pl)

„Doskonała lektura. Świetnie literacko zaprezentowana ohyda finałowej dekady priwiślińskiego czerwonego totalitaryzmu, gdy «niewidzialni» esbecy bezkarnie mordowali kogo chcieli i brutalnie kaleczyli żywoty tysiącom Polaków. Kubeł zimnej wody dla głupawych nostalgików, ciepło wspominających gierkowszczyznę, jaruzelszczyznę i całą PRL”.

Waldemar Łysiak

Znaliśmy Sławka Skrzypka ze wspólnej podziemnej działalności w Konfederacji Polski Niepodległej i Niezależnego Zrzeszenia Studentów. Po 1989 roku nasze drogi wielokrotnie się przecinały. Ostatni raz jeden z nas rozmawiał ze Sławkiem 19 marca 2010 roku, w dniu imienin Marszałka Józefa Piłsudskiego, tak dla Sławka, jak i dla nas ważnej postaci, podczas uroczystości wręczania przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego zasłużonym działaczom Niezależnego Zrzeszenia Studentów Orderu Odrodzenia Polski. Odznaczeni zostaliśmy za "wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w podejmowanej z poświęceniem dla kraju pracy zawodowej i społecznej". Sławek z racji zajmowanego stanowiska prezesa NBP nie mógł być wtedy razem z nami wyróżniony. Otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski kilka tygodni później. Niestety pośmiertnie...

Pokłóciliśmy się o Internet, naturalnie nie o samą akcję, tutaj nie ma wątpliwości, pierwsze zgony wywołane rzekomym wirusem chyba nawet nie były zgonami, skorzystali z żywych trupów, bali się uruchomić czynnego wirusa. Zresztą nie było powodu, przecież plan był genialnie prosty, skoro nowy wirus atakował wszystkie organy i dzielił wszystkimi znanymi chorobami, każdy zgon dawał się tłumaczyć wirusem. Wystarczyło powtarzać w telewizjach całego świata, że ten czy tamten, zanim dostał zawału, zanim wykończył go koklusz, nim po ataku padaczki odgryzł sobie i zadławił się własnym językiem, korzystał z komputera i odwiedzał zupełnie bezpieczne strony. A kto nie miał w 2020 roku komputera, kto nie miał Internetu?

Przyszedł rok 2020 i Ci sami Czytelnicy, którzy mówili o przerysowanej metaforze, zgodnie krzyknęli, że nie tylko miałem rację, ale koniecznie trzeba Pokój pokazać światu zanim ziszczą się kolejne etapy budowania społeczeństwa bezpostaciowego, gdzie dla człowieka zabraknie miejsca. Spełniam to życzenie z nadzieją, że wszystko jeszcze uda się uratować, a co zostało utracone, będzie przywrócone.

Autor